به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، بنجامین تک یوئان چان (Benjamin Tak Yuen Chan) رئیس دانشکده آموزش حرفه‌ای دانشگاه هنگ کنگ در گزارش خود با عنوان «بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها فراتر از تدریس به زبان انگلیسی است»، به بررسی برنامه‌های دانشگاه‌های آسیای شرقی برای بین‌المللی شدن می‌پردازد.

یوئان چان معتقد است؛ دانشگاه‌های آسیای شرقی در راستای بین‌المللی شدن تاکید زیادی بر گسترش تدریس به زبان انگلیسی دارند در حالی که به نظر می‌رسد باید به دنبال برنامه‌های آموزشی جدیدتری باشند.

دانشگاه‌های آسیایی در یک دهه اخیر تلاش چشمگیری برای حرکت به سمت بین‌المللی شدن داشته‌اند. بر اساس آخرین رتبه بندی آموزش عالی تایمز، ۱۴ دانشگاه از این منطقه در بین ۱۰۰ دانشگاه برتر جهان قرار دارند.

دانشگاه‌هایی که از زبان انگلیسی در تدریس استفاده می‌کنند در جذب دانشجویان و کارمندان خارجی و همچنین گسترش تبادلات دانشجویی با دانشگاه‌های خارجی موفق‌تر هستند. برای مثال دانشگاه بین‌المللی ژاپن توانست به هدف خود یعنی ثبت نام ۳۰۰ هزار دانشجوی خارجی در سال ۲۰۲۰ یک سال قبل از مهلت تعیین شده برسد. تایوان هم بر اساس سیاست تدریس دوزبانه تا سال ۲۰۳۰، تصمیم گرفت ۵۰ درصد دوره‌های کارشناسی و ۷۰ درصد دوره‌های کارشناسی ارشد خود را به زبان انگلیسی برگزار کند.

در حالی که افزایش توانایی اعضای هیئت علمی برای ارائه دروس به زبان انگلیسی در هنگ کنگ، ژاپن و تایوان از اولویت‌های اصلی است؛ اما این کافی نیست چون چالش‌های مهم دیگری هم در مسیر بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها وجود دارد.

بین‌المللی شدن آموزش عالی به معنای جذاب ساختن برنامه‌های درسی برای دانشجویان بین‌المللی است. دانشجویان خارجی معمولا بر اساس تجربه آموزشی دانشگاه‌ها تصمیم می‌گیرند که در دانشگاهی ثبت کنند یا نه. به همین دلیل، چگونگی ساختار یادگیری مهم‌تر از نحوه آموزش است.

خبر خوب این است که بین‌المللی شدن، دانشگاه‌های آسیای شرقی را وادار کرده است روش‌های آموزشی جزیره‌ای خود را رها کنند و طیف گسترده‌ای از استراتژی‌های یادگیری فعال مبتنی بر کلاس و مهارت‌های تسهیلگرانه جهانی را بپذیرند.

برای مثال دانشگاه APU ژاپن و دانشگاه مینه سوتا آمریکا می‌خواهند در زمینه برنامه‌های توسعه دانشکده‌ای همکاری ‌کنند تا بهترین روش‌های تدریس را به کادر علمی خود آموزش دهند البته لازم به ذکر است که زبان انگلیسی سرعت یادگیری آن‌ها را افزایش خواهد ‌داد.

تسلط دانش‌آموزان بومی به زبان انگلیسی مقدمه بین‌المللی شدن دانشگاه‌هاست

با این حال، به نظر می‌رسد سیاستگذاران آموزشی در منطقه شرق آسیا، بلندپروازتر از اعضای هیئت علمی باشند. به همین دلیل مدیران دانشگاهی به دنبال راهکارهایی برای کاهش فاصله بین انتظار و واقعیت هستند. مثلا دانشگاه ملی تسینگ هو (NTHU) در تایوان در نظر دارند برنامه‌ای برای اجرای آزمایشی سیاست دو زبانه ۲۰۳۰ تدوین کند. این دانشگاه در حال حاضر ۱۵ درصد دوره‌های کارشناسی و یک سوم دوره‌های تحصیلات تکمیلی خود را به زبان انگلیسی برگزار می‌کند؛ اما مشکل اینجاست که تنها ۲۰ درصد دانش‌آموزان تایوانی مهارت‌های لازم زبان انگلیسی برای ورود به این دانشگاه‌ها را دارند.

به همین دلیل آموزش و پرورش باید برنامه‌هایی اجرا کند تا حداقلی نیمی از فارغ‌التحصیلان دبیرستان دو زبانه شوند. هرچند به نظر می‌رسد رویکرد دانشگاه تسینگ هو تایوان عملی و انعطاف پذیر است؛ اما باید همه جوانب این تصمیم بررسی شود. برای مثال این دانشگاه به طور کامل از کتاب‌های انگلیسی زبان استفاده می‌کند؛ اما وقتی همه دانشجویان یک کلاس، دانشجویان بومی باشند، اگر درس به زبان مادری دانشجویان ارائه شود، یادگیری بهتر اتفاق خواهد افتاد.

سیستم آموزش عالی هنگ کنگ هم به زبان انگلیسی توجه زیادی دارد و به همین دلیل باید بودجه‌ای عمومی برای آموزش زبان به دانش‌آموزان خود در نظر بگیرد. به همین دلیل دانشگاه لینگنان (Lingnan) تلاش می‌کند فرصت‌هایی برای تعاملات بین‌فرهنگی به زبان انگلیسی مانند برگزاری دوره‌ برای دانشجویان در خارج از کشور ایجاد کند.

برگزاری این دوره‌ها می‌تواند فرصت‌های شغلی برای فارغ‌التحصیلان ایجاد کنند چون زبان انگلیسی در اغلب محیط‌های کاری هنگ کنگ مورد نیاز است. (اگرچه جامعه محلی نیاز چندانی به این زبان پیدا نمی‌کند)

یوئان چان در پایان یادآور می‌شود که این رویکرد باید به صورت گسترده‌تری اتخاذ شود. بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها نباید تنها به افزایش مهارت‌های زبان انگلیسی معطوف شود. دانشگاه‌ها باید در کنار تلاش برای تحقق این هدف، تمرکز خود را بر مهارت‌های عمیق‌تر و آموزش‌های متنوع‌تر معطوف کنند. به همین دلیلی، اهداف جاه‌طلبانه‌ای مانند ایجاد جوامع دو زبان (تایوان) و سه زبانه (هنگ کنگ) باید در اولویت های بعدی قرار بگیرند.

انتهای پیام/