یدالله مهرعلیزاده در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز با بیان این که نخستین چالش آمایش آموزش عالی در ایران ناشی از تنوع دیدگاه‌ها و نظریه‌های توسعه آمایش آموزش عالی، است، اظهار کرد: در مرتبه بعدی هم ناهماهنگی استراتژی و رویکرد فکری نظام یکپارچه طراحی و برنامه‌ریزی توسعه سرزمینی مانع تحقق آمایش آموزش عالی می‌شود.
عضو هیئت دانشگاه شهید چمران اهواز با اشاره به این که بخشی‌نگری به آمایش آموزش عالی و تعدد مراکز تصمیم‌گیری از دیگر چالش‌های آمایش آموزش عالی در ایران است، افزود: علیرغم تلاش و تاکید فراوان کلیه دست‌اندرکاران کشوری در بخش صنعت و دانشگاه بر لزوم ارتباط بین دانشگاه و صنعت اما متاسفانه نتیجه این تلاش‌ها در عمل چندان رضایت‌بخش نبوده است.
موازی‌کاری نهادهای تصمیم‌گیرنده در حوزه آموزش عالی مانع تحقق آمایش آموزش عالی
وی در ادامه خاطرنشان کرد: موازی‌کاری نهادهای تاثیرگذار بر آموزش عالی کشور یکی دیگر از موانع تحقق آمایش آموزش عالی است. به این معنا در حال حاضر چند نهاد و ساختار بر سیاست‌های آموزش عالی کشور تاثیرگذار هستند که عبارتند از شورای عالی انقلاب فرهنگی، کمیسیون آموزش عالی مجلس، مجمع تشخیص مصلحت نظام، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری. طی سالهای گذشته همکاری و تعامل مشترک و قابل قبولی در عرصه سیاست‌گذاری آموزش عالی ملی و فراملی از این نهادها مشاهده نشده است.
مهرعلیزاده با تصریح بر این که اسناد بالادستی در حوزه آمایش از هماهنگی برخوردار نیستند، گفت: به تعبیر دیگر ارتباط و هماهنگی و انسجام سند چشم‌انداز، نقشه جامع علمی کشور و برنامه پنجم توسعه به خوبی حاصل نشده است. هر کدام از سه سند در فضای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی خاصی طراحی شدند و در برخی از موارد نیز همدیگر را نقض می‌کنند. در خصوص این چالش، به طور عمده تجربه دولت طی سالهای ۸۶ تا ۹۰ نشانگر آن است که تغییر دولت‌ها نباید منجر به تغییر استراتژی‌های توسعه و به ویژه آمایش آموزش عالی شود.
عضو هیئت دانشگاه شهید چمران اهواز در پایان اظهار کرد: اختلاف سلیقه مدیران آموزش عالی یکی از دیگر مشکلات آمایش آموزش عالی است. بعد از انقلاب مالکیت دولت و نگاه بسته بعضی از مدیران و بروز دیدگاه‌های و سلیقه‌های مختلف باعث شد آموزش عالی از فلسفه و رسالت واقعی خود فاصله بگیرد. به گونه‌ای که ما بعد از انقلاب همواره شاهد بروز درگیری‌ها و تنش‌های متعددی در محیط های دانشگاهی بوده‌ایم. تنشهایی که از جنس مناقشه‌های مرسوم علمی و تحقیقاتی نبوده بلکه بیشتر رنگ و بوی سیاسی داشته است.
انتهای پیام/
نظر شما