به گزارش باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ خبرگزاری فرات وابسته به پ. ک.ک، در ۳۱ اوت ۲۰۱۸ گزارشی منتشر کرد که در ۲ الی اوت ۲۰۱۸ و در حومه‌ی شرنخ، نیروهای پ. ک.ک به دلیل بمباران ارتش ترکیه کشته شدند.

یکی از نیروهای ایرانی، نگار کامرانی بود که خانواده وی در گفتگویی به آخرین وضعیت دخترشان پرداختند. 

گفتنی است پژاک، سابقه تاریکی در ربودن کودکان از محیط خانواده و اعزام آن به مناطق جنگی دارد و سپس با انگیزه مغزشویی به نام کلاس‌های ایدیولوژیکی به آنها اسلحه داده و آنها را در جنگ با ارتش ترکیه به کشتن می‌دهد. اما هنگامی‌ که خانواده پیگیر مسئله جنازه فرزند خود می‌شوند، در کمال ناباوری مورد بی‌احترامی قرار می‌گیرند. یکی از این خانواده‌ها خانواده نگار کامرانی در استان کردستان است.

خانواده او اینطور گفته اند که نگار هیچ انگیزه سیاسی و نظامی نداشته و در دانشگاه مشغول تحصیل بوده است. وی که دانشجوی پرستاری بوده، هرگز به جنگ و تروریسم پژاک فکر نمی‌کرده است.

او هفده سال سن داشت که فریب پژاک را خورد و به زور به او اسلحه دادند. خانواده نگار تاکید کردند که پژاک مدعی است نگار در شرنخ کشته شده است.

اگر پژاک مدافع حقوق مردم کردستان ایران است، پس چرا نگار در شرنخ ترکیه کشته شده است؟ هنوز هم ما دلیل مرگ دخترمان را نمی‌دانیم و اطلاع نداریم او زنده است یا مرده؟ ممکن است پژاک او را کشته باشد. چرا که او برای کمک به مردم سنجار رفته بود، نه اسلحه به دست گرفتن وخشونت و عضویت در گروه تروریستی.

مادر نگار که چند سال است منتظر خبر زنده بودن فرزندش است و چشمهایش آسیب دیده، با گریه گفت پژاک دختر من را ربود. پژاک قلم را از او گرفت و او را به کشتن داد. دخترم در دانشگاه بود و در تلویزیون ظلم داعش به مردم سنجار را دیده بود و از لحاظ انسانی قصد کمک داشت، نه عضویت در پژاک.

وی ادامه داد که یک روز ظهر، مانند همیشه منتظر بازگشت او بودیم، اما از آن تاریخ هرگز او را ندیدیم. در مقرهای مرزی پژاک، به ما دروغ گفتند و من اطمینان دارم آنها دخترم را ربودند. سپس در عمق خاک عراق، متوجه انتقال او به قندیل شدیم و به ما گفتند در حال اموزش است. بعد از گذشت دو ماه عکس دخترم را با لباس پ. ک.ک و سلاح آر. پی. جی در سنجار دیدم و متوجه شدم چه بلایی بر سر من آمده است. دوباره به قندیل مراجعه کردیم و این بار به ما بی‌احترامی کردند و هیچ پاسخی به ما ندادند.

پدر نگار نیز گفت که پژاک، اگر عاطفه داشت، جوانان را فریب نمی‌داد. یک کُرد ایران چرا باید در شرناخ کشته شود؟ این خدمت به مردم نیست که گروهی تروریست، جوانان کُرد را فریب دهد و سپس خبر مرگ آنها را منتشر کند.

وی ادامه میدهد که ما حتی قبل از کشته شدن خواهرم نیز با او ملاقات نکردیم. در حالی که حتی یک زندانی هم حق ملاقات دارد. همه اعضای پژاک، زندانی وم حکوم در قندیل هستند و ما حتی محل کشته شدن دخترم را نمی‌دانیم. زندگی ما نابود شده است. خانواده ما از لحاظ روحی، آسیب دیده است. پژاک با دختر ما و پیکر او چه کرده است؟ اکنون خواهرش افسردگی حاد گرفته؛ حاضریم تمام زندگی را بدهیم و نگار بازگردد. او تحمل غارهای پژاک را نداشت…

در پایان آنکه، این یک سوال همیشگی و مهم است که چرا پژاک، جنازه اعضای ایرانی خود را تحویل خانواده‌هایشان نمی‌دهد و چرا خبر مرگ اعضای خود را با تاخیر اعام می‌کند، امثال نگار بسیارند و توجه رسانه‌ها، بسیار اندک.