به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، آبله میمونی یک زئونوز (ویروسی که از حیوانات به انسان انتقال پیدا می کند) و علائمش شبیه به بیماری آبله سابق می باشد؛ که البته شدت آن از آبله ای که در گذشته بوده؛ بسیار کمتر است.

بیشتر بخوانید:

نحوه نمونه گیری از افراد مشکوک به بیماری آبله میمون

با ریشه کن شدن آبله در سال ۱۹۸۰ و متوقف شدن واکسیناسیونِ آن، این روزها آبله میمونی مهم ترین ارتوپوکس ویروس شناخته می‌ شود. آبله میمونی در وهله اول در آفریقای غربی و مرکزی اتفاق افتاد. کم‌کم در جنگل های بارانی گرمسیری هم افزایش پیدا کرد و به مناطق شهری نیز رسید. میزبان این ویروس ها شامل جانوران جونده، مانند موش و نخستی سانان غیر انسان هستند.

علائم و نشانه های آبله میمونی

دوره نهفتگی که به زمان وارد شدن ویروس تا پدیدار شدن علائم گفته می‌ شود، در مورد آبله میمون معمولاً از ۶ تا ۱۳ روز است؛ اما ممکن است طیف آن بین ۵ تا ۲۱ روز هم متغیر باشد.

این عفونت را می توان به دو دوره تقسیم کرد:

دوره تهاجم (بین ۱ تا ۵ روز طول می کشد) که نشانه های آن شامل تب، سر درد شدید، ورم غدد لنفاوی، کمر درد و درد عضلانی و کمبود انرژی است.

ورم غدد لنفاوی در واقع یک علامت متمایز در آبله میمونی در مقایسه با بیماری هایی است که به آن شباهت دارند، مثلاً آبله معمولی، آبله مرغان یا سرخک.

مشکلات پوستی در آبله میمونی معمولاً در عرض ۱ الی ۳ روز بعد از تب خودش را نشان می دهد که معمولا این حساسیت ها یا ورم ها روی صورت و پایین تنه بیشتر از بالاتنه است.

در ۹۵ درصد موارد این مشکلات پوستی روی صورت اتفاق می افتد، در ۷۵ درصد موارد روی کف دست و کف پا رخ می دهد؛ همچنین ممکن است غشای مخاط دهانی را در ۷۰ درصد موارد، دستگاه تناسلی را در ۳۰ درصد موارد و پلک ها را در ۲۰ درصد موارد درگیر کنند.

علائم پوستی آبله میمونی

در واقع این حساسیت های پوستی ممکن است از یک لکه با سطح کاملاً صاف به جوش هایی برجسته یا جوش های حاوی ماده شفاف یا پاسچول ها که جوش هایی با مایع زرد هستند؛ تبدیل شوند یا تبدیل به پوسته هایی شوند که خشک شده و می افتند.

تعداد این جوش ها ممکن است خیلی کم یا حتی هزاران مورد باشد. در موارد شدیدتر این جوش ها می تواند بهم آمیخته شود تا اینکه یک بخش بزرگ از پوست را به صورت یکدست درگیر کند.

در موارد شدیدتر که معمولاً در بین کودکان اتفاق می افتد و ممکن است نیاز باشد که فرد تحت مراقبت پزشکی قرار بگیرد، بیماری زمینه‌ای و هرگونه نقص ایمنی ممکن است نتایج را بدتر کند.

اگر چه در گذشته واکسناسیون در برابر آبله محافظت می کرد؛ اما امروزه افرادی بین سنین ۴۰ تا ۵۰ سال بستگی به کشوری که زندگی می کنند، ممکن است بیشتر در معرض آبله میمون قرار بگیرند؛ علت آن هم توقف کمپین‌ های واکسیناسیون آبله به خاطر ریشه کن شدن این بیماری است.

سختی های آبله میمون می تواند شامل عفونت های ثانویه ذات الریه، سپسیس، التهاب مغز و عفونت قرنیه و یا حتی کاهش سطح بینایی باشد.

نرخ مرگ و میر در موارد ابتلا به آبله میمونی از صفر تا ۱۱ درصد بوده که در بین کودکان بیشتر اتفاق می افتاده؛ البته در سال‌ های اخیر این عدد به ۳ الی ۶ درصد رسیده است.

انتهای پیام/