چه سخت است وقتی چشمانمان به عکس‌ دانشمندان هسته‌ای می‌افتد؛ مردانی که با سلاح علم پای به میدان نبرد نهادند و در راه عزت این ملت، تن به خاک سپردند. چه غم انگیز است شهادت کسانی‌که که سینه‌هایشان را سپر کردند تا این دیار، پابرجا بماند. خون شهیدان ما، از خاک تا افلاک، رشته‌های نورانی مقاومت را تنیده است. شهیدان ما، ستارگانی هستند که راه را برایمان روشن می‌کنند و ما وارثان خون آنها، هرگز خموش نخواهیم نشست.

در این مسیر سخت اما نورانی، رهبر فرزانه‌مان همچون چراغی راه‌گشا ملت را با رهنمون هایشان هدایت می‌کنند. او که با درایت و صلابت، راه را از چاه نشان می‌دهد و بار دیگر ثابت کرد "ملتی که عاشق حسین (ع) است، هرگز در برابر زورگویان سر فرو نمی‌آورد."
سپاس بر نیروهای مسلح غیور این مرز و بوم، که خواب را بر چشم دشمن حرام کردند. سربازان گمنام جبهه‌های نبرد که نگهبانان امنیت این سرزمین‌اند. آن‌ها نه‌ تنها با سلاح، که با ایمانی استوار از حریم ایران پاسداری می‌کنند؛ همان‌گونه که یاران اباعبدالله(ع) با جان‌های مطهرشان، درس وفاداری را برای همیشه‌ در تاریخ نگاشتند.

آتش‌بس واژه‌ی فریبنده‌ای‌ست. ما به لطف پروردگار پیروز حقیقی این پیکار شدیم اما نبرد واقعی تا روزی که حق بر باطل پیروز شود، ادامه دارد. امروز، دشمن با تمامِ قساوت‌اش، با همدستی اهریمن زمانه، بر آن است تا نور مقاومت ما را خاموش کند؛ اما چه بی‌خبرند از این که خاک این سرزمین، با نام حسین (ع) عجین شده است و ما آموختگان او هستیم.
رژیم صهیونی و آمریکا، با دندان‌های تیز تجاوز، به حریم مقدس ایران یورش آوردند و به ظن باطل‌شان آسمان میهن‌مان را تیره کردند. باز هم دست‌های آلوده‌ی صهیونیستی و آمریکایی، چنگال‌های خود را به سوی ایران دراز کردند، غافل از آنکه این سرزمین، زادگاه مردمانی است که درس ایستادگی را از مکتب سرخ عاشورا آموخته‌اند. ما فرزندان کربلا هستیم؛ همان‌جا که یک تن در برابر هزاران ایستاد و امروز نیز، سایه‌سار پرچم سرخ عاشورا، بر فراز قلب‌هایمان گسترده است.

اینجا ایران است؛ خاکی که هر ذره‌اش با خون شهیدان عهد بسته است تا در برابر ظلم سر فرود نیاورد. اینجا خانهٔ کسانی است که در محراب عشق، نماز شهادت می‌خوانند و در کوچه‌های تاریخ، ردای عزت بر تن می‌کنند. حملهٔ ستمگران، نه تنها ترسی در دل‌های ما نمی‌افکند، بلکه یادآور آن حماسهٔ جاویدان است که در دشت نینوا رقم خورد؛ وقتی یزید زمان خیال کرد با تیغ تهدید، می‌تواند نور ایمان را خاموش کند، غافل از آن که هر قطره خونی که بر زمین ریخته می‌شود، نهال مقاومت را آبیاری می‌کند. دشمن خیال می‌کند می‌تواند اراده‌ ملت ایران را در هم بشکند اما نمیداند در مقابل مردمی ایستاده که در قلب هایشان نوای «یا لثارات الحسین(ع)» طنین‌انداز است. ما فرزندان حسین‌(ع) هستیم. آموخته‌ایم که مرگ در راه حق، زندگی جاودانه است و شکست آنگاه معنا می‌یابد که دست‌ها به زنجیر تسلیم بسته شود. ما با یاد عاشورا زنده‌ایم و با ندای «هیهات منا الذله» می‌میریم.

اگر تمام دنیا در مقابلمان صف ببندند، ما از جادهٔ حق منحرف نخواهیم شد و همچون کوه، استوار خواهیم ایستاد، چرا که پشت‌مان به تاریخ است و چشمانمان به فردایی روشن که وعدهٔ خداوند به صابران است و این وعده‌ی خداوند است که «ظهور منجی، پس از تاریک‌ترین شب‌ها خواهد آمد».
امروز، هر اشک و هر زخم، فانوسی است که راه را به سوی قیام عدالت‌گستر عالم روشن می‌کند. ما می‌دانیم این آزمون، سکوی پرواز به سوی ظهور است و تا آن روز، پرچم‌مان را بر زمین نمی‌گذاریم.

* فعال رسانه‌ای نشریات دانشجویی

انتهای یادداشت/