به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز، امام حسین (ع) گوهر تابناک و چراغ درخشانی است که هماره بر تارک تاریخ درخشیده و خواهد درخشید. طالبان هدایت و انسان‌ه‌ای خسته از ظلم و تبعیض و ذلت و ستیزه، نامردمی و ناجوان‌مردی را به حق رهنمون ساخته و بیدار نموده است. عنصر جاودانهای که به یقین رمز ماندگاریش را در الهی بودنش باید جست. سیره ارجمندش را در قران باید نگریست تا به حقیقتش یا شمه‌ای از حقیقتش دست یافت. امام حسین (ع) نه تنها شاگرد مکتب قران که عدل و شریک قران است.
سبک زندگی، مجموعه‌ای از آداب است و آداب، جمع کلمه ادب و ادب به معنی ظرافت در رفتار است. به طور مثال همه انسان‌ها در جامعه حضور دارند اما آداب حضور در اجتماع، همان رعایت ظرافت‌هاست. الگوبرداری از سبک زندگی ائمه(ع)، بهترین راه رسیدن به سعادت در دنیا و آخرت است. سوم شعبان روز تولد امام حسین(ع) است که همچون گوهری تابناک و چراغی درخشان بر آسمان تاریخ می‌درخشد. طالبان هدایت و آن هایی که به دنبال سعادت هستند، باید سیره ارجمند ایشان را بررسی کنند تا به حقیقت شخصیت و سبک‌زندگی آن حضرت دست یابند. سیره جاودانهای که به یقین، رمز ماندگاری‌اش را در الهی بودنش باید جست. پیامبر اکرم(ص) هم در همین باره و در حدیث معتبری فرموده اند: «حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است». در ادامه به گوشه ای از سبک زندگی ایشان بر اساس آموزه ها، سنت و سیره این امام همام اشاره می شود تا چراغ هدایت شیفتگان آن حضرت باشد.
اظهار محبت به همسر
امام حسین(ع)، حضرت رباب را بسیار دوست می‌داشت و در اظهار این دوستی هیچ تقیه‌ای نداشت. این ویژگی خاص او و از روحیات شخصی‌اش بود. آن چه در منابع از شعر امام حسین(ع) در این باره نقل شده، بسیار مشهور است: «به جان تو سوگند، من خانه ای را دوست دارم که رباب در آن باشد. او را دوست دارم و تمامی اموالم را در این راه می بخشم و برای ملامتگرم حاضر به پذیرش عتاب نیستم.»
اظهار محبت به فرزندان
محبت به فرزندان امری درونی است که خداوند آن را در دل والدین به ودیعه نهاده است اما آن چه در این میان مهم می نماید و آثار تربیتی در پی دارد، ابراز محبت است. امام حسین(ع) به عنوان یک الگوی تربیتی مطمئن و کامل، محبت به فرزندان را از نیازهای ضروری آنان می دانستند و در قالب های گوناگون به ابراز آن می پرداختند. گاه با در آغوش گرفتن و به سینه چسباندن خردسالان، زمانی با بوسیدن آنان و گاه با به زبان آوردن کلمات شیرین و محبت آمیز. عبیدا... بن عتبه چنین می گوید: «نزد حسین بن علی(ع) بودم که یکی از فرزندان ایشان وارد شد. امام حسین(ع)، وی را در آغوش گرفت و به سینه چسباند و میان دو چشمش را بوسید.»
ویژگی بارز خانواده امام حسین(ع)
مهم ترین ویژگی ازدواج و تشکیل خانواده، کسب آرامش است. نمونه این روابط میان امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) و همچنین امام حسین(ع) با فرزندان و دیگر اعضای خانواده به خوبی نمایان است. تمام اعضای این خانواده بزرگوار حتی کودکان در نهایت آرامش و دل سپردگی به یکدیگر هستند و در بحرانی ترین شرایط هم ذره ای اعتراض و پرخاشگری نمی کنند و تنها در لحظات سخت و جانکاه بر اساس آموزه های قرآن یکدیگر را به صبر دعوت می کنند.
تواضع و فروتنی
یکی از صفت های ارزشمند مردان الهی، تواضع است و آنان که پیشوای مردم اند و الگوی آنان، وجود این صفت در آنان لازم تر است. تواضع در مقابل بندگان خوب و انسان های ستم کشیده نوعی جوانمردی، صبر و شجاعت اما در مقابل مستکبران و کافران نشانه ذلت است. «مسعده» می گوید: گذر امام حسین(ع) به فقیرانی افتاد که گلیم خود را پهن کرده و خود را بر آن افکنده بودند و غذا می خوردند. حضرت(ع) را دعوت کردند. ایشان به زانو نشست و با آنان هم خوراک شد. سپس آن ها را به منزل خویش دعوت کرد. پس برخاستند و همراه حضرت(ع) به منزل او آمدند.
سخاوت
جود و سخاوت از فضایل مهم اخلاقی است. هر اندازه بُخل نشانه پستی، حقارت، ضعف ایمان و فقدان شخصیت است، جود و سخاوت نشانه ایمان و شخصیت والای انسانی است. امام حسین(ع) اسوه سخاوت بود. روایت شده که «ابوهشام قناد» از بصره برای حسین(ع) کالا می آورد و آن حضرت از جای برنخاسته همه را به مردم می بخشید.
تکریم همسر و فرزند
آن امام همام بالاترین حد تکریم را به فرزند و همسر داشت و آنان را مورد عنایت خاص خود قرار می داد ، آنان نیز علاقه وافری به حضرتش ابراز می داشتند. به طور مثال حضرت رباب، همسر امام حسین(ع) به دلیل علاقه زیادی که به ایشان داشت، در سفر کربلا همراه امام بود و دو مرثیه از وی در دسترس قرار دارد که دارای معانی بسیار زیبایی است و خلوص و ارادت رباب را به آن حضرت نشان می دهد. رباب در بخشی از این اشعار، ارتباط عمیق خود را با امام حسین(ع) تصویر می کند که نشان می دهد امام(ع) چون کوهی، پناهگاه آرام بخش رباب بوده و آن حضرت(ع) نیز با کمال ملاطفت و از سر دینداری با وی برخورد داشته است.
چرا به امام حسین (ع) کشتی نجات گفته می شود؟
سرلوحه مسیر حرکت ائمه اطهار علیهم السلام، موضوع امر به معروف و نهی از منکر است. در این میان، قیام حضرت سیدالشهدا علیه السلام نمونه بارزی است که آن حضرت جان خود را در راه دفاع از دین خدا فدا کردند تا ریشه‌های دین با خون آن حضرت آبیاری شود و در تاریخ زنده بماند. این گونه است که سبک زندگی حسینی را باید به منزله کشتی نجاتی در نظر گرفت که هر کسی به آن تأسی کرده و از آن تبعیت کند، در زندگی دنیا و آخرت نجات پیدا می‌کند و هر کسی که از دایره زندگی حسینی خارج شود، طبعا زندگی گمراهانه‌ای خواهد داشت که نتیجه‌ای جز سردرگمی، بیچارگی و ضلالت ندارد.
حجت‌الاسلام محمود فتاحی، استاد حوزه و کارشناس دینی می گوید: مطالعه سیره و سبک زندگی امام حسین علیه السلام در همه زمان‌ها می‌تواند برای ما نجات‌بخش و هدایتگر باشد. درحقیقت آشنایی با سبک زندگی آن حضرت به منزله سفینه و کشتی است که وقتی سعی کنیم مانند ایشان زندگی کنیم و مرز میان حق و باطل را بشناسیم و بر آن پای بند باشیم، در واقع گویا بر کشتی نجات سوار شده‌ایم که رستگار خواهیم شد. به این ترتیب در این دنیا با سرافرازی زندگی خواهیم کرد و به خوشبختی حقیقی و آرامش می‌رسیم و هم در آخرت به سعادت پایدار و زندگی حقیقی دست پیدا می‌کنیم.
انتهای پیام/
نظر شما