علیرضا شریفی‌یزدی در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز در خصوص اعتیاد به فضای مجازی گفت: بر اساس مطالعاتی که یونسکو انجام داده است مغز انسان زمانی که مقابل یک محرک قرار بگیرد،  مانند مخدر، روان گردان و یا الکل، قسمتی از مغز تحت تاثیر قرار می‌گیرد که اگر دستگاه اسکن بگذارید، آن قسمت را قرمز نشان می‌دهد؛ اعتیاد به فضای مجازی نیز چیزی شبیه به اعتیاد مواد مخدر و مواد روان گردان است.

بیشتر بخوانید:

اعتیاد به فضای مجازی منشا پرخاشگری در نوجوانان / ساعت استفاده از تلفن همراه را محدود کنید

وی افزود: اعتیاد به فضای مجازی بحث فابینگ را در خانواده به همراه دارد. بحث فابینگ این است که خانواده دور هم نشستند ولی هرکسی با گوشی مشغول است؛ پس اعتیاد به فضای مجازی باعث می‌شود روابط خانواده تضعیف و تعاملات میان یک خانواده کمرنگ شود یا از بین برود. با کاهش تعاملات میزان گفت‌وگو و حل مسئله کاهش پیدا کرده، مشکلات بین زوجین تشدید و روابط میان نسلی میان یک خانواده، دچار مشکل می‌شود. در چنین شرایطی انسان‌ها فردگرایی شدید پیدا می‌کنند و به دلیل مشغولیت فکری حاصل از فضای مجازی افراد برای حل مشکلات، فکر نمی‌کنند. مشکل دیگری که فابینگ ایجاد می‌کند، این است که چون فرد در فضای مجازی با افراد زیادی ارتباط می‌گیرد و ارزش‌های آنان را دریافت می‌کند، با خانواده خود دچار تعارض فرهنگ شده و افراد از هم دور می‌شوند.

چک کردن مکرر تلفن همراه از علائم اعتیاد

شریفی‌یزدی عنوان کرد: یکی از مهمترین علائم اعتیاد به فضای مجازی چک کردن مکرر تلفن همراه است. برخی افراد در طول روز بیشتر از ۲۰ بار تلفنشان را چک می‌کنند که ببینند پیام جدیدی آمده یا خبر جدیدی تولید شده است. در واقع این افراد موبوفوبیا می‌گیرند یعنی وقتی فرد برای مدتی از فضای مجازی دور می‌شود، حس می‌کند از چیزی عقب افتاده پس بی‌هدف در فضای مجازی می‌چرخد.

تاثیر فضای مجازی بر کودکان 

وی افزود: پیشنهاد ما این است که کودکان تا ۲ سالگی هیچ رسانه بیداری اعم از تلویزیون و تلفن همراه را مشاهده نکنند. در بچه‌هایی با سنین بالاتر، وابستگی به فضای مجازی کودکان را از تعامل با همسن و سالانشان دور می‌کند. کودکان متوجه دروغین بودن بسیاری از چیزها در فضای مجازی نمی‌شوند و انتظار دارند که هر چیزی که در فضای مجازی می‌بینند برای آن‌ها هم فراهم شود و این طور کودکان مهارت حل مسئله پایینتری خواهند داشت و چون این بچه‌ها تحرک خاصی ندارند، اضافه وزن می‌گیرند.

متوقع شدن و احساس عقب ماندگی  

شریفی شرح داد: این کودکان مهارت گفت‌وگو و حل مسئله  را نمی‌آموزند و وقتی با دیگران روبه رو می‌شوند انتظار همان رفتاری را دارند که در فضای مجاری دیده‌اند؛ مثلا وقتی می‌بینند کودکی همسن و سال خودش از امکانات بسیار خوب، ماشین و سفرهای آنچنانی عکس منتشر می‌کند، بدون توجه به واقعی بودن آن‌ها، از والدینش انتظار دارد همان امکانات را برایش فراهم کنند و نوعی سرخوردگی و فاصله بین وی و خانواده‌اش ایجاد می‌شود و حس می‌کند همه خوشبختند و این‌ها از زندگی عقب مانده‌اند. خطر دیگری که این کودکان را تهدید می‌کند، این است که برخی شبکه‌ها هستند که کودکان را طعمه می‌کنند و از آن‌ها سو استفاده جنسی، مالی و اخلاقی می‌کنند.

دلسردی زوجین با مقایسه

روانشناس اظهار کرد: در زوج‌ها با اعتیاد به فضای مجازی میزان تعامل و گفت‌وگو پایین می‌آید و نسبت به یکدیگر بی‌توجه می‌شوند و با حضور در پیج‌های غیراخلاقی، در روابطشان سردی ایجاد می‌شود. در این شرایط دیگر روابط عادی زناشویی آنان را اقناع نمی‌کند. برخی مردان و زنان وقتی چهره‌هایی بی‌نقص در فضای مجازی را می‌بینند بدون توجه به این که چقدر این عکس‌ها ویرایش شده‌اند، همسر خود را با این افراد مقایسه می‌کنند و دچار دلسردی می‌شوند. از طرفی وقتی افراد در پیج‌های مختلف می‌بینند که دیگران لباس‌های مارک، سفرهای خارجی، ویلا، خانه‌ بزرگ و غیره برایشان فراهم شده، دچار سرخوردگی می‌شوند و احساس می‌کنند خوشبخت نیستند. در این موقعیت‌ها زوجین موضوع را به روی هم می‌آورند و اختلافاتی ایجاد می‌شود.

وی افزود: مهم‌ترین کار برای رهایی از اعتیاد به فضای مجازی،  این است که ما تلفن همراه خود را طوری تنظیم کنیم که بیشتر از ۹۰ دقیقه در روز روشن نباشد. دوم اینکه با هدف مشخصی وارد فضای مجازی شویم تا دچار ولگردی مجازی نشویم؛ پس بهتر این است که زمان محدودی را برای چک کردن فضای مجازی در نظر بگیریم و بقیه زمان‌مان را صرف وقت گذراندن با خانواده کنیم. زمانی که به مهمانی می‌رویم، تلفن همراه را با خودمان نبریم تا دچار موبوفوبیا نشویم. 

یزدی بیان کرد: از تاثیرات اجتماعی اعتیاد به فضای مجازی می‌شود به گسترش فردگرایی اشاره کرد. آدم‌ها با اعتیاد به فضای مجازی به ذرات معلق در هوا یا جزیره‌های جدا از هم تبدیل شده‌اند و حتی اگر زیر یک سقف زندگی می‌کنند، باز از هم دور هستند.  از طرفی مقایسه امکانات جوامع با یک دیگر باعث می‌شود افراد حاضر در یک اجتماع احساس عقب‌ماندگی کنند.

انتهای پیام/