به نقل از آسوشیتدپرس، فیلمساز مشهور بوسنیایی «جاسمیلا زبانیچ» پس از نمایش جدیدترین فیلم خود در جشنواره فیلم «ونیز» در ماه گذشته و ارسال آن به چرخه جشنواره های بین المللی، به میهن خود بازگشت تا میزبان اکران فیلمی باشد که آن را «احساسی ترین» فیلم توصیف کرد.

«کجا میروی آیدا؟» فیلم خانم زبانیچ در مورد کشتار سال ۱۹۹۵ در منطقه «سربرِنیتسا» اولین نمایش عمومی خود را در بوسنی روز شنبه در مرکز یادبود شهری خواهد داشت که یک چهارم قرن پیش بیش از ۸۰۰۰ مرد و پسر مسلمان آن، در آنجا کشتار شدند.

این فیلم بر اساس رویدادی واقعی، داستان زنی بوسنیایی به نام «آیدا» را روایت می کند که هنگام کار در سازمان ملل به عنوان مترجم سعی در نجات همسر و پسران خود دارد.

در این مراسم بازماندگان و شاهدان این قتل عام و زنان و مردان جوانی حضور داشتند که خانم زبانیچ آنها را از سراسر بوسنی، کشوری که از نظر قومی و سیاسی تقسیم و جداسازی شده، دعوت کرده بود.

از جمله حاضران در این مراسم «آلماسا سکوویچ» ۳۴ ساله بود که شاهد بردن برادر نوجوان خود برای اعدام بوده است.

وی گفت که این فیلم «بوها و صداهای» سربرنیتسا را در جولای سال ۱۹۹۵ بازگرداند. هر چه مردم بیشتری این فیلم را ببینند بسیار مهم است.

کشتار «سربرنیتسا» اوج جنگ بوسنی در سال ۱۹۹۲-۱۹۹۵ بود، که سه جناح اصلی قومی این کشور شامل «صرب ها»، «کروات ها» و «مسلمانان» بوسنیایی، معروف به «بوسنیاکس» را پس از تجزیه یوگسلاوی در برابر یکدیگر قرار داد.

این همچنین باعث شرمساری جامعه جهانی بود زیرا «سربرنیتسا» به عنوان «پناهگاه امن» سازمان ملل متحد برای غیرنظامیان اعلام شده بود اما نیروهای صلح بین المللی که تعداد آنها بیش از حد زیاد بود فقط نظاره گر این صحنه بودند که نیروهای صرب بوسنیایی مردان و پسران این شهر را برای اعدام جدا می کنند.

دو و نیم دهه بعد، کشتاری که توسط دو دادگاه سازمان ملل متحد به عنوان نسل کشی تعریف شده است با وجود شواهد غیرقابل انکار آنچه اتفاق افتاده هنوز توسط سیستم های سیاسی صرب به طور سیستماتیک تکذیب می شود.

«جاسمیلا زبانیچ» ۱۰ سال متوالی را صرف تحقیق در مورد قتل عام مسلمانان سربرنیتسا کرد و با بازماندگان و شاهدان این کشتار صحبت کرد. با این وجود، اختلافات قومی مداوم در بوسنی ساخت فیلم در مورد زنی که در تلاش است تا خانواده خود را از مرگ نجات دهد را به قول زبانیج کارگردان، تبدیل به تجربه ای شبیه «قدم زدن در یک میدان مین سیاسی» کرد.

انتهای پیام/