به گزارش خبرنگار بین الملل ایسکانیوز، اواسط سپتامبر امسال دولت جدید سوریه به رهبری الجولانی قرار است پارلمان جدید خود را انتخاب کند. انتظار میرود در این پارلمان ۲۱۰ نماینده داشته باشد که ۶۰ نفر بیشتر از پارلمان موقت فعلی است که در مارس امسال تشکیل شد. قرار است این پارلمان جدید برای مدت سه سال انتخاب شود و در پایان قانون اساسی جدید به تصویب برسد.
دویچهوله به نقل از خبرگزاری دولتی سوریه موسوم به سانا میگوید مناطقی که در حال حاضر تحت کنترل دولت نیستند، مانند مناطق تحت کنترل کردها و استان سویدا که عمدتا دروزینشین است و اخیرا شاهد ناآرامیهای خشونتآمیز بوده است، همچنان کرسیهای خود را بر اساس جمعیتشان خواهند داشت.
بیشتر بخوانید:
چرا تحریرالشام از لیست سازمانهای تروریستی آمریکا خارج شد؟/ سوریه نامزد احتمالی بعدی امضای پیمان ابراهیم
در همین رابطه، دویچهوله با سارا بسیسه که محقق علوم سیاسی در دانشگاه توبینگن است، گفتوگویی انجام داده است.
او در این خصوص میگوید: سوریه در حال عبور از مرحلهای دشوار است، اما نظام انتخاباتی جدید به بسیاری از مردم امید داده، هرچند بیاعتمادی گروههای قومی و فرقهای به دولت همچنان پابرجاست.
گفتنی است در دوره اسد دو سوم کرسی ها به حزب او تعلق داشت اما به گفته این محقق اکنون قرار است این روند تغییر کند. به این صورت که ۱۴۰ عضو پارلمان قرار است در یک فرآیند دموکراتیک توسط کمیتههای انتخاباتی منطقهای انتخاب شوند، اگرچه جزئیات هنوز مشخص نشده است. همچنین قرار است ۷۰ عضو باقیمانده پارلمان توسط احمد الشرع، رئیسجمهور موقت منصوب شوند.
با این حال، نفوذ قابل توجه رئیس جمهور در انتخابات به ویژه در سوریه بحث برانگیز است، به خصوص از آنجایی که همه شهروندان و گروههای جمعیتی معتقدند که او واقعا از پیوندهای سابق خود با شبه نظامیان فاصله نگرفته است.
سارا بسیسه معتقد است که حتی در دولت موقت کنونی نیز احمد الشرع حلقهای از افراد نزدیک به خود را گرد آورده و ترکیب کابینه عمدتا از یاران مورد اعتماد او تشکیل شده است.
او همچنین میگوید که انتصاب هند قبوات، یک شهروند مسیحی، به عنوان وزیر امور اجتماعی تلاشی بوده برای القای تصویری از تنوع و شمولگرایی در ساختار دولت. با این حال، بسیسه تأکید میکند که بسیاری از مردم سوریه این اقدام را صادقانه نمیدانند و آن را بیشتر تلاشی برای پنهانسازی سلطه کامل حلقه نزدیکان الشعار بر دولت ارزیابی میکنند.
در نتیجه، بخشهایی از جامعه نگراناند که همین روند در مورد پارلمان جدید نیز ادامه یابد. بسیسه میگوید: «حداقل هنوز مشخص نیست که پارلمان آینده تا چه اندازه واقعا متنوع و فراگیر خواهد بود».
افزون بر این، شک و تردیدها به دلیل آن است که ۱۴۰ عضو باقیمانده پارلمان نیز بهطور مستقیم انتخاب نخواهند شد، بلکه توسط کمیتههای انتخاباتی منطقهای منصوب میشوند.
سارا بسیسه میگوید: هنوز مشخص نیست که اقلیتهای دینی و قومی در انتخابات شرکت خواهند کرد یا نه، و اگر شرکت کنند، تا چه اندازه، بهویژه پس از خشونتهای هفتههای اخیر. به باور او، اعضای این گروهها دستکم با احتیاط عمل خواهند کرد.
این محقق تأکید میکند: «باید توجه داشت که برخی گروهها، از جمله زنان، بهطور نظاممند از سیاست و نهادهای دولتی کنار گذاشته شدهاند و این روند با خشونتهای اخیر شدت یافته است». او میافزاید: «این وضعیت میتواند موانع ساختاری جدی برای مشارکت واقعی این گروهها ایجاد کند؛ از جمله نبود انگیزه، نبود امنیت، و نبود دسترسی، تنها چند نمونه از این موانع هستند».
بریگیت شابلر که او نیز کارشناس و شرق شناس است، با این خبرگزاری مصاحبه داشته است.
شابلر بر این باور است که بهدلیل آسیبهای جدی زیرساختی و مشکلات لجستیکی ناشی از چهارده سال جنگ داخلی، اساسا امکان برگزاری انتخابات مستقیم زیر سؤال است.
او در مصاحبه با دویچه وله یادآور میشود که احمد الشرع با وجود ناآرامیهای اخیر در مناطق دروزینشین، همچنان بر برگزاری انتخابات در موعد مقرر تأکید دارد. به گفتهی او: «الشرع میتوانست انتخابات را به تعویق بیندازد، اما اینکه چنین نکرده، میتواند بهعنوان نشانهای امیدوارکننده تلقی شود».
شابلر همچنین معتقد است که الشرع در سطح داخلی و خارجی با فشارهای جدی روبهروست. او در گفتوگو با دویچهوله توضیح میدهد: «خشونتهای اخیر موجب کاهش شدید اعتماد عمومی به دولت شده و حالا الشرع ناچار است این اعتماد را دوباره بهدست آورد» .
از نظر او، اینکه چه کسانی برای ۷۰ کرسی انتصابی انتخاب خواهند شد، نقشی تعیینکننده در این روند خواهد داشت. او تأکید میکند: «در نهایت، همهی اقشار جامعه انتظار دارند که صدای آنها در پارلمان شنیده شود».
در ادامه در خصوص شک و تردبدها در خصوص حضور اقلیت ها و برآورده شدن خواسته های آنها این دو محقق ابراز عقیده کرده اند.
بسیسه نسبت به امکان حضور واقعی و منصفانه اقلیتهای قومی و مذهبی در روند انتخابات ابراز تردید دارد. او معتقد است: «بیاعتمادی به دولت و تردید در سلامت فرآیند انتخاباتی میتواند موجب شود که برخی از این گروهها از مشارکت مؤثر صرفنظر کنند».
وی خاطرنشان میکند: «هیچ تضمینی وجود ندارد که این اقلیتها در میان ۱۴۰ کرسی نهایی از نمایندگی عادلانه برخوردار باشند، و حتی اگر سهمی در میان ۷۰ کرسی انتصابی به آنها اختصاص یابد، این انتخابها نیز بر اساس ملاحظات و چارچوبهای مورد نظر دولت انجام شود».
در مقابل، بیرگیت شابلر با وجود پذیرش کاهش اعتماد میان دولت و اقلیتها، دیدگاه نسبتا امیدوارانهتری دارد. او همچنین یادآور میشود که برخی از اقلیتها، از جمله دروزیها، از نظر سیاسی در درون خود دچار شکاف هستند.
بهعنوان نمونه، حکمت الهجری، از رهبران برجسته دروزیها، تمایلی به سازش با دولت سوریه نشان نمیدهد و در عوض روابط نزدیکی با اسرائیل دارد؛ کشوری که در ماه ژوئیه از طریق نیروهای نظامیاش از دروزیها در مقابله با عشایر سنی و برخی واحدهای دولتی حمایت کرده بود.
شابلر با این حال میگوید: «با وجود این شرایط، بعید میدانم جناح تحت رهبری الهجری بتواند قدرت تعیینکنندهای به دست آورد».
او همچنین بعید می داند که جامعه دروزی انتخابات را تحریم کند. به گفتهی او: «نه تنها در میان دروزیها، بلکه در میان دیگر اقلیتها نیز، بسیاری از مردم خواهان مشارکت در آینده سوریه هستند، مشروط بر اینکه دولت به خواستهها و منافع محلی و منطقهای آنها توجه نشان دهد».
خبرنگار: ماری ملکی
انتهایپیام/
نظر شما