به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، اگر چه دیر ولی بعد از جریانات اخیر کشور و حضور فعال نوجوانان در کف خیابان‌ها، از سوی وزارت آموزش و پرورش و همچنین برخی صاحب‌نظران تعلیم و تربیت، دیدگاه‌هایی مبنی بر لزوم تربیت سیاسی و دشمن‌شناسی دانش آموزان مطرح شد. در نها یت سوال اساسی این است که چرا تربیت سیاسی_اجتماعی دانش آموزان در مدرسه ضرورت دارد؟
بیشتر بخوانید:
سیستم آموزش و پرورش برای مسئولان در اولویت نیست/ ضرورت کیفیت‌بخشی آموزش دانشجو معلمان
موضوعی که باید در نظام تعلیم و تربیت جمهوری اسلامی از همان اول انقلاب در اولویت قرار می‌گرفت؛ اما چند سالی بعد از فروکش کردن تب و تاب اولیه انقلاب، ساختار و شرایط به سمتی پیش رفت که در تمام دوران تحصیل در مدرسه به دانش آموزان چنین القا شد که «وضوع سیاست از درس و زندگی جداست، سیاست خطرناک است، شما را چه به کار سیاست؟ شما درس خودتان را بخوانید». این در حالی است که اسلام عین سیاست است و حکومت جمهوری اسلامی یعنی مردم در بطن اداره جامعه حضور فعال داشته باشند.
از سوی دیگر؛ تربیت نیروی کنشگر و انقلابی، از اهداف نظام است و در صورت غفلت از این عرصه و دوری گزینی تدریجی نسل جوان از مشارکت در فضای سیاسی، به مرور زمان، حکومت اسلامی، همراهی و مقبولیت خود را نزد آنها از دست خواهد داد. بنابراین اساسا به عقیده رهبر انقلاب، اسلام بدون جمهوریت و جمهوریت بدون اسلامیت تحقق نخواهد یافت و حکومت جمهوری اسلامی معنایی نخواهد داشت.
به همین دلیل برای شکل دهی و پرورش نگرش سیاسی و اجتماعی آینده سازان کشور باید از بدو ورود آنها به مدرسه و حتی قبل از آن، برنامه ریزی دقیق داشت.
اکنون برای رشد دانش آموزان در این ساحت تربیت باید چه تدبیری اندیشید؟ این تفکر که می‌توان در ساختار موجود آموزش و پرورش، این بینش و روحیه را در دانش آموزان درونی کرد، از پایه تفکر غلطی است.
از آنجایی که ساختار، برنامه درسی، تقسیم بندی ساعات آموزشی و اساسا مجموعه نظام تعلیم و تربیت، روح سکولاریسم و عقل حسابگر مادی حاکم است، نمی توان از تربیت سیاسی_اجتماعی دانش آموز سخن گفت؛ چون در این شرایط تنها راه ممکن اختصاص دادن یک واحد آموزشی به نام تربیت سیاسی است و مثل روز روشن است که نگرش سیاسی_اجتماعی و اساسا تربیت چیزی نیست که بتوان آن را با دیکته کردن چند مبحث نظری از تاریخ انقلاب و نظام پهلوی و جریان‌شناسی سیاسی در دانش آموز نهادینه کرد.
آنچه که فقدان آن در نظام تعلیم و تربیت امروز ادراک می‌شود؛ این است که از اساس باید بر سرتاسر برنامه درسی و محتوای آموزشی و تربیتی مدرسه، روح اسلام ناب محمدی حاکم باشد. همچنین این اسلام ناب، چیزی جز فهم تنازع دائمی حق و باطل برای دانش آموز نیست، چراکه شناخت درست حق و باطل و جدال میان این دو جریان، نسل جدید را ملزم به کنش‌گری و حساسیت نسبت به تحولات اجتماعی در کشور می‌سازد و طبیعتاً منافع موجود در شکل‌گیری هویت انسان مدرن در ازای حاکمیت نظام آموزشی فعلی، به‌خطر می افتد.
*معاون خواهران مرکز بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان
انتهای پیام/
نظر شما