گلاب آدینه بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز در خصوص وضعیت این روزهای تئاتر گفت: در هر روز در تهران بیش از صد نمایش به روی صحنه می‌رود که شاید این تعداد اجرا، کیفیت را مقداری پایین بیاورد، اما در بین همین تئاترهایی که اجرا می‌شود، آثار با کیفیتی هم وجود دارد.

وی با بیان اینکه اجرای روزی پانصد نمایش در تهران و دیگر شهرها روی صحنه از آرزوهای من است ادامه داد: افزایش اجراها باعث خواهد شد تا تماشاگران تئاتر میلیونی شوند و نگاه مسئولان هم تصحیح شود و اینطور نباشد که بود و نبود تئاتر برایشان فرقی نداشته باشد. بودجه‌هایی که به هنر تئاتر اختصاص می‌دهند، سوزنی در انبار کاه است.

آدینه با اشاره به اینکه بودجه برای گروه‌ها و آموزش تئاتر انقدر کم است که انسان از شدت ناراحتی خنده‌اش میگیرد اظهار کرد: سایر نهادها و دستگاه‌ها هم هیچ مقدار در عرصه تئاتر هزینه نمی‌کنند، و هنرمندان تئاتری با چنگ و دندان خود را نگه داشته‌اند، عده‌ای هم تصمیم گرفته‌اند از بازیگران و خوانندگان چهره برای فروش بیشتر استفاده کنند که البته این موضوع هم نکته مثبت دارد و هم منفی. منفی از این جهت که تغییر سلیقه ممکن است ایجاد شود و مثبتش هم اینکه افراد جدیدی به واسطه این چهره های شناخته شده به تئاتر می آیند و با اجرای صحنه‌ای آشنا می‌شوند.

فعال عرصه تئاتر کشورمان خاطرنشان کرد: عده‌ای با هدف پول درآوردن وارد تهیه کنندگی تئاتر می‌شوند که اسم و رسمی به هم بزنند و سرمایه‌ای کسب کنند که این آفت است. تهیه کنندگی تئاتر هیچ شناسه و هویت خاصی از سوی مرکز هنرهای نمایشی و خانه تئاتر ندارد.

وی در خصوص پیشینه تهیه کنندگی تئاتر چنین توضیح داد: در گذشته چیزی به نام تهیه کنندگی تئاتر وجود نداشت و اعضای یک گروه تئاتری روی هم پول می‌گذاشتند و در نهایت سودش را با یکدیگر تقسیم می‌کردند. زمانی که در سال ۵۶ آقای نصیریان رییس اداره تئاتر بود، اداره تئاتر بودجه می‌داد و کارگردان هم آن را با دیگران قسمت می‌کرد. تهیه کنندگی تئاتر همانند سینما امر تاریخ داری نیست و به مرور زمان ایجاد شد اما هنوز تثبیت نشده است.

آدینه تصریح کرد: به خاطر دارم بلیت سالن اصلی تئاتر شهر در سال ۹۱ بیست هزار تومان بود، روبروی تئاتر شهر جوجه کباب اقتصادی را ۵ هزار تومان میفروختند که امروزه همان جوجه کباب ۱۲۰ هزار تومان شده است، اما بلیت تئاتر فقط ۲۰۰ هزار تومان. این یعنی بلیت اصلا با تورم بالا نرفته است. هزینه‌های تولید را هم که همه می‌دانند چندین برابر بلیت افزایش داشته است و دیگر هیچ کمک هزینه‌ای هم از سوی هنرهای نمایشی به گروه‌ها داده نمیشود بلکه دولت از تئاتر درآمدزایی هم میکند.

وی در خصوص نحوه درآمدزایی دولت از تئاتر توضیح داد: با وجود اینکه عرصه فرهنگ و هنر باید بدون مالیات باشد اما قانون‌گذار ده درصد مالیات بر تئاتر در نظر گرفته است، این مالیات الان هم از گروه‌های تئاتری دریافت می‌شود و هم هنگام خرید بلیت از سوی تماشاگران؛ به گفته خودشان این کار برای جلوگیری از پولشویی است و اینکه نمی‌توانند تفکیک بین گروه‌ها بگذارند، اما ای کاش این پول صرف خود تئاتر می‌شد.

بازیگر تئاتر کشورمان در پاسخ به این سوال که چگونه از یک درصد از بودجه‌ای تمام نهادها و دستگاه‌های دولتی باید صرف فرهنگ و هنر کنند بهره‌برداری میکنید بیان کرد: این مالیات ناحقی که از تئاتر گرفته می‌شود را به خودمان برگردانند آن یک درصد هم را نخواستیم. ما در سطح شهر چند بیلبورد اختصاصی برای فعالیت‌های فرهنگی و هنری داریم؟ تبلیغ تئاتر باید کجا صورت بگیرد؟ ما همه تبلیغاتمان را در چند پیج اینستاگرام انجام می‌دهیم، فضایی که به لحاظ قانونی فیلتر است، اما چاره‌ای جز این نداریم!

وی ادامه داد: اگر حداقل یک بیلبورد در چهارراه ولیعصر برای تئاتر باشد چه اشکالی دارد؟ واقعا جای تبلیغ تئاتر کجاست؟ دولت و شهرداری که مالیات و پول می گیرند باید سرویس بدهند اما این سرویس دهی کجاست؟ در تهرانی که روزی صد و اندی نمایش روی صحنه میرود این به عدد مالیاتی خیلی سنگین می‌شود، حداقل بخشی از این پول را به خود تئاتر برگردانند.

آدینه در پایان سخنانش گفت: برای اجرای «بانوی محبوب من»، «پرده خانه» و نمایش «جشنواره الفبا» به عنوان کارگردان یک ریال دریافت نکردم، چرا که یا من باید پول می‌گرفتم یا گروه و من از حق خود صرف نظر کردم. مدل زندگی‌ام طوری است که اگر دستمزدی نگیرم مشکلی نخواهم داشت زیرا آدم پرخرجی نیستم اما بقیه اینطور نیستند. حکایت تئاتر حکایت یک مویز و چهل قلندر است و خدا می‌داند که این خلاء چطور باید پر شود.

انتهای پیام/