به گزراش خبرنگار ورزشی ایسکانیوز، سکوها خالی‌اند. صدای تشویق‌ها پراکنده و کم‌رمق است، و ورزشگاه‌ها از انرژی همیشگی خود تهی شده‌اند. حتی در بازی‌های حساس و پرطرفدار، بخش بزرگی از صندلی‌ها خالی باقی می‌ماند و تصویری متفاوت از هیجان و شلوغی معمول فوتبال ارائه می‌دهد. تماشاگرانی که به ورزشگاه می‌آیند، کم‌تر شده‌اند و جمعیت پراکنده، حس زنده بودن مسابقه را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

این کاهش حضور، تنها یک عدد روی جدول نیست؛ نشانه‌ای است از تغییر رفتار و انتظار هواداران و فاصله‌ای که میان فوتبال و مخاطب افتاده است. وقتی سکوها نیمه‌خالی هستند، انرژی و فشار محیطی که بازیکنان با آن روبه‌رو می‌شوند کاهش می‌یابد و هیجان مسابقه از زمین بازی به سالن‌های تلویزیون منتقل می‌شود.

اختلاف چشمگیر میان تیم‌ها در حضور تماشاگر

در فصل ۲۰۲۴–۲۵ لیگ خلیج فارس، طبق آمار رسمی سایت Transfermarkt، میانگین حضور تماشاگران در هر بازی لیگ حدود ۱۰٬۰۲۸ نفر بوده و مجموع حضور تماشاگران در کل فصل به بیش از ۲٬۲۴۶٬۴۲۵ نفر رسیده است. بیشترین میانگین حضور خانگی مربوط به تراکتور با حدود ۴۴٬۰۷۱ نفر در هر بازی بوده و میانگین حضور خانگی دیگر تیم‌های مطرح به این ترتیب ثبت شده است: پرسپولیس ۱۶٬۷۶۷ نفر، استقلال ۶٬۷۶۹ نفر و سپاهان ۱۴٬۱۳۳ نفر .

برای درک بهتر وضعیت، درصد پرشدن ورزشگاه‌ها نسبت به ظرفیت واقعی محاسبه شده است. این درصد با تقسیم میانگین حضور تماشاگران بر ظرفیت ورزشگاه و ضرب در ۱۰۰ به دست آمده است:

• ورزشگاه آزادی تهران (پرسپولیس و استقلال، ظرفیت ~۷۸٬۱۲۵ نفر): پرسپولیس حدود ۲۱٫۵٪ و استقلال حدود ۸٫۷٪ ظرفیت ورزشگاه را پر می‌کنند.

• ورزشگاه یادگار امام تبریز (تراکتور، ظرفیت ~۶۹٬۲۴۹ نفر): حدود ۶۳٫۶٪

• ورزشگاه نقش جهان اصفهان (سپاهان، ظرفیت ~۷۵٬۰۰۰ نفر): حدود ۱۸٫۸٪

پیامدهای کاهش حضور و تجربه نیمه‌خالی ورزشگاه‌ها

این اعداد نشان می‌دهند که حتی تیم‌های پرطرفدار هم نتوانسته‌اند ورزشگاه‌ها را به شکل کامل پر کنند. سکوهای نیمه‌خالی تجربه حضور را کاهش می‌دهند، تشویق‌ها پراکنده می‌شوند و هیجان محیط کم می‌شود؛ همین امر به کاهش انگیزه هواداران برای حضور در بازی‌های بعدی منجر می‌شود.

بررسی میدانی مسابقات نشان می‌دهد که این مشکل محدود به یک تیم یا یک ورزشگاه نیست. حتی در ورزشگاه‌هایی که انتظار می‌رود پرتماشاگر باشند، بخش زیادی از صندلی‌ها خالی است. تماشاگران بیشتر ترجیح می‌دهند مسابقه را از خانه یا از طریق رسانه‌ها دنبال کنند و حضور در ورزشگاه را به حداقل برسانند.

زمان برگزاری مسابقات، کیفیت فنی بازی‌ها و شرایط محیطی نیز بر حضور تماشاگر اثرگذارند. بازی‌های کم‌ریتم، محتاط و فاقد خلاقیت، جذابیت حضور در ورزشگاه را کاهش می‌دهند و بازیکنان تحت فشار کمتری بازی می‌کنند. این وضعیت به‌طور غیرمستقیم تجربه تماشاگر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و انگیزه او برای حضور کاهش می‌یابد.

تماشاگرانی که هنوز به ورزشگاه می‌آیند، اغلب جزو گروه‌های ثابت هستند؛ افرادی که با تیم زندگی کرده‌اند و حضورشان ریشه‌ای است. اما حتی این گروه‌ها نیز کوچک‌تر شده‌اند و صندلی‌های خالی اطرافشان گواه کاهش عمومی حضور است. بی‌ثباتی مدیریتی، تغییر مداوم مربیان و پروژه‌های نیمه‌کاره، اعتماد هوادار را کاهش داده و بر تصمیم او برای حضور در ورزشگاه اثر می‌گذارد.

این روند، پیامد مستقیم عدم پاسخگویی به انتظارات تماشاگران است. بازگرداندن مخاطب نیازمند اقداماتی فراتر از یک برد یا نمایش کوتاه‌مدت است. فوتبال باید دوباره ارزش تجربه حضور در ورزشگاه را برای هواداران ایجاد کند؛ تجربه‌ای که فراتر از صفحه تلویزیون باشد و شامل هیجان، ارتباط و مشارکت مستقیم باشد. کاهش حضور الگویی پایدار است که اگر اصلاح نشود، پیامدهایش در کیفیت مسابقات، تجربه تماشاگر و محیط فوتبال در بلندمدت مشهود خواهد بود.

خبرنگار: کوشا ساسانیان

انتهای پیام/