به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، پدیده بی‌خانمی اتفاق جدیدی نیست و سال‌های قبل هم کشور مبتلا به این درد بوده اما در سال‌های اخیر موضوع رنگ دیگری به خود گرفته و به یک معضل تبدیل شده است. گرمخانه‌ها و اردوگاه‌ها تعبیه شدند تا افراد بی‌خانمان شب‌های سرد زمستان را در خیابان نمانند اما چرا هنوز برخی از افراد بی‌خانمان برای رفتن به این مراکز مقاومت می‌کنند؟

یکی از دلایل بی‌رغبتی بی‌خانمان‌ها در استفاده از گرم‌خانه‌ها، ممنوع بودن مصرف مواد مخدر در این مکان‌ها است؛ درحالی‌که در بیرون برای مصرف مواد در کل ساعات شبانه‌روز آزادی عمل دارند.

البته این تمام ماجرا نیست. تجاری مددکاری است که خود زمانی درگیر اعتیاد بوده و امروز هم به یاری بی‌خانمان‌ها می‌رود، از وی درباره دلایل فراری بودن برخی افراد از گرمخانه‌ها و اردوگاه‌ها پرسیدیم و گفت: اردوگاه‌ها به قدری چرخه نامناسبی دارند و مدیریت غیراصولی است که فرد ترجیح می‌دهد گوشه خیابان بماند. کار را به کسی سپرده‌اند که علم ندارد و این لابی‌گری است. این افراد معمولا تخصص این کار را ندارند و با رابطه وارد شده‌اند.

وی افزود: وقتی فرد بی‌سرپناهی را از خیابان به این مرکز می‌آورید باید شبیه به عضو یک خانواده با او برخورد کنید و پناه او باشی. معتاد تبدیل به چاه نفتی شده که بودجه‌ای می‌گیرند اما یک هزارم منابع برای او هزینه نمی‌شود. وقتی برای مسئول مهم نیست که چه بلایی سر این جوان آمده، پایین دستی و کسی که در این مرکز کار می‌کند هم به این فرد بی‌سرپناه بی‌احترامی می‌کند.

مددکار عنوان کرد: افراد بی‌سرپناه می‌گویند که در این مراکز وقتی وسایل اندک خود را تحویل می‌دهند، کامل آن‌ها را تحویل نمی‌گیرند. این مراکز تنها به محلی نمایشی تبدیل شده که بودجه‌ای هم دریافت می‌کند. علاوه بر این تعداد این مراکز بسیار کم است و وقتی ظرفیت پر می‌شود، مابقی را پذیرش نمی‌کنند و ناچار هستند که به خیابان باز گردند.

وی توضیح داد: این تنها فضای گرمخانه‌ها بود، فضای اردوگاه‌ها بدتر است. ماده ۱6 مراکزی هستند که افراد با تمایل خود برای ترک مراجعه می‌کنند و هزینه آن از طرف خانواده‌ها تامین می‌شود. این مراکز زیرنظر بهزیستی هستند و باید استانداردهای خود را بروز کنند.

تجاری ادامه داد: چیزی به اسم ماده ۱۶ وجود دارد که زیر نظر نیروی انتظامی و دادستانی است. در واقع پلیس معتادان را از خیابان به این مراکز منتقل می‌کند. معتادان سه تا ۶ ماه در این مراکز نگهداری می‌شوند و هزینه این نگهداری را دولت می‌پردازد. معتادان بعد از ۶ ماه از اردوگاه آزاد می‌شوند و کسی بررسی نمی‌کند که این فرد خانواده دارد یا خیر؟ می‌تواند شغل پیدا کند؟ سرپناهی برای زندگی دارد؟ گاهی برای پخش غذا می‌روم و می‌بینم که این افراد از اردوگاه خارج شده و بلافاصله مصرف را آغاز می‌کنند. این چرخه ناقص است و بودجه هنگفتی هدر می‌رود.

بی‌خانمان‌ها به ویژه آن دسته‌ای که اعتیاد دارند، به این دلیل از گرمخانه ها گریزانند که فکر می‌کند ممکن است آنها را به اردوگاه‌های ترک اعتیاد تحویل دهند. عملکرد نامناسب برخی اردوگاه‌ها هم مزید بر علت شده که ترجیح بدهند شب را در سرما بگذرانند تا راهی اردوگاه‌ها شوند.

سپیده علیزاده؛ مددکار اجتماعی که بیشتر در حوزه زنان بی‌سرپناه فعالیت داشته با بیان اینکه پاکسازی و جمع‌آوری تنها پاک کردن صورت مسئله است، گفت: برخی دستگاه‌ها ذاتا مدعی این حوزه هستند اما از واقعیت ماجرا خبر ندارند. مدیران ما فکر می‌کنند که با بازدید از یک مرکز در جریان همه آسیب‌های این حوزه قرار می‌گیرند. مسئولان به جای گریه کردن کار بهتری انجام دهند. چرا مسئولان ما از مشورت کردن گریزان هستند؟ پاکسازی‌ها راهکار نیست. مشکلات اقتصادی جامعه به گونه‌ای است که هر روز تعداد بسیاری افراد آسیب دیده به اجتماع اضافه می‌شوند و شوش و دروازه غار یک شبه به این وضعیت دچار نشده که یک شبه پاک‌سازی شود. زندگی ارزان‌تر و نزدیکی بازار افراد آسیب‌دیده را اینجا دور هم جمع کرده و زن‌های آسیب دیده به این مناطق می‌آیند.

وی افزود: مسئولان مربوطه دانش مقابله با آسیب‌ها را ندارند، آن‌ها فکر می‌کردند که همه آسیب‌های پارک شوش با حصارکشی به پایان می‌رسد و گفتند که با حصارکشی پارک را به مردم بازگرداندیم اما اتفاقی که افتاد این بود که تعدادی پلیس در پارک حضور داشتند و مددجویان ما هم دیگر مراجعه نمی‌کردند، ۱۵۰ غذا روزانه توزیع می‌شد که به دلیل کاهش مراجعات بیشترشان برمی‌گشت. شاید پارک شوش از معتادان خالی شد اما در حقیقت معتادان جای دیگری برای مراجعه پیدا کردند و به مناطق اطراف رفتند. مسئولان می‌توانستند خدمات مناسب‌تری به این افراد بدهند اما آسیب را در شهر پخش کردند و این درد همچنان باقی است.

به گزارش ایسکانیوز، در مجموع اگر قرار است، کاری برای حل یک معضل بکنیم، باید ریشه‌های شکل‌گیری آن را بررسی کرده و از افراد متخصص کمک بگیریم. گرمخانه‌ها و اردوگاه‌ها نباید تنها جایی برای جمع‌آوری بی‌خانمان‌ها و پاک کردن ظاهری معضل از سطح شهر باشند بلکه باید به بازگرداندن این افراد به زندگی هم کمک کنند. کماینکه حتی افرادی در این گرمخانه‌ها هستند که بیش از 10 سال است که به این سبک زندگی می‌کنند و شاید به کورسوی امید و دست نجایت دهنده‌ای نیاز داشته باشند تا از این زندگی رهایی یابند.

انتهای پیام /