مریم واقفی در گفتوگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان اینکه زندگی خوابگاهی به ویژه برای دختران سختی و مشکلات بسیاری به همراه دارد، گفت: متاسفانه با وجود مشکلات بسیار، مسئولان خوابگاهی نظارت کافی بر اتفاقاتی که در خوابگاهها رخ میدهد، ندارند. از نظر مسئولان خوابگاه تنها امکاناتی مانند تهیه غذا یا دارا بودن سیستم گرمایشی و سرمایشی کفایت میکند.
وی با بیان اینکه زندگی در خوابگاه تجارب تلخ و شیرین بسیاری به همراه دارد، گفت: این تجارب برای برخی دانشجویان بسیار مفید است و باعث پیشرفت تحصیلی آنها میشود؛ اما متاسفانه برخی تجارب و روابط تاثیرات نامطلوبی بر زندگی دانشجویان میگذارد.
این دانشجوی دانشگاه سمنان ادامه داد: زندگی در خوابگاه دانشجویی برای دخترانی مانند من که در خانواده مذهبی بزرگ شدند یا در مدارس غیرانتفاعی تحصیل کردند، بسیار سخت تر از سایرین است؛ چرا که با افراد با فرهنگها و عقاید مختلف در ارتباط نبودهاند. در نتیجه به واسطه ارتباط با افراد مختلف در خوابگاه ممکن است درگیر چالشهای مختلفی شوند.
وی با ذکر مثالی عنوان کرد: به عنوان مثال یکی از هم اتاقیهای من در خوابگاه، به صورت همزمان با چند آقا در ارتباط بود و چندین گوشی و خط تلفن داشت. درک این موضوع برای من که شهرستانی بودم و از خانواده مذهبی، کاملا نامفهوم بود. این دختر در نهایت به دلیل مشکلات روحی شدید با بریدن رگ دست، به زندگی خود پایان داد. ماجرا نیز اینگونه بود که من و سایر هم اتاقی هایم صبح که از خواب بیدار شدیم، دیدیم کل کف اتاق را خون پر کرده است و همه جا قرمز شده و جسد دختر روی زمین بود.
واقفی ادامه داد: دیدن این صحنه باعث شد تا بیشتر دختران ساکن اتاق مذکور، از ادامه تحصیل انصراف دهند و افرادی که ماندند تا مدتها درگیر مسائل روحی و افسردگی بودند و نمیتوانستند این ماجرا را فراموش کنند.
این دانشجوی مقطع کارشناسی با انتقاد از تفاوت امکانات رفاهی بین خوابگاههای دانشگاههای تهران و شهرستانها اظهار کرد: در حال حاضر تفاوت بسیاری بین خوابگاههای دانشجویی از جمله متراژ اتاق، تعداد نفرات ساکن در اتاق، امکات رفاهی مانند کیفیت غذا و بهداشتی و... وجود دارد.
وی همچنین به وجود بیماریهای واگیر دار در خوابگاهها اشاره کرد و گفت: به عنوان مثال بیماری شپش در خوابگاه به شدت همه گیر شد و تقریبا تمام دانشجویان را درگیر کرد. در تمام مدت درمان علاوه بر هزینههای گزافی که مسئولان خوابگاه تقبل نکردند، دختران به دلیل کوتاه کردن موها دچار نوعی افسردی شده بودند. علاوه برتمام این مشکلات حتی آنها نمیتوانستند پیش خانواده برگردند و از دیدار آنها محروم بودند.
انتهای پیام/
نظر شما