به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری ایسکانیوز، دوره تحقیقاتی پسادکتری، یک مقطع تحصیلی نیست، بلکه دوره‌ای یک ساله است که به عمیق‌تر شدن دانش و مهارت پژوهشگر در حوزه علمی خودش کمک می‌کند.
داشتن مدرک دکتری تخصصی (PH.D) از دانشگاه‌های معتبر و مورد تایید وزارتخانه‌های علوم، تحقیقات و فناوری و بهداشت، درمان و آموزشی پزشکی، نخستین شرط پذیرش به عنوان دانشجوی پسادکتری در دانشگاه تهران است. البته نباید بیشتر از پنج سال از تاریخ اخذ مدرک دکتری گذشته باشد.
شرط دیگر برای پذیرش به عنوان پژوهشگران پسادکتری، داشتن حداقل دو مقاله علمی-پژوهشی با یکی از نمایه‌های بین‌المللی WOS یا ISC یا یک ثبت اختراع و یک مقاله مورد تایید دانشگاه تهران است. این مقاله برای کمیسیون‌های علوم، فنی، کشاورزی و دامپزشکی حتما باید پس از شروع دوره دکتری نوشته شده باشد.
یکی دیگر از شرایط، گرفتن پذیرش از سوی یکی از اعضای هیئت علمی دانشگاه تهران است که حداقل دارای مرتبه دانشیاری بوده و دست کم چهار مقاله در سه سال اخیر در مجلات معتبر علمی-پژوهشی با نمایه بین‌المللی WOS یا ISC داشته باشد.
این استاد همچنین باید حداقل راهنمایی دو دانش‌آموخته دکتری را بر عهده گرفته باشد. هر عضو هیئت علمی با مرتبه استادی می‌تواند حداکثر سه نفر از فارغ‌التحصیلان دکتری دانشگاه تهران را به عنوان پژوهشگر پسادکتری بپذیرد. این تعداد برای دانشیاران، ۲ نفر است.
متقاضی ورود به دوره پسادکتری لازم است رزومه و پیشنهاد تحقیق خود را به صورت کامل به عضو هیئت علمی ارائه بدهد. هر چه رزومه داوطلب قوی‌تر باشد، در قضاوت دانشگاه برای پی بردن به توانایی علمی داوطلب موثرتر است. برای مثال گواهی آشنایی با یک یا چند زبان بین‌المللی، توصیه‌نامه‌ها یا فهرست فعالیت‌های علمی می‌تواند نشان‌دهنده توانایی علمی متقاضی باشد.
این دوره با تعهداتی مانند فعالیت تمام وقت پژوهشی برای داوطلبان همراه است. به این معنا که پژوهشگر موظف است تعهدی کتبی مبنی بر حضور تمام وقت و اشتغال نداشتن در خارج از دانشگاه تهران ارائه بدهد.
پژوهشگران در دوره پسادکتری می‌توانند حقوق دریافت کنند. مسئولیت تامین حقوق پژوهشگران پسادکتری بر عهده عضو هیئت علمی پذیرش‌دهنده است و میزان آن با توافق پذیرش‌دهنده و محقق پسادکتری تعیین می‌شود که معمولا بین ۵۰ تا ۱۰۰ درصد حقوق و مزایای استادیار پایه یک شاغل به کار در دانشگاه است.
انتهای پیام/
نظر شما