به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)- امیر کریمی( کارشناس و تحلیل گر فوتبال)؛ استقلال بازی با پیکان را در قلعه حسن خان به تقسیم امتیازات قناعت نمود، استقلال هنوز نتوانسته گلیم خود را درست و حسابی از این بازی‌های ابتدای فصل خود بیرون بکشد هرچند بهترین شروع برای استقلال در این پنج فصل اخیر متعلق به همین سال فوتبالی اخیر هست.

سیستم استقلال؛
آرایش استقلال در میدان با چهار چهار دو شروع می‌شود اما در طول بازی سیستم این تیم به دو چهار دو دو تغییر می‌کند، دو دفاع ایستا که غلامی و مرادمند می‌باشند و در ادامه سیستمی که در آن دو دفاع کناری کاملا بالا بازی می‌کنند و در حقیقت با هافبک‌های دفاعی در یک خط قرار می‌گیرند از طرفی دو وینگر از چپ و راست که به داخل خواهند زد در حقیقت به دل دفاع حریف برای ایجاد برتری عددی و دادن پاس های درهای مخالف برای تک به تک شدن مهاجمان.

دلیل اصلی استفاده دو بازیکن با توانایی و خصوصیات  کناری در چپ و راست استقلال به همین دلیل هست که بصورت شناور دائما با یکدیگر جابجا می‌شوند و اتفاقا در فاز دفاعی هم می توانند به کمک مهاجمان تیم فشار در زمین حریف را ایجاد کنند.

نادری و میلیچ در چپ و غفوری و موسوی در راست این وظایف را به عهده دارند، جاییکه وظیفه دو بازیکن به اصطلاح وینگر نزدیک شدن به مهاجمان و ایجاد موج دوم حمله و همچنین شکل دادن مثلث هایی در یک سوم دفاعی حریفان به همراه یکی از دو مهاجمی هست که آن منطقه شیفت شده اند.

هافبک های دفاعی؛
محمود فکری که خود سالهای سال یکی از هافبک‌های با ثبات استقلال بوده بهتر از هر کسی می‌داند که این سیستم و این سبک بازی تیم و پیشروی از کناره‌ها ریسک پشت خوردن دفاع های کناری را دارد چرا که دائما آنها در حال جابجایی هستند و رو به جلو حرکت می کنند، پس باید این فضا پشت سر آنها در هر صورت بخصوص در ضدحمات حریفان پرشود و پوشش داده شود که وظیفه هافبک های دفاعی این تیم را بسیار پررنگ و سنگین می کند، پس ریگی و رضاوند که اصولا و ذاتا دارای قدرت دوندگی و تخریب بازی حریف هستند اینکار را برعهده دارند که حداقل در این دو بازی به نسبت، این کار را بدون اشکال انجام دادند هرچند رضاوند تقریبا در بازی با پیکان فقط سی دقیقه نیمه اول را بازی کرد و جایش را به شجاعیان داد. اما در حال حاضر حداقل در دو بازی اخیر استقلالی مشکلی از این ناحیه احساس نکرده‌.

گپ بزرگ استقلال؛
استقلال در این سیستم که هنوز آن را پخته بازی نمی کند یک گپ اساسی دارد، یک جای خالی بزرگ، و آن هم اینکه احتیاج به هافبک های دفاعی با قدرت بالای بازیسازی دارد، کسی مانند علی کریمی که نبض بازی را در دست می گرفت و بالانس دفاع و حمله تیم را به دوش می‌کشید، پس داشتن هافبک های دفاعی و دونده و زحمتکش یک اولویت برای فکری هست که با ریگی و رضاوند آن را کاور نموده اما وجود بازیکنی با خصوصیات گفته شده به علاوه قدرت بازیسازی که در وسط میدان جولان دهد و قدرت اضافه شدن و پاس آخر دادن را داشته باشد از نان شب برای فکری واجب تر.
دقیقا مشکل اصلی استقلال با این سیستم به اتمام نرسیدن کار در فاز تهاجمی بر می گردد که وقتی با دفاع چند لایه هم از طرف حریفان مواجه می شود ناچار به سانتر کردن می شوند و اصلا وینگرها و کناره ها از بازی خارج شده و تاثیری بر روند بازی نخواهد داشت.

حتی داشتن یک هافبک دفاعی صرفا تخریبی و یک بازیکن رو به جلو که قابلیت برداشتن تک به تک ها را داشته باشد و بتواند دفاع فشرده حریفان را برش دهد شاید بتواند تا حدودی برای استقلال کارگشا باشد، اگر واقعا بتوانند کادر فنی استقلال چنین ترکیبی را در وسط میدان ایجاد کنند.

هرچند پرده دیگر مشکلات استقلال در این سیستم به نوع اشکال بازی وینگرهای این تیم نیز بر می گردد، که چون ذاتا بازیکن این پست نیستند آن تنوع بازی و تغییرات لحظه ای تاثیرگذار در بازی هجومی استقلال را ندارند.

انتهای پیام/