به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، شان کاگلان خبرنگار خانواده و دانشگاه، در گزارش خود با عنوان «آیا دانشگاه‌ها باید والدین را در جریان بحران سلامت روانی فرزاندانشان قرار دهند؟» ضمن بیان مثال‌هایی از خودکشی دانشجویان، اختلاف نظرهای بین خانواده‌های داغدار و مدافعان حفظ حریم شخصی دانشجویان را مطرح می‌کند.

والدین انگلیسی برای پیش‌گیری از خودکشی دانشجویان، خواستار اطلاع‌رسانی دانشگاه به خانواده در بحران‌های روانی فرزندانشان هستند. از طرف دیگر، برخی بر حفظ حریم خصوصی دانشجویان و کنترل دانشجو بر زندگی شخصی‌اش تاکید می‌کنند.

لی فرایت (Lee Fryatt) می‌گوید؛ ساعت ۲ و ۴۵ دقیقه صبح با صدای در بیدار شدم، پلیس بود، پسرم دانیل دانشجوی ۱۹ ساله دانشگاه بات اسپا انگلستان، خودکشی کرده بود.

فقط کسانی که در جریان یک خودکشی قرار گرفته باشند، می‌دانند که این اتفاق تا چه حد ویرانگر است. فرایت، خودکشی را نهایت غم و اندوه می‌داند تا جایی که احساس می‌کرده سرش در حال شکافتن است. پدر دانیل افسر سابق پلیس بوده و از دانشگاه‌ها می‌خواهد در صورت بروز بحران روانی برای دانشجویان، والدین را آگاه کنند.

فرایت ساکن بورنموث ( Bournemouth) شهری در جنوب غربی انگلیس است که هم اکنون تنها انگیزه‌اش تلاش برای پیشگیری از خودکشی دانشجویان است و معتقد است اگر دانشجویی در معرض بحران روانی قرار دارد، دانشگاه‌ها باید با والدین یا بزرگسال مورد اعتماد دیگری تماس بگیرد تا آن‌ها حداقل فرصتی برای کمک داشته باشند.

مثل بسیاری از والدین، من آخرین نفری بود که فهمیدم مشکلی وجود داشته؛ اما دیگر خیلی دیر شده بود. فرایت با ابراز تاسف از بی‌اطلاعی خود، گفت: اگر به من گفته شده بود، دانیل آن روز نمی‌مرد.

والدین فکر می‌کنند دانشگاه به آن‌ها خبر می‌دهد

ممکن است برخی والدین تعجب کنند حتی شوکه شوند از این که اگر پسر یا دخترشان در دانشگاه با مشکلات جدی روانی روبرو شود، دانشگاه به آن‌ها خبر نخواهد داد.

فرایت می‌گوید؛ من فکر می‌کردم اگر نگرانی‌ای در مورد سلامتی دانیل باشد، دانشگاه حتما به من هشدار می‌دهد. ابراز ناآگاهی والدین از بحران روانی فرزندان پس از خودکشی آن‌ها، محدود به فرایت نیست و بارها تکرار شده است، به طوری که باید تا به حال چاره‌ای برای آن اندیشیده می‌شد.

فرایت تنها کسی نیست که از خودکشی پسرش شوکه شده، والدین سیرا تاکر (Ceara Thacker) هم فکر می‌کردند؛ اگر سیرا مشکلی داشته باشد، با آن‌ها تماس گرفته می‎شود. سیرا دانشجوی دانشگاه لیورپول بود که در سال ۲۰۱۸ خودکشی کرد. او سه ماه قبل هم اقدام به خودکشی کرده بود؛ اما هیچ کس به والدین‌اش خبر نداده بود.

پدر سیرا با تعجب می‌گفت؛ تا زمانی که زنده‌ام هرگز نخواهم فهمید چرا هیچ کس از دانشگاه با ما تماس نگرفت تا بگوید دختر ۱۹ ساله‌مان به دلیل سومصرف در بیمارستان بستری شده است.

اطلاعات دانشجویان، محرمانه است

درخواست‌های مکرری برای راه‌اندازی سامانه تماس با والدین شده است. سامانه‌ای که دانشجویان به کمک آن بتوانند نگرانی‌های جدی در مورد وضعیت سلامتی خود را از طریق دانشگاه به والدین‌شان اطلاع دهند؛ اما این امکان حتما باید داوطلبانه باشد چرا که ممکن است دانشجو به دلایلی شخصی نخواهد والدین‌اش درگیر مشکلات او شوند و برای دانشگاه مهم است که به حریم شخصی دانشجویان احترام بگذارد. 

دانشگاه بریستول، این سامانه را راه‌اندازی کرده است. هر سال دانشجویان داوطلبانه در این سامانه ثبت نام کرده و موافقت می‌کنند که در صورت بروز مشکل به خانواده‌هایشان اطلاع داده شود. آمارها نشان می‌دهد بیش از ۹۰ درصد دانشجویان در این سامانه ثبت نام کرده‌اند.

با وجود ضرورت این موضوع، ۹۰ درصد دانشگاه‌ها چنین سامانه‌ای ندارند، درواقع اصلا مشخص نیست بیشتر دانشگاه‌ها چه تدبیری برای پیشگیری از این مشکل دارند.

فرایت معتقد است؛ دانشگاه سالهاست این موضوع را سرکوب می‌کنند، در مورد حواشی آن همایش برگزار می‌کند اما اقدام موثری ندارد. من به عنوان یک پدر هیچ شفافیتی در تصمیمات دانشگاه نمی‌بینم. دانشگاه‌ها شعار می‌دهند که «سلامت روان، وظیفه هر کسی است»؛ اما به نظر می‌رسد آن را وظیفه خودشان نمی‌دانند.

وقتی در سال ۲۰۱۸ دانیل فرایت خودکشی کرد، همه منتظر راه‌اندازی سامانه‌ای برای تماس با والدین بودند. به طوری که سم گیما (Sam Gyimah) وزیر علوم وقت انگلیس در مورد راه‌اندازی سامانه تماس با والدین سخنرانی کرد و در مورد دانشجویانی که در دانشگاه به مشکل برمی‌خورند، هشدار داد.

همچنین دامیان هندز (Damian Hinds) کارشناس آموزش به روسای دانشگاه‌ها نامه نوشت و بر ضرورت ارتباط دانشگاه با خانواده‌ها تاکید کرد و آن را ابتکاری جدید در بهداشت روان دانست. بسیاری از دانشجویان هم از این ایده حمایت کردند.

نظرسنجی سالانه موسسه سیاست‌های آموزش عالی انگلیس در سال ۲۰۱۹ نشان می‌دهد؛ اکثر دانشجویان با ارتباط دانشگاه و والدین‌شان موافق هستند. نیک هلیمن مدیر این موسسه، از شدت حمایت دانشجویان از این طرح متعجب شده و گفت؛ اگر شیوع کرونا مانع نشده بود، این جنبش قدرت بیشتری پیدا می‌کرد.

تلاش‌ها چقدر موثر بودند؟

خودکشی دانشجویان هنوز از بین رفته و آمارها نشان می‌دهد ۱۷۴ دانشجوی انگلیسی در سال ۲۰۱۹ خودکشی کرده‌اند. با این وجود، هنوز برنامه مشخصی برای راه‌اندازی سامانه تماس با والدین وجود ندارد.

دفتر امور دانشجویان اداره نظارت بر دانشگاه‌ها در انگلستان می‌گوید؛ هر دانشگاه به صورت مستقل مسئول ایجاد سیاست‌های بهداشت روان برای دانشجویان خود است و این اداره برنامه‌ای برای این مشکل ندارد. البته دانشگاه‌های انگلیس با راه‌اندازی سامانه تماس با والدین موافق هستند.

وزارت علوم هم می‌گوید؛ اطلاعات تماس اضطراری در دسترس دانشگاه‌ها قرار دارد و چند دانشگاه هم به صورت آزمایشی سامانه تماس با والدین را راه‌اندازی کرده‌اند.

خودکشی دانشجویان و بی‌اطلاعی والدین، موضوع جدیدی نیست و پیشینه قابل تاملی در دانشگاه‌ها دارد. به طوری که گزارش دانشگاه‌های انگلستان در سال ۲۰۰۲ در مورد خودکشی دانشجویان، نشان می‌دهد که بسیاری از والدین ابراز نگرانی کرده‌اند که دانشگاه تمایل ندارد، اطلاعات فرزندانشان را در اختیار آن‌ها قرار دهد. البته در این گزارش آمده است که تصمیم دانشگاه‌ها برای افشا نکردن اطلاعات شخصی دانشجویان بدون اجازه آن‌ها، تصمیم درستی است.

ویل بارگیت (Will Bargate) دانشجوی دانشگاه وارویک انگلستان هم اخیرا خودکشی کرده، پدر ویل معتقد است اگر دانشگاه با او تماس می‌گرفت، پسرش زنده می‌ماند.

فرایت و گروهی از والدین داغدار از عدم شفافیت ناامید شده‌اند و خواستار آزادی اطلاعات هستند. این والدین متوجه شدند که ۳۲ دانشکده از ۱۴۹ دانشکده آکسبریج (دانشگاه‌های آکسفورد و کمبریج) سامانه تماس با والدین دارند.

دخالت والدین اوضاع را بدتر می‌کند

با وجود نگرانی در مورد حفاظت از اطلاعات، دفتر اطلاعات اداره پلیس انگلیس معتقد است؛ در موارد اضطراری مانند خطراتی که جان انسان را تهدید می‌کند، سازمان‌ها باید اطلاعات را در اختیار دیگران قرار دهند.

البته همچنان با اصل به اشتراک گذاشتن اطلاعات با والدین، مخالفت‌هایی وجود دارد چرا که این کار، نقض حریم شخصی دانشجویان است و گاهی حتی درگیر شدن والدین، اوضاع را بدتر می‌کند.

این ایراد قابل درک است مثلا ممکن است موضوعاتی در زمینه جنسیت یا زندگی شخصی دانشجو وجود داشته باشد که درگیر شدن والدین با آن‌ها می‌تواند دردسرساز باشد و مشکلات را تشدید کند.

سارا خان (Sara Khan) نایب رئیس اتحادیه ملی دانشجویان، معتقد است قابل درک نیست که تماس نگرفتن با خانواده‌ها، دانشجویان را در معرض خطر قرار می‌دهد. وقتی دانشجویان حریم شخصی داشته باشند، تمایل بیشتری برای ارتباط با خانواده دارند.

فرایت در مقابل می‌گوید؛ ۳۰ سال حضور در اداره پلیس به خوبی به من آموخته است که بسیاری از جوانان ممکن است روابط خوبی با خانواده‌شان نداشته باشند و درگیری والدین آن‌ها هم کمکی به حل مشکلات‌شان نمی‌کند؛ اما این پیش‌فرض که دانشجویان بزرگسال هستند و خانواده‌ها اصلا نباید درگیر شود، اشتباه است.

به نظر فرایت؛ مخصوصا برای دانشجویانی که با سابقه بیماری روانی به دانشگاه می‌آیند، ممکن است خانواده در موارد اضطراری بتواند اطلاعات مهمی ارائه دهد یا از او پشتیبانی کند.

فرایت تصریح می‌کند که منظور ما این نیست که نمرات بد دانشجو یا مشروطی او به اطلاع والدین برسد، بلکه ما در مورد نگرانی‌های واقعی در مورد سلامت جسمی و روانی دانشجویان حرف می‌زنیم.

امپریال کالج لندن امسال تصمیم گرفت سامانه تماس با والدین را راه‌اندازی کند. از این رو، هانا بانیستر مدیر امور دانشجویان این دانشگاه می‌گوید؛ کنترل حریم شخصی دانشجویان باید به دست خودشان باشد، به همین دلیل هر لحظه نظرشان تغییر کند، می‌توانند آن را در سامانه اعمال کنند. مزیت واقعی این سامانه این است که دانشجویان قبل از بحران تصمیم می‌گیرند نه در شرایط اضطرار که ممکن است نخواهند پاسخ دهند یا نتوانند درست تصمیم بگیرند.

سامانه تماس با والدین دانشگاه بریستول و پروتکل واکنش اضطراری آن در اولین سال راه‌اندازی، ۳۶ بار استفاده شد.

جیمز موری (James Murray) پدر یکی دیگر از دانشجویانی است که در سال ۲۰۱۸ خودکشی کرد، وی در سال ۲۰۱۹ در مورد درگیر کردن والدین هنگامی که دانشجویان به حمایت جدی نیاز دارند صحبت کرد و معتقد است؛ مسئله فقط این نیست که آیا با والدین تماس گرفته می‌شود یا نه، بلکه موضوع اصلی این است که آیا دانشگاه‌ها تشخیص می‌دهند که یک دانشجو در سختی قرار دارد.

به همین دلیل، موضوع نباید تنها به اشتراک اطلاعات دانشجویان با خانواده‌ها محدود شود بلکه اطلاعات دانشجو باید در بخش‌های مختلف زندگی او اعم از بخش علمی، خدمات رفاهی و خوابگاه به اشتراک گذاشته شود.

والدین بن موری از میزان مشکلات او در دانشگاه آگاهی نداشتند. پدر بن می‌گوید؛ ۳۰ نفر از کارکنان دانشگاه از وضعیت بن اطلاع داشتند و چندین ماه نگران او بودند؛ اما هرگز با کسی در این زمینه صحبت نکردند. به همین دلیل، لازم است شبکه‌ای برای به اشتراک گذاشتن این اطلاعات وجود داشته باشد.

موری به جدی نگرفتن بهداشت روان در دانشگاه‌ها اعتراض کرده و می‌گوید؛ کسی متوجه فوریت مسائل روانی و لزوم نظارت بر سلامت روان دانشجویان نیست. چرا دانشگاه‌هایی که به سلامت روان دانشجویان اهمیت نمی‌دهند، می‌توانند به کار خود ادامه دهند؟ چرا انتظار می‌رود نوجوانانی در مدرسه مورد حمایت والدین و معلمان خود بودند، وقتی به دانشگاه می‌آیند، ناگهان به بزرگسالی مستقل تبدیل شوند؟

موری سوالی جدی مطرح می‌کند؛ دانشگاه چگونه باید از دانشجویان مراقبت کند؟‌

انتهای پیام/