به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، آیین‌نامه‌های ارتقای اعضای هیئت علمی در دانشگاه‌ها، ستون فقرات حرکت علمی و تضمین‌کننده کیفیت پژوهش در هر نظام آموزش عالی هستند. با این حال، در سال‌های اخیر، تمرکز بیش از حد بر شاخص‌های کمی مانند تعداد مقالات و ضریب تأثیر آن‌ها، منجر به ایجاد شکافی عمیق میان خروجی‌های علمی و نیازهای اساسی کشور شده است.

در همین رابطه با افضل السادات حسینی عضو هیئت علمی دانشگاه تهران گفتگو کردیم. او با انتقاد از برخی معیارهای گزینش و ارتقای اساتید از مقاله محوری صرف در آیین نامه فعلی انتقاد کرد.

حسینی از دغدغه اعضای هیات علمی و اساتید دانشگاهی در مورد نظام مسائل کشور انتقاد کرد و اذعان داشت که وقتی دغدغه استاد دانشگاهی مقاله نویسی باشد برای پیشبرد و حل بحران‌ها و مسائل کشور تلاشی نخواهد کرد برای نمونه هم به مرحوم مریم میرزاخانی اشاره کرد که اگر در ایران بود با کمتر از 10 مقاله شاید جایی برای هیأت علمی شدن در دانشگاه‌های ایران نداشت.

افضل‌السادات حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز گفت: وقتی که معیار ارتقا برای اساتید صرفاً مقالات است، استاد در تعاملاتش با دانشجویان دوره تکمیلی برای نوشتن مقاله مشترک برای ارتقای خود به آن‌ها فشار وارد می‌کند. این مسیری غیراخلاقی و غلط است.

وی افزود: از طرفی ما در محیطی پر از چالش و دردهای مختلف اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی هستیم. استادی که دغدغه‌اش این است که تعداد مقالاتش را بالا ببرد، نمی‌تواند به این مسائل بپردازد؛ در حالی که بستر پیرامون نیازمند نگاهی تخصصی به مشکلاتش است.

حسینی عنوان کرد: به عنوان مثال در دانشکده روانشناسی باید تمرکز اساتید به سوی معضلات روانشناختی محیط هدایت شود. به خصوص برای حل بحران‌های بسیار جدی که در آموزش و پرورش ایران داریم و آسیب‌های جدی که آموزش و پرورش به نسل آینده می‌زند، می‌توان با برنامه‌ریزی این مشکلات را پیش‌بینی کنیم؛ در حالی که مقالات ربطی به این موضوع ندارند.

وی افزود: مقالاتی که در دانشکده‌ها توسط اساتید و دانشجویان نوشته می‌شوند مورد توجه مقالات قرار می‌گیرند؛ اما کدام یک از این مقالات دردی از مردم را دوا می‌کنند. درست است که گامی علمی محسوب می‌شوند اما برای این جامعه پر از مشکل ما اولویت نیستند.

استاد دانشگاه بیان کرد: چیزی که نیاز است در کشور به آن توجه شود این است که اساتید اتاق فکر داشته باشند تا بتوانند در آن به حل مسائل اجتماعی بپردازند. اگر تغییراتی که قرار است ایجاد شوند بر این مبنا باشند، استادان به سوی مسائل واقعی محیط اطراف سوق پیدا می‌کنند.

وی افزود: در تمام دنیا اساتید برجسته‌ای وجود دارند که تعداد مقالاتشان زیاد نیست. به عنوان مثال مرحومه مریم میرزاخانی که به عنوان فردی خاص در حوزه ریاضی شناخته شده بود، تعداد مقالاتش حتی به ۱۰ تا هم نمی‌رسید. اگر ایشان در ایران بود، هیچ دانشگاهی او را به عنوان استاد جذب نمی‌کرد؛ چرا که با معیارهای جذب هیئت علمی در ایران مطابقت نداشت.

حسینی عنوان کرد: قبل از بازنگری باید بازاندیشی انجام شود که کجا ایستاده‌ایم، هدفمان چیست و چه کارهایی باید انجام دهیم. تصمیم‌گیرندگان باید با نگاهی تازه به موضوعات بپردازند.

وی افزود: با وجود اینکه من دغدغه‌های اجتماعی بسیار زیادی داشتم اما زمانی که می‌خواستم برای مقطع استادی ارتقا بگیرم، برای مدتی مجبور شدم تمرکزم را از مسائل مهم اجتماعی برداشته و تنها روی نوشتن مقاله تمرکز کنم.

حسینی در ادامه اظهار کرد: در حالی که طبق مدارک ارتقای من باید ۱۰ سال پیش صورت می‌گرفت، چرا که از ابعاد علمی و عملی اقدامات زیادی انجام داده بودم.

وی افزود: نکته دیگری که در آیین‌نامه‌ها وجود دارد، بحث‌ها و موضوعات بی‌ربط است. از جمله اینکه در دانشگاه‌ها چرا اساتید در دوره‌ها و بحث‌های ایدئولوژی و فرهنگی شرکت نکرده‌اند. این موضوع یکی از وتوها بود که ارتقای من را به تعویق انداخت.

انتهای پیام/