بندرعباس با تاریخ، فرهنگ و موقعیت جغرافیایی خاص خود، همواره محلی برای زندگی و تعامل مردم با دریا بوده است. نسیم ساحل، صدای موج‌ها و فضای باز خورها بخش جدایی‌ناپذیر هویت این شهر را شکل داده‌اند. با این حال، طی سال‌های اخیر، چهره بندرعباس دستخوش تغییراتی شده است که کیفیت زندگی مردم را تحت تأثیر قرار داده و سلامت محیط زیست را تهدید می‌کند.

مشکل اصلی، ورود فاضلاب و زباله‌های شهری به خورهاست، مردم این شهر با گرمای آفتاب خو گرفته‌اند، اما نباید با بوی فاضلاب سازش کنند. آن‌ها حق دارند در ساحلی تمیز، هوایی سالم و خیابانی امن زندگی کنند. ساماندهی خورها باید به یک اولویت فوری تبدیل شود و فراتر از پروژه‌ای تزئینی یا وعده‌ای انتخاباتی باشد.

جنوبی ترین شهر ایران این روزها دیگر بوی دریا نمی‌دهد. نسیم ساحل که باید بوی نمک و زندگی را با خود بیاورد، حالا بوی تند فاضلاب را در کوچه‌ها و خانه‌ها پخش می‌کند. مردم مناطق خورنشین خسته‌اند، از بویی که شب و روز نفسشان را سنگین کرده، از صدای وعده‌هایی که سال‌هاست میان سازمان‌ها دست‌به‌دست می‌شود بدون هیچ اقدام واقعی. خورهایی که روزگاری مسیر روان آب‌ها و زیبایی شهر بودند، امروز زخمی عمیق بر چهره‌ی بندرعباس‌اند.

خورهای آلوده، نه تنها باعث بوی نامطبوع در محله‌ها شده‌اند، بلکه محیطی برای تکثیر پشه‌های ناقل بی

ماری‌های خطرناک مانند تب دنگی و زیکا ایجاد کرده‌اند. رطوبت، آب‌های راکد و زباله‌های انباشته شرایط مناسبی برای این حشرات فراهم می‌کند و سلامت شهروندان را تهدید می‌کند. در اطراف خورها، زندگی برای خانواده‌ها دشوار شده است؛ کودکان دچار حساسیت و مشکلات پوستی شده‌اند و سالمندان با سردرد و تهوع مواجه‌اند. حتی شب‌ها هم امکان باز کردن پنجره وجود ندارد، زیرا بوی فاضلاب به داخل خانه‌ها نفوذ می‌کند.

علاوه بر این، زیر پل‌های خورها محل تجمع معتادان کارتن‌خواب شده و امنیت محلی کاهش یافته است. سرریز تصفیه‌خانه فاضلاب، زباله‌های پلاستیکی و عفونی و حتی سرنگ‌های مصرف‌شده هر روز وارد آب‌های دریا می‌شوند و شرایط محیط زیست و چهره بندرعباس را تحت تأثیر قرار می‌دهند. با وجود گزارش‌های مکرر مردم به مسئولان، هنوز اقدام جدی و مؤثری برای جلوگیری از ورود فاضلاب انجام نشده است.

بندرعباس با تاریخ، فرهنگ و موقعیت ارزشمند خود، سزاوار چنین وضعی نیست. این شهر باید با دریا زنده باشد، نه اینکه با فاضلاب نفس بکشد.

باید طرح فاضلاب شهری به طور کامل اجرا شود، خورها پاکسازی و ایمن‌سازی شوند و نظارت زیست‌محیطی از مرحله‌ی هشدار به مرحله‌ی عمل برسد. این کار نه لطف است، نه پروژه‌ای تجملی، بلکه وظیفه‌ای انسانی و شهری است. اگر امروز اقدامی واقعی صورت نگیرد، فردا نه تنها طبیعت که سلامت نسل‌های آینده قربانی خواهد شد. وقت آن رسیده صدای دریا را از زیر بوی تعفن بشنویم و کاری کنیم تا هوا، آب و زندگی در این شهر دوباره پاک و آرام شود.

*فعال اجتماعی

انتهای پیام/