به گزارش گروه ورزشی ایسکانیوز، قبل از اینکه قهرمانی استقلال مسجل شود نگاه‌ آبی‌ها برای بازی با آلومینیوم توام با دلهره بود. چرا که آلومینیوم مقابل نساجی فوتبال تهاجمی زیبایی را به نمایش گذاشته بود اما استقلال که قهرمان شد حساسیت بازی هفته بیست و هشتم هم لااقل برای این تیم و هوادارانش کمتر شد. آن طرف میدان عقاب قبلی آبی‌ها بدش نمی‌آمد چنگی به رکورد مجیدی بزند چون همیشه مربیان سعی می‌کنند آلترناتیو باشند و برای خود از فرصت‌ها استفاده یا سوء استفاده کنند.

بازی که شروع شد خبری از نبرد پنجه در پنجه نبود. ایرالکو به گوشه رینگ رفته بود و سعی می‌کرد با بازی دفاعی نود دقیقه زمان بازی را دار بزند. کمتر درلیگ برتر دیده‌ایم در زمان دفاع تیمی در خط یک بیش از پنج نفر باشد اما برای این بازی در دفاع ایرالکو شش نفر هم دیده شد. یک شیوه دفاعی فله‌ای که همه قرقاطی فقط فضا را تیره می‌کنند . آنها کمی بالاتر از یک سوم دفاعی با کنترل باکس چهارده توانستند هم کانال‌ها را ببندند و هم فضای شوتزنی را مارک کنند. تنها دلخوشی تیم اراکی این بود که در زمان انتقال با انگیزه آزادی بازیکن نیم فصلی استقلال به طرف دروازه این تیم نزدیک شوند.

نیمه اول از آشیانه خود خارج نشدند اما نیمه دوم بیشتردر زمین استقلال حضور پیدا کردند. آنها بدشان نمی‌آمد اولین تیمی لقب بگیرند که در این فصل مسابقات استقلال را شکست می‌دهد اما این مهم برایشان شدنی نبود. آلومینیوم با محدودنمودن فضا درهر باکس برتری عددی ایجاد می‌کرد و بیشتر مواقع یک در مقابل یک فوتبال تبدیل به سه در مقابل یک می‌شد. سمت دیگر میدان هم استقلال بیشتر رو به ارسال‌هایی شبیه به هم با نقطه فرود مشخص آورد که تا صبح هم اگر ادامه داشت برای آبی‌های تهرانی گل بدست نمی‌آمد.

در این بازی استقلال تعویض‌های زیادی انجام داد اما در اصل نیاز به بازیکنی داشت که تاکتیک را کنار بگذارد و با هنر دریبلینگ به قلب دفاع حریف بزند. یکی مثل مهدی قایدی. اما حالا که مهدی نیست عزیزبک ازبک آمد تا خودی نشان دهد. آمانوف بدک نبود اما وقتی آمد که عروسی به پایان رسیده بود و فرصتی برای رقص او وجود نداشت.

حالا استقلال چند روز فرصت دارد تا آنطور که باید مس را آنالیز کند. شوخی نیست هفته بیست و نهم ببازی. اینطور باختی مانند این است که تا نوک قله اورست بروی اما یادت برود پرچم استقلال را با خودت ببری!

ایرج طالع