داود مرادیان مستندساز و نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز گفت: سینما، هنر-صنعتی است که با ناخودآگاه مخاطب در تماس است و سعی می‌کند که مخاطب را در یک لذتی مستقر کند و به مخاطب پیامی را در لایه دوم بدهد و در واقع کارکرد سینما همین است.

وی با بیان اینکه اما سینمای مستند برعکس است و با خودآگاه مخاطب ارتباط برقرار می‌کند ادامه داد: مخاطبی که به سینمای مستند می‌آید و می‌خواهد فیلم مستندی را ببیند برای گرفتن یک سری اطلاعات و آگاه شدن به سینما می‌آید نه برای لذت بردن و از این باب سینمای مستند با فیلم‌های سینمایی تفاوت زیادی با یکدیگر دارند.

مرادیان خاطرنشان کرد: سینمای مستند مخاطب خاص خودش را دارد و اگر کسی می‌خواهد فیلم مستندی را ببیند باید اراده کرده باشد بر دانستن چیزی؛ حالا آن می‌تواند اطلاعات عمومی باشد که از طریق آن سرگرم شود مانند حیات وحش یا جابجایی سنگین و شگفت انگیز، یا می‌تواند موضوعات اجتماعی، زیستی و یا سیاسی باشد که به هر حال مخاطب سینمای مستند باید دغدغه آگاهی داشته باشد.

این مستندساز کشورمان تصریح کرد: خاستگاه سینمای مستند دغدغه فیلمساز است نه سرمایه فیلمساز و برعکسش خاستگاه سینمای داستانی لذت است و در نتیجه محل ارائه آن تلویزیون است و نه جشنواره‌ها. در اصل جشنواره‌ها محلی برای دست خوش گفتن به فیلمساز است که فیلمساز احساس خوبی به دست بیاورد اما در واقع اثری که بخواهد خوب دیده شود باید در تلویزیون پخش شود و از این جهت یک انقطاع کامل بین مخاطب ایرانی و سینمای مستند وجود دارد.

وی با اشاره به اینکه تلویزیون رسمی و حکومتی است و چیزی در آن پخش می‌شود باید در راستای منویات مدیران آن باشد بیان کرد: پس هر مستندی راه به تلویزیون نخواهد برد. بسیاری از مستندات راه خودشان را به شبکه نمایش خانگی و فضای مجازی باز می‌کنند و خدا را شکر به لطف فضای مجازی سینمای مستند قابلیت عرضه پیدا کرده است اما متاسفانه قابلیت بازگشت سرمایه وجود ندارد بدین صورت که اگر فیلمت را در یوتیوب بگذاری دیده می‌شود اما برگشت پولی وجود ندارد.

مرادیان با بیان اینکه سینمای مستند، سینمایی است که اقتصاد ندارد و پلتفرم ارائه آن غالباً رایگان است و قرار است بر خودآگاه مخاطب بیفزاید گفت: جشنواره برای سینمای مستند صرفاً در حکم دیده شدن در چشم سرمایه گذاران و مدیران است.

وی تاکید کرد: در فیلم کوتاه جشنواره برگزار می‌شود که فیلم دیده شود و کارگردانان فیلم کوتاه برای ساخت فیلم‌هایشان بتوانند جذب سرمایه کنند و مدیران را ببینند و سرمایه‌گذار پیدا کنند و نشان دهند که فیلمساز قابلی هستند و در کنار آن بتوانند وارد سینمای بلند شوند اما جشنواره «سینما حقیقت» و فیلم‌های مستند اینگونه نیست و این جشنواره در اصل قله سینمای مستند ما است و آنانی که فیلمشان به جشنواره راه پیدا می‌کند چند پیراهن در این راه پاره کرده‌اند.

این مستندساز کشورمان افزود: جشنواره «سینما حقیقت» یک دورهمی لذت بخش برای این است که فیلمسازان مستند دیداری تازه کنند و فیلمشان را روی پرده ببینند و همچنین فضایی کمتر ایدئولوژیک است و به همین دلیل جشنواره‌های فیلم مستند در دنیا بیش از اندازه فرهیختگانی هستند و عموماً مخاطب خاص دارند.

وی با اشاره به اینکه فکر می‌کردم تلویزیون به عنوان مهم‌ترین پلتفرم پخش اثر اگر به دست مستندسازان اداره شود شاید سینمای مستند وجهه خوبی پیدا کند خاطرنشان کرد: سیستم فعلی صدا و سیما اینگونه است که برنامه منسجمی حتی برای چند ماه آینده ندارد پس اساس مستند چون دیرپز است قابلیت ارائه در تلویزیون فعلی را ندارد.

مرادیان ادامه داد: صدا و سیما سریع‌ترین و راحت‌ترین شیوه پاسخ به مسائل را برنامه‌های گفتگو محور می‌داند و تمام صدا و سیما به سمت واکنش سریع و ساخت این گونه برنامه‌ها رفته است اما مستند اینگونه نیست و اگر سفارش مستندی داده شود یکسال بعد آن مستند آماده خواهد شد و این هوش مدیر بالادستی است که از الان بداند برای یکی دو سال آینده چه چیزی نیاز دارد و سفارش دهد تا مستند با تناسب نیاز مردم تولید شود و دغدغه‌های مردم را نشان دهد.

وی در پایان سخنانش بیان کرد: باید گفت وضعیت مستند در ایران اصلاً خوب نیست بدین صورت که در تولید مشکلی نیست اما در توزیع و رساندن مستند به دست مردم در شرایط بسیار بدی به سر می‌بریم.

انتهای پیام/