به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ تصور کنید یک وسیله نقلیه تحویل خودکار برای تکمیل یک خواربار فروشی عجله دارد در حالی که شما عجله دارید تا با دوستان خود برای شامی که مدت‌ها انتظارش را می‌کشیدید، ملاقات کنید. در یک تقاطع شلوغ، هر دوی شما همزمان می‌رسید. آیا سرعت خود را کم می‌کنید تا به وسیله نقلیه خودکار فضا بدهید؟ یا آیا انتظار دارید که متوقف شود و به شما اجازه عبور دهد، حتی اگر آداب ترافیک عادی نشان می‌دهد که ابتدا آن باید تردد کند؟

دکتر «جورجیس کارپوس» از کرسی فلسفه ذهن در دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیام مونیخ در آلما،ن می‌گوید: از آنجایی که فناوری خودران به واقعیت تبدیل می‌شود، این برخوردهای روزمره نحوه اشتراک ما در جاده با ماشین‌های هوشمند را مشخص می‌کند.

او توضیح می‌دهد که ورود خودروهای کاملاً خودکار نشان ‌دهنده تغییر ما صرفاً با استفاده از ماشین‌های هوشمندی مانند «گوگل ترنسلیت» یا ChatGPT و تعامل فعال با آنها است. شاید در ترافیک خیلی شلوغ علائق ما همیشه با اتومبیل‌های خودرانی که با آنها مواجه می‌شویم، همسو نباشد، اما اگر خودمان هم از آنها استفاده نکنیم باید با آنها تعامل کنیم.

محققان دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیام مونیخ و دانشگاه وسه‌دا در توکیو در مطالعه‌ای که نتایج آن در مجله «ساینتیفیک ریپورتز» منتشر شده، می‌گویند که احتمال استفاده از عوامل مصنوعی مشارکتی در افراد بسیار بیشتر از افراد همکار مشابه است. کارپوس، نویسنده ارشد این مطالعه، می‌گوید: به هر حال، عبور از یک ربات در ترافیک به احساسات آن لطمه نمی‌زند.

بیشتر بخوانید:

وقتی یک ربات رئیس می‌شود / بازتعریف رهبری در عصر دیجیتال با ورود هوش مصنوعی به نقش‌های مدیرعاملی

این تیم با استفاده از روش‌های کلاسیک اقتصاد رفتاری، آزمایش‌های تئوری بازی‌های مختلفی را ابداع کرد که به موجب آن به شرکت‌کنندگان ژاپنی و آمریکایی حق انتخاب داده می‌شد: یکی را بر همبازیان ترجیخ می‌دهند یا به صورت مشارکتی عمل می‌کنند؟ نتایج نشان داد که اگر همتای آنها به جای یک انسان، یک ماشین بود، احتمال بیشتری داشت که شرکت کنندگان خودخواهانه عمل کنند.

این نتایج همچنین نشان داد که تمایل ما به بهره‌برداری از ماشین‌هایی که برای همکاری آموزش دیده‌اند، در جهان یکسان نیست. مردم ایالات متحده و اروپا بیشتر از مردم ژاپن از ربات‌ها استفاده می‌کنند.

محققان حدس می‌زنند که این تفاوت ناشی از احساس گناه است. در غرب، مردم وقتی از انسان دیگری استثمار می‌کنند احساس پشیمانی می‌کنند، اما زمانی که از یک ماشین استثمار می‌کنند، احساس پشیمانی نمی‌کنند. در مقابل، در ژاپن، مردم به طور مساوی احساس گناه می‌کنند؛ چه با یک فرد بدرفتاری کنند و چه با یک ربات. این تفاوت‌های فرهنگی می‌تواند آینده اتوماسیون را شکل دهد.

کارپوس می‌گوید: اگر مردم ژاپن برای ربات‌ها مانند انسان‌ها احترام قائل شوند، تاکسی‌های کاملاً خودمختار ممکن است مدت‌ها قبل از اینکه در برلین، لندن یا نیویورک عادی شوند، در توکیو تردد کنند.

انتهای پیام/