ایسکانیوز - فرهنگی - هومن جعفری: «مامان» یکی از دیگر فیلمهایی است که در جشنواره فرصت تماشا کردنش به دستم رسید و از تماشای آن اصلا و ابدا پشیمان نشدم. مامان بیش از آنکه فیلمی باشد در مورد یک مادر خاص، فرصتی است برای به نمایش گذاشتن مادری به عنوان یک هنر، شغل یا حرفه که بازیگر فیلم به خوبی از پس آن برآمده. اینجا با تمام چهرههایی آشنا میشویم که یک مادر در طول شبانهروز، در مواجهه با انسانهای مختلف از خود به نمایش میگذارد و تمام نقشهایی که باید در طول روز، برای هدایت و پیشبرد امور زندگی بازی کند.
مامان، داستان مادری است که در مواجهه با هر کدام از فرزندانش، یک چهره و اخلاق دارد، در مواجهه با فامیل شوهر یک چهره، در مواجهه با مردمانی که با آنها در سرکار سر و کله میزند هزار چهره و این همه چهرههای متفاوت و متضاد، همه چون قطعات آینهای شکسته یا پازلی به هم ریخته، یک تصویر متفاوت را میسازند. تصویر زنی تنها، مغرور، عاشق فرزندان، معتمد به نفس، فاصله گرفته از مردان فامیل، به جایش مهربان، به وقتش بداخلاق، به وقتش بیمنطق، به وقتش زرنگ و مار را از سوراخ بیرون بکش، به وقتش از در دروازه تو نرو، به وقتش از سوراخ سوزن تو برو، به وقتش رک، به وقتش تعارفی، به وقتش دعوایی، به وقتش آماده برای برهم زدن یک مراسم خواستگاری به خاطر ندادن شارژ آپارتمان، به وقتش آماده برای میانجی صلح شدن و همه اینها همراه شود با همه حسرتها، سختیها و فداکاریهایی که از مادران خود کم ندیدهایم.
مامان، خیلی جاها تصویر مادر خود من است که خیلی دلم میخواهد فیلم را در کنار او یکبار دیگر در سالن سینما ببینم. تمام دیالوگهای این مادر سرکش و لجباز را همهمان از مادرهایمان شنیده یم. آنجا که تهدیدمان میکند میرود و دیگر برنمیگردد. آنجا که با سادهترین حرفی چنان سر سفره ناهار اشک میریزد و شیون میکند و حال همه را میگیرد و همه را به غلط کردن و شکر خوردن میاندازد که دیگر نمیدانی چطور باید ماجرا را تمام کنی.
بدون اغراق در خیلی از سکانسها مادر خودم را روی پرده نقرهای دیدم. فکر کنم همه ما چنین باشیم.
مامان را ببینید تا دقایقی شیرین را در سینما تجربه کنید و تازه درک کنید که در تمام این سالهای زندگی، مامان شما، حواسش همه جا و به همه بوده و از آن مهمتر، به اندازه یک بازیگر اسکار گرفته، نقشهایی بازی کرده که کسی برای آنها دست نزده. به افتخار مادران...
انتهای پیام/
نظر شما