به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، اختلال دو قطبی یک بیماری روانی است که به صورت دوره های افسردگی و شیدایی بروز می کند.

بیشتر بخوانید:

راهکارهایی برای درمان افسردگی پاییزی

افراد مبتلا به دو قطبی نوسانات خلقی شدیدی دارند و به صورتی که ممکن است ناگهانی و یکباره از اوج شادی به غم و ناراحتی فرو روند.

علت دقیق ایجاد اختلال دوقطبی ناشناخته است اما عواملی مانند استرس، ژنتیک، تغییرات زندگی و... می تواند موجب شروع یک دوره گردد.

چگونه با بیماران دو قطبی رفتار کنیم؟

خانواده نقش مهمی در بهبود این بیماری دارند اما رفتار با بیمار دو قطبی کار آسانی نیست.

به همین منظور در این مقاله نکاتی برای راهنمایی ذکر شده اند تا از دوست یا اعضای خانواده خود که به این اختلال دچار هستند حمایت کنید.

راهکار هایی برای برخورد با دوستی که دچار اختلال دو قطبی است :
اختلال شخصیتی دو قطبی بیماری روانی است که نحوه بر خورد اطرافیان این بیمارا تاثیر مستقیمی بر روند بهبودی آن دارد.

یادگیری در مورد اختلال دو قطبی :

سعی کنید همه چیز را در مورد علائم و گزینه های درمانی این اختلال بیاموزید.

هرچه بیشتر درباره اختلال دوقطبی آگاهی داشته باشید، به شما کمک می کند تا به دوست خود کمک کنید و همه چیز را کنترل کنید.

بیمار مبتلا به دوقطبی را به پیگیری درمان تشویق کنید:
یادتان باشد که بیماران دوقطبی می توانند زندگی موفق و کاملی داشته باشند بنابراین به عزیزان خود یادآوری کنید که این اختلال مشکل بزرگی نیست و می توانند جلوی آن بایستند.

فهمیدن و درک آن ها:

به دوستان یا اعضای خانواده خود بگویید که در صورت نیاز برای صحبت کردن ، کمک برای درمان و تشویق در کنارشان هستید.

مبتلایان به اختلال دو قطبی اغلب تمایلی به درخواست کمک ندارند زیرا نمی خواهند سربار دیگران شوند.

بنابراین به این افراد یادآوری کنید که برایتان اهمیت دارند و هر زمان نیاز به کمک داشتند هر کاری می توانید برایشان انجام دهید.

صبور باشید :

بهبودی زمان بر است حتی اگر فردی به درمان متعهد باشد . انتظار بهبودی سریع یا درمان دائمی را نداشته باشید.

در عوض برای تسریع روند بهبودی صبور باشید و برای رفع مشکلات و چالش ها آماده شوید. مدیریت اختلال دوقطبی یک فرآیند مادام العمر است.

اهمیت پشتیبانی در بهبود فرد مبتلا به اختلال دو قطبی

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی وقتی از سوی اعضای خانواده و دوستان پشتیبانی می شوند بهتر عمل می کنند.

آن ها تمایل دارند که سریع تر بهبود یابند بنابراین در صورت حمایت افسردگی کم تری را تجربه کنند و علائم خفیف تری خواهند داشت.

زندگی با شخصی که اختلال دوقطبی دارد می تواند باعث ایجاد استرس و تنش در خانه شود.

اعضای خانواده اغلب در مواجهه با علائم و عواقب این افراد با احساس گناه، ترس، عصبانیت و درماندگی مبارزه می کنند که درنهایت ممکن است مشکلات جدی در روابط با آن ها ایجاد کنند.

اولین قدم برای موفقیت و مقابله با اختلال دو قطبی این است که خانواده ها یاد بگیرند بیماری و مشکلات آن را بپذیرند.

وقتی احساس ناامیدی یا گناهی می کنید، به یاد داشته باشید که در اختلال دو قطبی کسی مقصر نیست.

استرس

پذیرش اختلال دوقطبی مستلزم این است که بپذیرید اوضاع ممکن است که هرگز طبیعی نباشد.

برای جلوگیری از ناامیدی و نارضایتی، مهم است که انتظارات واقع بینانه داشته باشید.

انتظار بیش از حد از اعضای خانواده ، نوعی شکست است و از طرف دیگر، انتظار کم نیز می تواند مانع بهبودی شود، بنابراین سعی کنید تعادل بین تشویق و پشتیبانی داشته باشید.

نکاتی برای رفتار با فرد مبتلا به اختلال دو قطبی در خانواده:

محدودیت های شخص مورد علاقه خود را بپذیرید :

عزیز شما با اختلال دو قطبی نمی تواند روحیه خود را کنترل کند.

آن ها نمی توانند با افسردگی کنار بیایند.

افسردگی و شیدایی در کنترل اراده آنان نیست و بنابراین درک آن ها و پذیرفته شدن آنان مبنی بر آنکه دیوانه نیستند می تواند در بهبود آنان موثر واقع شود.

به او بگویید که چقدر برایتان بااهمیت و مهم است :

عشق و حمایت خانواده های دارای بیمار دوقطبی تاثیر بسیاری زیادی در روند بهبودی بیمارشان دارد بنابراین سعی کنید که همیشه حمایتش کنید و به او بگویید که چقدر برایتان بااهمیت و مهم است.

به صحبت های او گوش کنید :

نگرانی خود را دوستانه درمیان بگذارید و با حوصله به صحبت های او گوش کنید و زمان موافق نبودن با صحبت هایش از جملاتی استفاده کنید که از لحاظ روانی به بیمار کمک کند.

آرامش خودتان را حفظ کنید :

ممکن است بیمار دو قطبی عجیب و وقیحانه رفتار کند و یا در طول افسردگی، حساس و بد اخلاق شود.

پس یادتان باشد که در این زمان ها او واقعا خودش نیست و نشانه های بیماری باعث بروز رفتارهای نامناسب می شوند.

پس آرامش خود را حفظ کنید و به این رفتارها واکنش نشان ندهید.

محدودیت های خود را بپذیرید :

شما نمی توانید عزیزان خود را از اختلال دو قطبی نجات دهید، همچنین نمی توانید آن ها را مجبور به بهتر شدن کنید.

شما می توانید آن ها را حمایت کنید اما در نهایت، بهبودی در دست فرد مبتلا به بیماری است.

کاهش استرس :

استرس، اختلال دو قطبی را بدتر می کند بنابراین سعی کنید راه هایی برای کاهش استرس در زندگی فرد موردعلاقه خود پیدا کنید.

از آن ها بخواهید در صورت لزوم به کمک درخواست شان را مطرح کنند.

ایجاد و اجرای روال روزمره با اوقات منظم برای برخاستن ، صرف وعده های غذایی و رفتن به رختخواب می تواند استرس خانواده را کاهش دهد.

ارتباط آزادانه :

برقراری ارتباط صریح و صادقانه برای برخورد با اختلال دو قطبی در خانواده ضروری است.

نگرانی های خود را به شکلی محبت آمیز به اشتراک بگذارید، از آن ها بپرسید که چه احساسی دارند و سعی کنید به آن ها گوش دهید حتی اگر با او مخالف نیستید یا به آنچه گفته می شود ارتباطی ندارید.

متقاعد کردن فرد مبتلا به اختلال دوقطبی برای مراجعه به پزشک

گذشته از حمایت عاطفی، بهترین راه برای کمک به عزیزان مبتلا به اختلال دو قطبی ، تشویق و حمایت از راه درمان است.

غالباً، این مسئله می تواند بیش از آنچه به نظر می رسد یک چالش باشد.

اگر عزیزان شما نمی توانند اختلال دو قطبی را تشخیص دهند، در مورد آن ها استدلال نکنید.

ممکن است این ایده برای آن ها ترسناک باشد، بنابراین در این باره دقت کنید.

به جای آن، یک معاینه معمول پزشکی یا مراجعه به پزشک برای یک علامت خاص مانند بی خوابی، تحریک پذیری یا خستگی را پیشنهاد دهید.

حمایت از فرد مبتلا به اختلال دو قطبی در طول درمان

هنگامی که دوست یا اعضای خانواده شما با مراجعه به پزشک موافقت کردند ، می توانید با آن ها همکاری کنید و همراهشان باشید. حمایت شما می تواند تفاوت بزرگی در موفقیت درمان آن ها ایجاد کند.