سامان جوادی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، محدودیت‌های بودجه را بزرگترین مشکل پژوهشگران دانست و اظهار کرد: به این معنا که برخی سازمان‌ها در پرداخت بودجه، تاخیر زیادی دارند و بودجه پروژه‌ها، خیلی دیر به دست پژوهشگران می‌رسد و پیشرفت پروژه با مشکل مواجه می‌شود.
حضور استادان در امور اجرایی نباید با افراط و تفریط همراه باشد
عضو هیئت علمی دانشگاه تهران با اشاره به این که تحریم‌ها تاثیری بر پژوهش‌های ما نداشتند، افزود: چرا که در بسیاری از زمینه‌ها، علم را بومی‌سازی کرده و به صورت محلی در کشور خودمان اجرا کردیم.
وی با بیان این که دانشگاه تهران مشوق خوبی برای انجام پروژه‌های ارتباط با صنعت است، گفت: موانعی مانند بروکراسی اداری در این دانشگاه تا حد زیادی برطرف شده است. به نظر من، آرامشی که دانشگاه تهران برای پژوهشگران فراهم می‌کند، دستاوردهای خوبی برای پژوهشگر و دانشگاه رقم می‌زند.
جوادی با تصریح بر این که بخش پژوهش مهجور بوده زیرا دیربازده و کم‌بازده است، یادآور شد: به این معنا که از بین چندین پژوهش، فقط تعداد انگشت‌شماری به نتیجه می‌رسند. پژوهش همچنین بازده آشکاری هم ندارد. انجام یک پژوهش مثل ساخت یک ساختمان نیست که در کوتاه مدت اثر محسوس داشته باشد.
عضو هیئت علمی دانشگاه تهران گفت: این انتظار که همه طرح‌های پژوهشی کابردی بوده و به نتیجه برسند، انتظار معقولی نیست. این موضوع در همه کشورها وجود دارد که فقط حدود یک درصد پژوهش‌ها به سرانجام رسیده و کاربردی می‌شوند. در برخی نهادها، بدون در نظر گرفتن این ویژگی پژوهش، بودجه‌های پژوهشی قطع می‌شوند.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: بزرگترین مشکل در طرح‌های پژوهشی، نبود تناسب بین مبلغ و هزینه است. به این معنا که هزینه‌ها از ۱۰ سال پیش چندین برابر شده؛ اما هنوز سازمان‌ها تصور می‌کنند که با ۱۰۰ میلیون تومان می‌تواند یک طرح پژوهشی را به ثمر رساند. این موضوع باعث می‌شود که پژوهشگران انگیزه برای پیگیری طرح‌های صنعتی نداشته باشند.
انتهای پیام/
نظر شما