به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از همدان، مهرداد نجفی قهرمان دو و میدانی پاراآسیا به مناسبت فرا رسیدن هفته نابینایان (عصای سفید) به گفت‌وگو با ایسکانیوز پرداخت.
چرا رشته دو و میدانی را انتخاب کردید؟
از دوران کودکی به ورزش علاقمند بودم و برای مدت زمان کوتاهی رشته شنا را دنبال کردم. در سال ۱۳۹۳ هیأت کم بینایان-نابینایان استان همدان مراسم استعدادیابی برگزار کرد. من در آن مراسم برای رشته دو و میدانی سرعت برگزیده شدم و از همان زمان به طور حرفه‌ای ورزش دو و میدانی را دنبال کردم.
چطور با محدودیت بینایی خود کنار می‌آیید و در تمرینات و مسابقات موفق می‌شوید؟
به نظر بنده، محدودیت برای همه وجود دارد. از طرفی مقابله با محدودیت‌ها برای من لذت بخش می‌باشد. تا جاییکه این تلاش و کوشش برای غلبه بر محدودیت‌ها از علاقمندی های من است. البته لازم به ذکر است که دونده‌های نابینا با دونده همراه تمرین می‌کنند. دونده نابینا و دونده همراهش به وسیله یک بند به هم وصل هستند و دونده همراه در حکم چشمان دونده نابینا است. ما تمرینات و مسابقات را با دونده همراهمان انجام می‌دهیم.
توضیحی درباره تمرینات ورزشی‌تان دارید؟
من ۶ روز در هفته را به تمرین اختصاص می‌دهم و فقط یک روز را استراحت می‌کنم. در بعضی روزها، هم صبح و هم بعد از ظهر تمرین می‌کنم. البته بعضی روزها هم فقط صبح و یا فقط بعد از ظهر را به تمرین اختصاص می‌دهم.
چطور بین تحصیل و ورزش تعادل برقرار می‌کنید؟
با برنامه ریزی می‌توان به هر هدفی دست یافت. من روزانه ۳ الی ۴ ساعت را مشغول تمرین ورزشی هستم و بقیه وقتم را به تحصیل اختصاص می‌دهم. بیشتر یادگیری من، در کلاس و با گوش دادن به تدریس استاد است. برای میان‌ترم‌ها و امتحانات، دروس را خلاصه وار مرور می‌کنم.
چه چالش‌هایی در مسیر داشتید و چطور بر آن ها غلبه کردید؟
من در زندگی، چالش‌های زیادی داشته‌ام. اما با این حال، همچنان علاقه دارم اتفاقات جدید را تجربه کنم. مثلا همین روند همزمان ورزشی و تحصیلی‌ام به نوعی چالش محسوب می‌شود، اما من این چالش‌ها را عاشقانه دوست دارم.
موفق ترین لحظه ورزشی شما چه بوده و در آن زمان چه احساسی داشتید؟
من در مسابقات زیادی شرکت کرده‌ام، اما به یاد ماندنی ترین لحظه برایم زمانی بود که مسابقات پاراآسیایی ۲۰۱۷ جوانان در کشور امارات برگزار شد و من موفق به کسب مدال طلا در دو ۲۰۰ متر شدم و همین‌طور، لحظه‌ای که در مسابقات پاراآسیایی ۲۰۲۱ در کشور بحرین، دو مدال برنز کسب کردم. واقعا حس لذت بخشی را برایم به همراه داشت.
خانواده و دوستانتان چطور حمایتتان می‌کنند؟
خانواده‌ام در همه حال از لحاظ مادی و معنوی حامی من بوده و هستند. من واقعا موفقیت‌هایم را، چه در زمینه تحصیلی و چه در زمینه ورزشی مدیون خانواده‌ام هستم.
چگونه با استرس و فشارهای رقابتی کنار می‌آیید؟
من شخصیت آرامی دارم و خیلی دچار استرس نمی‌شوم. حقیقتا با مسئله نابینایی هم کنار آمده‌ام و معمولا آرامش درونی‌ام را حفظ می‌کنم.
از نظر شما چه تغییراتی در امکانات ورزشی و تحصیلی می تواند به بهبود شرایط ورزشکاران نابینا کمک کند؟
متاسفانه حمایت‌ها از ورزشکاران، روز به روز کمتر می‌شود. برای مثال قبلا، ورزشکاران می‌توانستند با استفاده از حکم‌های قهرمانی خود از تخفیفات شهریه دانشگاه برخوردار شوند، اما متاسفانه طی دو سال گذشته، این امتیاز برداشته شده و ما نمی‌توانیم حداقل استفاده را از حکم‌های قهرمانی‌مان را داشته باشیم. درخواست دیگر بنده از مسئولین این است که در محیط دانشگاه برای افراد معلول، محوطه سازی انجام شود. البته مسئله محوطه سازی در فضای دانشگاه، موضوع جدیدی نیست. چرا که در دانشگاه‌های استان‌های دیگر، این موضوع اعمال شده و با توجه به اینکه در دانشگاه ما، هیچ اقدامی در این زمینه انجام نشده، هر لحظه ممکن است افراد معلول از ارتفاع بیوفتند و یا به جدول و ستونی برخورد کنند. لذا بنده از شخص جناب آقای دکتر خاکسار، سرپرست محترم دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان خواهشمندم که نگاه ویژه‌تری به این موضوع داشته باشند.
چه برنامه‌ها و اهدافی برای آینده دارید؟
هدفم در عرصه ورزش، کسب خوش رنگ ترین مدال پارالمپیکی است و در زمینه تحصیلی هم امیدوارم بتوانم در آزمون وکالت پذیرفته شوم و به عنوان یک وکیل موفق در جامعه فعالیت کنم.
خبرنگار: سیده زهرا موسوی خلوصیان
انتهای خبر/
نظر شما