به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ «نولاند آرباگ» هشت سال بعد از فلج شدن در ژانویه ۲۰۲۴ دستگاه نورالینک را دریافت کرد و توانست تا حدود زیادی به زندگی قبلی‌اش برگردد.

این اولین تراشه از این دست نیست. تعداد انگشت‌شماری از شرکت‌های دیگر نیز این تراشه‌ها را توسعه داده‌اند و کاشته‌اند، اما نولاند به ‌طور اجتناب‌ناپذیری توجه بیشتری را به خاطر بنیانگذار نورالینک یعنی ایلان ماسک، به خود جلب می‌کند. البته خودش می‌گوید: مهم نه اوست و نه ماسک، بلکه علم است.

او از خطرات کاری که انجام داده است، خبر داشته، اما می‌گوید: خوب یا بد، هر چه که باشد، من کمک خواهم کرد. اگر همه چیز درست شود، می‌توانم به مشارکت در نورالینک کمک کنم. اگر اتفاق وحشتناکی بیفتد، می‌دانم که از آن درس خواهند گرفت.

بدون کنترل، بدون حریم خصوصی

نولاند که اهل آریزونا است، در سال ۲۰۱۶ در یک حادثه غواصی از ناحیه زیر کتف فلج شد. جراحات او آنقدر شدید بود که می‌ترسید دوباره نتواند درس بخواند، کار کند یا حتی بازی کند.

او می‌گوید: در این شرایط نه کنترلی روی خودم دارم، نه حریم خصوصی دارم و این بسیار سخت است. به غیر از این، برای همه چیز باید به افراد دیگر تکیه می‌کردم.

به نظر می‌رسد که نولاند با کمک تراشه نورالینک بخشی از استقلال قبلی خود را بازیابی می‌کند و به او اجازه می‌دهد کامپیوتر را با ذهن خود کنترل کند.

این چیزی است که به عنوان رابط کامپیوتری مغز (BCI) شناخته می‌شود. این دستگاه با شناسایی تکانه‌های الکتریکی کوچک تولید شده در هنگام فکر کردن انسان به حرکت، و تبدیل آنها به فرمان دیجیتال، مانند حرکت مکان‌نما روی صفحه کار می‌کند. این موضوع پیچیده ای است که دانشمندان برای چندین دهه روی آن کار کرده‌اند.

آیا تراشه مغزی Neuralink ماسک واقعاً می‌تواند جهان را تغییر دهد؟

داوطلب شدن نولاند آرباگ به نورالینک کمک کرد تا سرمایه‌گذاری‌های زیادی را جذب کند و همچنین بررسی دقیق روی ایمنی و اهمیت روشی بسیار تهاجمی داشته باشد.

هنگامی که ایمپلنت نولاند کاشت شد، کارشناسان آن را به عنوان یک «نقطه عطف مهم» ستایش کردند، در حالی که همچنین هشدار دادند که ارزیابی واقعی آن به زمان نیاز دارد؛ به ویژه با توجه به مهارت ماسک در تبلیغ برای شرکتش".

نولاند می‌گوید: من فکر می‌کنم ایلان ماسک به همان اندازه که من برای شروع کار هیجان زده بودم، هیجان زده بود. با این وجود، او تاکید می‌کند که نورالینک چیزی فراتر از مالک آن است و ادعا می‌کند که آن را یک دستگاه ایلان ماسکی نمی‌داند.

اینکه آیا بقیه دنیا اینطور به آن نگاه می‌کنند - به ویژه با توجه به نقش جنجالی فزاینده او در دولت ایالات متحده - باید منتظر ماند و دید.

اما تأثیری که این دستگاه بر زندگی نولاند داشته است، جای تردید نیست.

زمانی که نولاند از عمل جراحی که دستگاه را نصب کرد بیدار شد، گفت که در ابتدا می‌توانست با فکر کردن به تکان دادن انگشتانش، مکان‌نما را روی صفحه کنترل کند.

او می‌گوید: راستش من نمی‌دانستم چه انتظاری باید از این دستگاه داشته باشم. خیلی علمی تخیلی به نظر می‌رسد.

اما پس از دیدن نورون‌هایش روی صفحه‌نمایش - در تمام مدتی که توسط کارکنان هیجان‌زده نورالینک احاطه شده بودند، گفت: وقتی می‌تواند کامپیوترش را فقط با افکارش کنترل کند، انگار همه دنیا برایش تغییر کرده است. و حتی بهتر از آن با گذشت زمان توانایی او در استفاده از ایمپلنت به حدی افزایش یافته است که اکنون می‌تواند شطرنج و بازی‌های ویدیویی انجام دهد.

او می‌افزاید: من با بازی کردن بزرگ شدم و زمانی که معلول شدم مجبور شدم که آن را رها کنم. ولی اکنون در بازی‌ها دوستانم را شکست می‌دهم. واقعاً نباید ممکن باشد، اما ممکن شده است.

نولاند نمایش قدرتمندی از پتانسیل فناوری برای تغییر زندگی است، اما ممکن است اشکالاتی نیز وجود داشته باشد.

چالش‌های نورالینک

«آنیل ست»، پروفسور علوم اعصاب دانشگاه ساسکس می‌گوید: یکی از مشکلات اصلی دستگاه نورالینک حریم خصوصی است. بنابراین، اگر ما فعالیت‌های مغز خود را صادر می‌کنیم، به نوعی اجازه می‌دهیم نه فقط به آنچه انجام می‌دهیم، بلکه به طور بالقوه به آنچه فکر می‌کنیم، باور داریم و آنچه احساس می‌کنیم، دسترسی پیدا کنیم. هنگامی که به چیزهای درون ذهن خود دسترسی پیدا کردید، واقعاً هیچ مانع دیگری برای حفظ حریم خصوصی شخصی باقی نمی‌ماند.

اما این موارد نگرانی‌ برای نولاند ایجاد نمی‌کند. در عوض او می‌خواهد ببیند تراشه‌ها از نظر کاری که می‌توانند انجام دهند، بیشتر پیش بروند.

او امیدوار است این دستگاه در نهایت به او اجازه دهد ویلچر خود یا حتی یک ربات انسان‌نما آینده‌نگر را کنترل کند.

تجارت بزرگ

نورالینک تنها یکی از بسیاری از شرکت‌هایی است که در حال بررسی نحوه استفاده دیجیتالی از قدرت مغز ما هستند. «سینکرون» یکی از این شرکت‌ها است که می‌گوید دستگاهش با هدف کمک به افراد مبتلا به بیماری نورون حرکتی به جراحی کمتر تهاجمی برای کاشت نیاز دارد. این دستگاه به جای نیاز به جراحی باز مغز، در ورید ژوگولار در گردن فرد نصب می‌شود، سپس از طریق رگ خونی به سمت مغز حرکت می‌کند. اما شبیه نورالینک به ناحیه حرکتی مغز متصل می‌شود.

برای نولاند یک اخطار در مورد تراشه نورالینک وجود دارد. او موافقت کرد که بخشی از مطالعه‌ای باشد که دستگاه را به مدت ۶ سال نصب کند و پس از آن نقطه آینده چندان روشن نیست. هر اتفاقی که برای او بیفتد، او معتقد است که تجربه‌اش ممکن است چیزی را که ممکن است روزی به واقعیت تبدیل شود، ارتقا دهد.

او می‌گوید: ما اطلاعات کمی در مورد مغز داریم و این به ما امکان می‌دهد چیزهای بیشتری بیاموزیم.

انتهای پیام/