به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، محرومیت هم‌ردیف نام سیستان و بلوچستان شده و در این میان قشری بیش از دیگران بار این محرومیت را بر دوش می‌کشند. افراد دارای معلولیت که بنا به آمار منتشر شده، بیش از ۷۵ هزار نفر هستند، بارها از کمبود امکانات در این استان در مقایسه با نقاط برخوردار کشور، گلایه کرده‌اند.

حالا اهالی خاش، یکی از شهرهای این استان، خواسته‌ای ساده دارند که شاید تحقق آن چندان هم برای بهزیستی هزینه‌بر نباشد اما می‌تواند جان دوباره به پاهای دختربچه خاشی ببخشد؛ دختر ۱۰ ساله‌ای که به دلیل نبود مرکز کاردرمانی در این شهر و هزینه بالای سفر به شهر و استان‌های همجوار، چهار سالی از درمان دور بود و با حسرت به بازی بچه‌ها چشم می‌دوزد.

مادر این کودک صحبت‌هایش را اینطور شروع می‌کند: شهرستان خاش مرکز کاردرمانی و فیزیوتراپی ندارد؛ ما هر بار باید تا شهرهای اطراف مثل زاهدان یا چابهار برویم که روند درمان قطع نشود. دختر من ۱۰ سال دارد و در ماه باید ۱۰ روز برای کاردرمانی مراجعه کنم. اخیرا هم عمل جراحی داشته و باید هر روز برای کاردرمانی بروم. پدرش از دنیا رفته و وسیله رفت و آمد هم نداریم و مجبوریم که با تاکسی تردد کنیم که هزینه بسیاری برای ما دارد.

این مادر می‌گوید که اگر در منزل اقوام ساکن شود، در مجموع در ماه باید بیش از ۱۰ میلیون تومان برای کاردرمانی پرداخت کند و این هزینه به جز هزینه رفت‌وآمد است.

او توضیح می‌دهد که تا بهبودی کامل باید کاردرمانی ادامه پیدا کند. از این گذشته مراکز کاردرمانی‌ تحت پوشش هم بهزیستی هم در شهرهای اطراف نیست و به ناچار به مراکز خصوصی مراجعه می‌کند. مستمری بهزیستی هم بسیار اندک است و کفاف هزینه‌های درمان را نمی‌دهد.

به این جای صحبت‌ها که می‌رسد، با صدای لرزان می‌گوید: ما مجبور شدیم که به مدت چهار سال درمان را متوقف کنیم و این باعث شده تا پا های دخترم کج بشود. اگر کاردرمانی مستمر باشد، او می‌تواند راه برود.

نفر بعدی پدر ۲ کودک است، او که خود دارای معلولیت است، از خیر درمان گذشته و تامین هزینه زندگی را به سلامتی خود، ترجیح داده است. «دستم دیگر خشک شده و توان کار ندارد» این جمله را می‌گوید و توضیح می‌دهد که هزینه بالای مراکز کاردرمانی خصوصی، هزینه رفت‌ و آمد بسیار زیاد است و ترجیح می‌دهد که همان اندک درآمدی که دارد را برای پرداخت کرایه خانه و تامین مایحتاج هزینه کند. همان روزهای اولی که دچار معلولیت شد، برای کاردرمانی مراجعه کرد اما بعد توان پرداخت هزینه‌ها را نداشت.

یکی از معلولان ضایعه نخاعی هم از همکاری نکردن و بی‌توجهی مسئولان استان گلایه کرد و گفت: وقتی از مسئولان استان موضوع نبود مرکز کاردرمانی را پیگیری کردم، گفتند که شما تنها نیستید و این شهر ۸۹ معلول ضایعه نخاعی دارد.

او افزود: به راحتی می‌توان برای این شهر مرکز کاردرمانی ایجاد کرد؛ شاید حتی نیازی نباشد که مرکزی مجهز و با هزینه بالا ساخته شود، بهزیستی برخی وسایل را در اختیار دارد و اگر سالنی باشد، می‌توان از همان استفاده کند. متاسفانه مسئولان توجهی به مطالبات ما ندارند. وسایل خاک می‌خورند، بدون اینکه استفاده‌ای از آن‌ها شود.

قصه فقط طی مسیر از خاش به شهرهای اطراف نیست بلکه معلولان از کیفیت مراکز ارائه دهنده خدمت در شهرهای اطراف و نبود مرکز دولتی هم گلایه دارند. یکی از افراد دارای معلولیت در این باره به ایسکانیوز گفت: متأسفانه با آمار بالای ۸۰نفر دارای معلولیت ضایعه‌نخاعی در شهرستان خاش، این شهر یک مرکز کاردرمانی و شخص کاردرمان ندارد. با این همه معلولان خاشی برای کاردرمانی آواره‌ شهرستان‌ها به ویژه شیراز می‌شوند و چندماه پیاپی با هزینه‌های سنگین اجاره‌ی خانه، رفت و آمد، لوازم بهداشتی، خوراک و سایر مشکلات باید در شیراز بمانند.

وی افزود: البته زاهدان و ایرانشهر کاردرمانی دارد که تخصص‌ کمتری نسبت به مراکز و کاردرمان‌های شیراز دارند و مورد تأیید افراد دارای معلولیت نیستند. نبودِ اماکن اسکان از طرف بهزیستی برای مددجویان در ایرانشهر و جاهای دیگر به مشکل بزرگی برای ما تبدیل شده است.

این معلول عنوان کرد: تا چندسال قبل مرکز فیزیوتراپی بهزیستی خاش دولتی بود و برای مددجویان توان‌یاب رایگان ارائه خدمت داشت اما حالا متأسفانه این مرکز درمانی را با تمام تجهیزات فیزیوتراپی و ورزشی اجاره داده‌اند و هزینه‌ استفاده از این خدمات برا توان‌یابان کمرشکن است.

به گزارش ایسکانیوز، محرومیت در شهرستان خاش، سیستان و بلوچستان، به‌ویژه برای افراد دارای معلولیت به بحرانی جدی تبدیل شده است؛ نبود مراکز تخصصی کاردرمانی و فیزیوتراپی، هزینه‌های سنگین سفر به شهرهای دیگر، و نبود حمایت کافی از سوی مسئولان، این قشر آسیب‌پذیر را با چالش‌های طاقت‌فرسا مواجه کرده است. قصه تلخ مادری که به‌دلیل فشار مالی درمان دخترش را چهار سال متوقف کرده یا گلایه‌های معلولان نخاعی از نادیده‌گرفتن مطالباتشان، تنها گوشه‌ای از دردهای این محرومان است. در شرایطی که ایجاد یک مرکز کاردرمانی دولتی کم‌هزینه و ساده می‌تواند بخشی از مشکلات را رفع کند، مسئولان بدون توجه به این نیازهای حیاتی، امکانات موجود را بلااستفاده رها کرده‌اند و صدای این افراد همچنان در هیاهوی محرومیت گم شده است.

انتهای پیام /