پدرام یوسفی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که انجمن علمی مهندسی شیمی دانشگاه امیرکبیر حمایت مالی ندارد و معمولا پس از برگزاری دوره‌ها، سهمی در اختیار انجمن ما قرار می‌گیرد، اظهار کرد: مشکلی که وجود دارد این است که این پول خیلی دیر به دست ما می‌رسد و مجبور هستیم از جیب خودمان هزینه کنیم و بعدا پول‌مان را برداریم.
دبیر انجمن علمی مهندسی شیمی دانشگاه امیرکبیر با اشاره به این که فرایندهای اداری مانع رسیدن پول به دست ما می‌شوند، گفت: هیچ وقت این گونه نبوده که ما پول داشته باشیم و بعد خرج کنیم. همیشه خرج کرده‌ایم و بعد پول پرداخت شده است. در حالیکه انجمن‌های دانشگاه دیگر مانند دانشگاه شریف این مشکل را ندارند و بودجه دارند. ما تنها با ارائه فاکتور می‌توانیم پول دریافت کنیم. هنوز هزینه پوستری که برای وبینار شهریورماه پرداخت کرده‌ایم، تسویه نشده است یا کارگاهی که در دی ماه برگزار کردیم، هنوز هزینه‌هایش پرداخت نشده است.
وی تصریح کرد: دانشگاه امیرکبیر تلاش زیادی کرد که در آموزش مجازی سطح آموزش‌های خود را به آموزش حضوری برساند؛ اما متاسفانه این تلاش با افزایش فشار بر دانشجویان همراه بود و در نتیجه به گسترش تقلب در بین دانشجویان انجامید.
دانشگاه فشار روانی زیادی بر دانشجویان وارد می‌کند
یوسفی با تاکید بر این که دانشگاه امیرکبیر علی‌رغم امکاناتی که در اختیار دانشجویان قرار می‌دهد؛ اما فشار روانی زیادی هم بر دانشجویان وارد می‌کند، گفت: به همین دلیل، دانشجویان خسته شده‌اند و منتظرند که آموزش‌ها حضوری شود و به دانشگاه برگردند.
دبیر انجمن علمی مهندسی شیمی دانشگاه امیرکبیر در ادامه خاطرنشان کرد: سختگیری استادان در امتحانات به حدی زیاد است که دانشجویان ترجیح می‌دهند امتحان حضوری برگزار شود. من بارها از دانشجویان شنیده‌ام ما حاضریم کرونا بگیریم؛ اما این فشار زیاد برای امتحانات مجازی را تحمل نکنیم.
وی درباره سختگیری استادان در مورد امتحانات توضیح داد: منظور از فشار زیاد این است که برخی استادان زمان امتحان را کم می‌کنند، در حالی که تعداد سوالات زیاد و سخت است. در حالی که دانشجویان گاهی فیلم یک کلاس درس را ۱۰ بار می‌بیند، مطالعه هم می‌کند؛ اما در نهایت نمی‌توانند با آرامش در امتحان شرکت کنند. البته برخی دیگر از استادان هم هستند که با دانشجو همراهند و دغدغه اضافه ایجاد نمی‌کنند.
یوسفی با بیان این که همه دلخوشی دانشجویان، صمیمیتی بود که در کلاس‌ها داشتند که با آموزش مجازی از بین رفت، افزود: دیدن استادان و همکلاسی‌ها و تجربه بودن در آزمایشگاه و انجام آزمایش، بسیار لذت‌بخش بود؛ اما متاسفانه تجربه این شرایط اصلا در آموزش مجازی امکان‌پذیر نیست.
دبیر انجمن علمی مهندسی شیمی دانشگاه امیرکبیر با اشاره به این که شرایط روانی دانشجویان به حدی در این ۲ سال بحرانی شد که ما امسال کارگاه مدیریت خشم برگزار کردیم، گفت: چون در آموزش مجازی و ارتباط مکاتبه‌ای، لحن و احساس منتقل نمی‌شود و این زمینه‌ساز سوتفاهم شد. فضا به گونه‌ای شده بود که بین دانشجویان سریع درگیری پیش می‌آمد. برای ما عجیب بود که در حالی که ترم یک و ۲ رابطه خوبی بین دانشجویان وجود داشت؛ اما الان درگیری تا این حد افزایش پیدا کرده است.
وی با تصریح بر این که دوری از محیط دانشگاه، در دسترس نبودن امکانات دانشگاه مانند کتابخانه، سبب ایجاد فشار روانی بر دانشجویان شد، تاکید کرد: حس دانشجو بودن در این دو سال برای دانشجویان شکل نگرفت. زمان حضوری بودن آموزش‌ها، کانون‌های مختلف فعالیت می‌کردند و دانشگاه سرزنده بود، در حالی که هم اکنون دانشجویان فقط به فکر گذراندن واحدهای درسی هستند.
یوسفی در پایان با بیان این که دانشجویان امروز دیگر جوینده دانش نیستند، اظهار کرد: هم به دلیل کرونا و تعطیلی دانشگاه‌ها و هم به دلیل این که دانشگاه برنامه‌ریزی‌ای ندارد که احساس دانشجو بودن را ایجاد و حفظ کند. به طوری که حتی دانشجویانی که مجازی تحصیل کرده و فارغ‌التحصیل شدند، احساس سردرگمی دارند.
انتهای پیام/
نظر شما