مهدی جاویدی عضو هیئت علمی برتر ارتباط با صنعت در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز درباره مشکلات پژوهشگران در ایران اظهار کرد: برای آغاز یک پروژه، پژوهشگران باید پروپوزال تهیه کرده و بر اساس آن اعلام هزینه کنند؛ اما این پروژه ممکن است ۲ سال طول بکشد و به دلیل تورم مبلغی که پس از پایان پروژه به پژوهشگران تعلق می‌گیرد، ارزش ۲ سال قبل و زمان انعقاد قرارداد را ندارد. در این شرایط استادان دانشگاه با حقوق حداقلی و مشخصی که دارند مجبورند حقوق نیروهای خود را پرداخت کنند، مواد شیمیایی تهیه کننند و دستگاه‌های مورد نیاز پروژه را خریداری کنند.

وی افزود: با وجود این که حقوق استادان حتی جوابگوی نیازهای خودشان هم نیست، مجبورند در صورت تاخیر در پرداخت‌های کارفرما برای جلوگیری از توقف پروژه هزینه کنند. البته در برخی موارد هم کارفرما به دانشگاه یا وزارت علوم پرداخت می‌کند؛ اما با تاخیر به دست پژوهشگر می‌رسد. این موضوع بسیار آسیب‌زننده است. چرا که پولی که کارفرما پرداخت می‌کنند، ممکن است ۶ ماه بعد به دست پژوهشگر برسد. ۶ ماه تاخیر با توجه به نرخ تورم خیلی زیاد است.

جاویدی خاطر نشان کرد: مشکل دیگر این است که برخی پروژه‌ها به تکنولوژی های خیلی پیشرفته‌ای نیاز دارند. کشورهای دیگر این تکنولوژی را دارند و قابل تامین هم است؛ اما سرمایه هنگفتی می‌خواهد.

عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز گفت: متاسفانه دانشگاه‌های ایران به حال خودشان رها شده‌اند، مانند یک انسان فقیر که هیچ امکاناتی ندارد و مدام به وی بگوییم برو تلاش کن. اگر تلاش به تنهایی کافی بود این فرد به فقر و گرفتاری دچار نمی‌شد. دانشگاه هم به تنهایی نمی‌تواند در همکاری با صنعت موفق شود. دانشگاه نیازمند سرمایه‌ای است که بتواند آزمایشگاهش را تجهیز کند، مواد شیمیایی مورد نیازش را بخرد و الزامات روزمره‌اش را تهیه کند. اگر این نیازها تامین شوند، جهش تولید در کشور اتفاق می‌افتد.

وی تصریح کرد: واقعیت این است که هم‌اکنون وزارت علوم هم بودجه آنچنانی ندارد و سرانه استاد و دانشجو کافی نیست. این بودجه حتی جوابگوی نیازهای امروزی دانشگاه‌ها هم نیست. از طرف دیگر برخی کشورها از حمایت خیرین در دانشگاه برخوردار هستند؛ اما متاسفانه دانشگاه‌ها ایران چندان از این امکان بهره‌مند نیستند. به همین دلیل، استادان و کارمندان زحمت می‌کشند؛ اما پیشرفت چندانی حاصل نمی‌شود.

جاویدی یادآور شد: تلاش‌های استادان برای راه‌اندازی شرکت‌های دانش‌بنیان در پارک‌های علم و فناوری به دلیل عدم حمایت از سوی صنعت به نتیجه مطلوب نمی‌رسند. همچنین متاسفانه ارتباط دانشمندان ایرانی با بسیاری از جوامع علمی دنیا قطع است و استادان امکان شرکت در کنفرانس‌های بین‌المللی را ندارند.

انتهای پیام/