به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ «سونی ویلیامز» و «بوچ ویلمور» ۲ فضانوردی هستند که پس از ماموریت هشت روزه‌شان در ایستگاه فضایی بین‌المللی به طور غیرمنتظره‌ای مجبور شدند که ۹ دیگر نیز در این مکان اقامت کنند. آنها به تازگی به زمین بازگشته‌اند و دوره بهبودی را طی می‌کنند.
پروفسور «دامیان بیلی» که در دانشگاه ولز جنوبی در رشته فیزیولوژی انسان مطالعه می‌کند، می‌گوید: فضا سخت‌ترین و نامناسب‌ترین محیطی است که انسان تاکنون با آن روبه‌رو شده است و ما برای مقابله با شرایط شدید تکامل نیافته‌ایم. ورود به فضا بدن انسان را تغییر می‌دهد و در ابتدا این احساس فوق‌العاده است.
«تیم پیک»، فضانوردی که در سال 2015 به ایستگاه فضایی بین‌المللی رفت، می‌گوید: این سفر نوعی تعطیلات است. زمان به راحتی می‌گذرد، هیچ فشاری روی عضلات و استخوان‌های شما نیست و در واقع، در اطراف ایستگاه فضایی در محیط شگفت‌انگیز گرانش صفر شناور هستید.
پیک می‌گوید: تصور کنید هفته‌ها را در رختخواب بگذرانید و اصلا مجبور نباشید که از جایتان بلند شوید. این در واقع یکی از تکنیک‌هایی است که دانشمندان برای بررسی تأثیر جاذبه صفر از آن استفاده می‌کنند.
قدرت عضلانی
زمانی که بحث عضله می‌شود، مساله متفاوت می‌شود. متاسفانه فضانوردان با وجود سال‌ها تلاش برای آماده‌سازی بدنشان برای فضا، حجم بسیاری از عضله خود را در فضا از دست می‌دهند. حتی در حالت ثابت ایستادن هم از ماهیچه‌های سرتاسر بدن برای ایستادن شما استفاده می‌شود. البته این امر در ریزگرانش روی ایستگاه فضایی بین‌المللی اتفاق نمی‌افتد.
وقتی همه چیز عملاً بی وزن باشد، قدرت عضلانی معنای دیگری پیدا می‌کند.
پیری زودرس
قلب و رگ‌های خونی فضانوردان نیز در فضا به استراحت می‌روند، زیرا دیگر مجبور نیستند خون را در برابر جاذبه پمپاژ کنند و به همین دلیل شروع به ضعیف شدن می‌کنند. و استخوان‌ها ضعیف‌تر و شکننده‌تر می‌شوند.
باید تعادلی بین سلول‌هایی که استخوان‌های قدیمی را می‌شکنند و سلول‌هایی که استخوان جدید می‌سازند وجود داشته باشد. اما این تعادل بدون بازخورد و مقاومت کار در برابر گرانش مختل می‌شود.
پروفسور بیلی می‌گوید: هر ماه، حدود یک درصد از استخوان‌ها و ماهیچه‌های فضانوردان فرسوده می‌شوند و این روند پیری را تسریع می‌کند. و این در بازگشت به زمین آشکار می‌شود.
فضانوردان زمانی که روی زمین قرار می‌گیرند، نیاز به حمایت دارند تا بدن خود را از کپسول خارج کنند و به برانکارد بروند. همه اینها به این دلیل است که فضانوردان در شرایط فیزیکی عالی به فضا می‌روند، ولی زمانی که برمی‌گردند، با عوارض بدی روی بدنشان برمی‌گردند.
سپس، برنامه روزانه آنها شامل ۲ ساعت ورزش - ترکیبی از تردمیل، ماشین دوچرخه سواری و وزنه - برای حفظ سلامت عضلات و استخوان‌ها شروع می‌شود. سونی و بوچ نیز یک برنامه تمرینی تمرینی شدید را برای بازیابی عملکرد از دست رفته خود آغاز خواهند کرد.
:بیشتر بخوانید
کاهش تراکم استخوان فضانوردان معادل ۱۰ سال زندگی روی زمین
دکتر «هلن شارمن»، که اولین بریتانیایی در فضا بود، می‌گوید: احتمالاً چند ماه طول می‌کشد تا توده عضلانی دوباره ساخته شود. حتی برخی معتقدند که توده استخوانی ممکن است چند سال طول بکشد تا بهبود یابد، اما حتی در آن زمان نیز تغییرات ظریفی در نوع استخوانی که ما پس از بازگشت به زمین بازسازی می‌کنیم وجود دارد که ممکن است هرگز به حالت کاملا طبیعی بازگردد. اما این فقط ماهیچه و استخوان نیست و فضا کل بدن را تغییر می‌دهد. حتی انواع باکتری‌های خوب که در ما زندگی می‌کنند - میکروبیوم - تغییر می‌کنند.
مایعات بدن نیز در ریزگرانش جابه‌جا می‌شوند. به جای اینکه مانند روی زمین به سمت پاها کشیده شود، مایع به سمت قفسه سینه و صورت حرکت می‌کند. صورت پف کرده یکی از اولین تغییرات قابل توجه در بدن است.
اما این همچنین می‌تواند منجر به تورم در مغز و تغییرات در چشم، از جمله عصب بینایی، شبکیه و حتی شکل چشم شود. و این «سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی» می‌تواند منجر به تاری دید و آسیب بالقوه جبران ناپذیر شود.
احساس سرگیجه
گرانش ریز همچنین سیستم دهلیزی را مخدوش می‌کند، زیرا می‌خواهد تعادل برقرار کند، ولی نمی‌داند که کدام سمت بالا، پایین یا پهلو است. هنگامی که به بالا می‌روید و دوباره زمانی که به زمین باز می‌گردید، می‌تواند باعث سردرگمی شود.
تیم پیک می‌گوید: مرحله اولیه توقف احساس سرگیجه، بازیابی تعادل و داشتن قدرت برای راه رفتن عادی، ۲ یا سه روز طول می‌کشد. در واقع چند روز اول بازگشت به زمین واقعا شکنجه است.
انتهای پیام/
نظر شما