به گزارش گروه علم و فناوری باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ دانشمندان موسسه «ویک فارست» در کارولینای شمالی یک بافت مکعبی شکل ساخته‌اند که قادر است به مدت ۳۰ روز زنده بماند و کار کند. این پروژه بخشی یکی از پروژه‌های برنده مسابقه «بافت عروقی» ناساست که در آن چندین گروه تحقیقاتی برای ایجاد بافت ارگان‌های عروقی در محیط برون‌تنی به رقابت پرداختند. محیط برون‌تنی در زیست‌شناسی، به آزمایش‌هایی گفته می‌شود که به جای به کار بردن جانداران زنده، بخشی از بدن آنها مانند یاخته‌ها یا بافت‌هایشان را در محیط آزمایشگاهی کشت می‌دهند.

این تیم تحقیقاتی قالب‌های ژلی به همراه محفظه‌ای‌ درست کردند که به سلول‌ها کمک می‌کند به بافت تبدیل شوند و علاوه براین، به آنها اجازه می‌دهد که اکسیژن و مواد مغذی کافی برای زنده ماندن در یک ماه را به دست آورند. این بافت چاپ شده سه‌بعدی نه تنها می‌تواند فضانوردان را درمان کند، بلکه می‌تواند در بیمارانی مورد استفاده قرار گیرد که روی کره زمین منتظر پیوند اعضا هستند. برندگان این رقابت همچنین فرصت این را دارند که برای پیشبرد تحقیقات خود به ایستگاه فضایی بین‌المللی بروند.

دانشمندان حداقل یک ماه روی روش‌هایی برای تبدیل سلول‌های زنده به ارگان‌های زنده بدن انسان کار کنند. این گروه در سال ۲۰۱۱ توانستند بافت‌هایی چون گوش، ماهیچه و استخوان فک را در آزمایشگاه مهندسی کنند. آنها می‌گویند: در سال‌های آینده، ناسا ماموریت‌هایی به مریخ و سیارک‌های نزدیک به زمین خواهد داشت، اما به دلیل شرایط منحصر به‌فرد و کاملا متفاوت اعماق فضا برای انسان، خطرات بالقوه‌ای در کمین فضانوردان خواهد بود که خیلی از آنها هنوز قابل شناسایی نیستند. امیدواریم که این پژوهش به ما کمک کند تا درک بهتری از این تاثیرات منفی داشته باشیم و از آنها جلوگیری کنیم.

این گروه از فناوری چاپ‌ سه‌بعدی برای ساخت قالب‌های ژلی یا داربستی از کانال‌ها برای حفظ اکسیژن و مواد مغذی برای زنده نگه داشتن بافت‌های ساخته شده به مدت ۳۰ روز استفاده کردند. آنها از طرح‌های مختلف چاپ سه‌بعدی و مواد مختلف برای تولید بافت زنده استفاده کردند که انواع سلول‌های موجود در کبد انسان را در خود جای می‌دهد.

لین هارپر، مدیر این چالش در مرکز تحقیقات ایمز ناسا در سیلیکون‌ولی، می‌گوید: ارزش این بافت مصنوعی کاملا به چگونگی تقلید از آنچه در بدن اتفاق می‌افتد، بستگی دارد. با این حال، اگر دانشمندان این نوآوری را در ایستگاه فضایی بین‌المللی آزمایش کنند، می‌توانند نحوه تاثیر اشعه روی بدن انسان را  بررسی کنند، عملکرد اندام‌ها را در محیط بدون جاذبه زمین ثبت کنندو راهکارهایی را برای به حداقل رساندن آسیب سلول‌های سالم در حین زندگی یا کار در فضا ارائه دهند.