به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز، امام علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (ع) مشهور به سجاد در پنجم شعبان سال ۳۸ هجری قمری متولد شد. امام زین العابدین(ع) زمانی دیده به جهان گشودند که زمام امور در دست جد بزرگوارش امام علی بن ابیطالب (ع) بود. نام معصوم ششم علی (ع) است. وی فرزند حسین بن علی بن ابیطالب (ع) و ملقب به "سجاد" و "زین العابدین " می‌باشد.
بیشتر بخوانید:
فضایل و ویژگی‌های حضرت عباس (ع) / چرا به حضرت اباالفضل باب‌الحوائج می‌گویند؟
امام سجاد در سال ۳۸ هجری در مدینه ولادت یافت. حضرت سجاد در واقعه جانگداز کربلا حضور داشت ولی به علت بیماری و تب شدید زنده ماندند، زیرا جهاد از بیمار برداشته شده است و پدر بزرگوارش - با همه علاقه ای که فرزندش به شرکت در آن واقعه داشت- به او اجازه جنگ کردن نداد. مصلحت الهی این بود که آن رشته گسیخته نشود و امام سجاد وارث آن رسالت بزرگ، یعنی امامت و ولایت گردد.
حجت‌الاسلام حسین بنیادی نایب رئیس مجمع عمومی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با اشاره به اهمیت قیام امام حسین(ع) گفت: در حقیقت نهضت امام حسین(ع) زنده نگاهداشتن اسلام اصیل در متن جامعه بود و امام مردم را به امر به معروف و نهی از منکر در ابعاد کلان و خرد دعوت می‌کردند.
وی عنوان کرد: پس از شهادت امام حسین(ع) دوران خفقان اموی آغاز شد که دوران پربار زندگی امام سجاد(ع) با این تاریخ پر فراز و نشیب مواجه بود بنابراین امام سجاد(ع) مردم را به سمت ارزش‌ها هدایت کردند.
نایب رئیس مجمع عمومی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با بیان اینکه هدایت مردم به سمت باورهای دینی، ایمان قوی و اعتقاد محکم نخستین اقدام امام سجاد(ع) بود گفت: این امام بزرگوار از طریق دعا، ارتباط با خدا و مناجات‌های فراوان به هدایت مردم پرداختند تا مردم بازگشت دوباره و نگاهی عمیق به معرفت توحیدی پیدا کنند.
وی خاطرنشان کرد: دومین مسئله در دوران امامت امام سجاد(ع) زنده نگاه داشتن مکتب امام حسین(ع) در جامعه آن روز بود زیرا دشمنان اهل بیت(ع) سعی در مخفی نگهداشتن این مکتب داشتند بنابراین حضرت با شیوه‌های گوناگون از جمله بیان مصیبت‌ها، خاطرات تلخ کربلا را یادآوری می‌کردند.
بنیادی با اشاره به اقدامات امام سجاد(ع) در زمینه توسعه اسلام گفت: این امام بزرگوار خیمه اصیل اسلام را بر پا کردند و زندگی حضرت بر مبنای ایمان، اعتقاد و سلوک معنوی بود.
وی خاطرنشان کرد: دوران امامت امام سجاد(ع) را می‌توان عصر شکوفایی دوباره اسلام ناب در جامعه در نظر گرفت بنابراین نهضت پیشوای چهارم شیعیان روشنگرانه، آگاهانه و با درایت بود که تاریخی بی‌نظیر را برای اسلام رقم زد.
چرا امام علی بن حسین(ع) «زین العابدین» لقب یافت؟
در اینکه آنحضرت را زین العابدین می گویند روایات جالب در بهترین کتب حدیث آمده:
۱ـ عمران بن سلیم می گوید: هر گاه زُهری از علّی بن الحسین مطلبی نقل می کرد، می گفت: مرا زین العابدین روایت کرد. یکبار سفیان بن عُیَیْنه به او گفت: از چه جهت او را زین العابدین می گوئی؟
پاسخ داد از سعید بن مسیّب شنیدم که رسول خدا فرمود:
به روز قیامت، فریاد کننده ای آواز برآرد: زینت عبادت کنندگان، کجاست؟
یُناد مُنادس: أیْنَ زَیْنُ الْعابِدینَ؟
چنان می بینم که فرزندم علی بن الحسین با تمام وقار و سکون در میان مردم محشر براری رسیدن به جایگاهش قدم بر می دارد.
همین روایت را کتاب پرقیمت «علل الشرایع» صدوق از طریق علی بن ابراهیم قمّی، از ابن عبّاس، از رسول الهی حکایت می کند.
۲ـ سحرگاهی در حالت عبادت و مناجات بود، مناجاتب عاشقنه، و عبادتی خالصانه، ابلیسی به صورتی وحشتناک در برابرش مجسّم شد تا روی را از حال خوشی که با محبوبش داشت باز دارد، آن حضرت کمترین توجّهی به آن شبح هولناک و چهره ترس آور نکرد، به قیام و قعود و به ذکر و مناجاتش ادامه داد، که ناگهان شنید گوینده ای از طرف غیب، سه مرتبه فریاد زد:
أنْتَ زَیْنُ الْعابِدینَ حَقّاش!!
به هنگامی که وضو می گرفت، رنگ مبارکش به زردی می گرائید. زمانی اهل بیت بزرگوارش از او پرسیدند: چرا به وقت وضو اینچنین می شوی؟ پاسخ داد: می دانید آماده ایستادن در برابر چه آقائی هستم!
چون به نماز می ایستاد لرزه بر اندامش می افتاد!! در جواب کسی که از حضرت پرسید این چه حال است؟ فرمود: به وقت مناجات و عبادت در پیشگاه محبوبم این حالت به من دست می دهد.
روزی در اطاقی که در حال سجده بود آتش افتاد، بیم آن می رفت که شعله آتش تمام اطاق را بگیرد، ناگهان فریاد زدند: پسر پیامبر! آتش آتش!!
اهل خانه آتش را خاموش کردند و آن عاشق پاکباخته هنوز در سجود بود، چون از عبادت فارغ شد، عرضه داشتند: چه علّتی شما را از توچّه به حریقی که به اطاق افتاد بازداشت؟ فرمود: آتش آخرت!!
روایتی بس مهم در باب کیفیّت عبادت عابدان بن مضمون زیر از آنحضرت نقل شده:
إنَّ قَوْماً عَبَدُواللّهَ رَهْبَةً، فَتِلْکَ عِبادَةُ الْعَبیدِ; وَ آخَرینَ عَبَدُوهُ رَغْبَةً، فَتِلْکَ عِبادَةُ التُّجّارِ; وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوااللّهَ شُکْراً، فَتِلْکَ عِبادَةُ الاْحْرارِ:
گروهی خداوند را از ترس عذاب بندگی می کنند، این عبادت غلامان و بردگان بزدل است. جمعی حضرت د وست را از شوق رسیدن به بهشت عبادت می کنند، این کار تاجران است. و عدّه ای وجود مقدّس او را محض شکر و اینکه آنجناب لایق عبادت است، پرستش می نمایند و این عبادت آزادگان است.
عبادت آنجناب عبادت آزاد از ترس و شوق بود، او با تمام هستی و وجودش خداوند را محض خداوندیش می خواست، در هیچ عبادتی از حضرت معبود توقّع اجر و مزد نداشت، و به خاطر ترس از عذاب به هیچ عبادتی قیام نکرد!!
انتهای پیام/
نظر شما