سیدمهدی صادقی مدرس دانشگاه و فعال حوزه معلولان در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز درخصوص موانعی که بر سر راه توانمندسازی معلولان وجود دارد، گفت: یکی از مشکلات بزرگی که جامعه معلولان داشته، نبود قوانین حمایتی بود که به واسطه مطالبه‌گری‌های فعالان این حوزه در نهایت قانون حمایت از معلولان تصویب شد. قرار بود مباحثی مانند مناسب‌سازی، اشتغال، معیشت، مسکن و غیره در این قانون دیده شود تا جامعه دارای معلولیت بهره‌وری بهتری داشته باشند.
ماجرای تجمعات هفتگی معلولان / سازمان برنامه و بودجه قول داد در برنامه توسعه هفتم تجدیدنظر کند
وی افزود: هربار که ما اجرای این قانون را از مسئولان مطالبه کردیم، آن‌ها مشکل کمبود بودجه را مطرح کردند. مسئولان می‌گویند که کمبود بودجه باعث شده تا نتوانیم به تمام افراد دارای معلولیت خدمت‌رسانی کنیم. این درحالی است که در شرایط کمبود بودجه باید اقشار آسیب‌پذیر را در اولویت قرار داد.
صادقی عنوان کرد: در گذشته با مطالباتی که انجام شد، ردیف بودجه‌ای به قانون حمایت از معلولان اختصاص پیدا کرد. در آن سال رقم پیشنهادی ما هفت هزار میلیارد تومان بود که در نهایت با هزار و ۱۰۰ میلیارد تومان موافقت شد. متاسفانه در بودجه ۱۴۰۲ ردیف مختص قانون حمایت از معلولان حذف شد. نمایندگان اعتقاد داشتند که این بودجه در مواد قانونی دیگر خرد شده است اما این موضوع صحت ندارد.
وی با اشاره به اینکه اگر قانون حمایت از معلولان به درستی اجرا شود، بخش مهمی از مشکلات معلولان حذف می‌شود، توضیح داد: تنها دلیل اجرا نشدن این قانون کمبود بودجه نیست بلکه بسیاری از نهادها ماده قانونی مربوط به اختصاص سه درصد از سهم استخدام به معلولان را هم اجرا نمی‌کنند. درواقع نظارت کافی بر اجرای این قانون وجود ندارد.
فعال حوزه معلولان توضیح داد: ممکن است که بودجه بهزیستی افزایش داشته باشد اما باید درنظر داشت که بهزیستی تنها مسئولیت رسیدگی به وضعیت معلولان را برعهده ندارد و مجموعه‌های دیگری هم از این سیستم خدمات می‌گیرند. بنابراین افزایش بودجه بهزیستی مستقیما در وضعیت معلولان اثرگذار نیست.
وی ادامه داد: برای حل مشکل افراد دارای معلولیت نیازمند تغییرات بنیادین در حوزه خیریه‌ها و انجمن‌ها و بخش دولتی هستیم. یعنی وقتی بودجه کمتری داریم باید موضوعات را اولویت‌بندی کنیم. امروز برخی از افراد دارای معلولیت پشت نوبتی هستند یعنی حتی سهم کوچکی از پرداخت‌ها هم ندارند.
اکثر انجمن‌ها و خیریه‌ها در شهرهای بزرگ قرار دارند
مدرس دانشگاه عنوان کرد: اکثر انجمن‌ها و خیریه‌ها در شهرهای بزرگ قرار دارند و شهرهای کوچک و روستاها از این امکانات بی‌بهره هستند. گاهی برخی افراد از چندین خیریه خدمات می‌گیرند اما درمقابل برخی هم به هیچ امکاناتی دسترسی ندارند. درواقع باید فرصت‌های برابری وجود داشته و خیریه‌ها و انجمن‌ها به سیستم اطلاعاتی یکسانی دسترسی داشته باشند تا بتوانند شناسایی کنند که یک فرد از چه مراکزی خدمات می‌گیرد.
وی اضافه کرد: برای جلوگیری از آشفتگی در هزینه‌کرد بودجه باید ابتدا آمار درستی از تعداد معلولان و شدت معلولیت آن‌ها داشته باشیم. سال ۱۴۰۰ قرار بود که سرشماری نفوس و مسکن انجام شود که با دستور آقای جهانگیری معاون اول رئیس جمهور وقت این موضوع منتفی شد.
صادقی با بیان اینکه نبود اطلاعات آماری درست از معلولان زمینه‌ساز بسیاری از مشکلات شده است، گفت: به دلیل اینکه سرشماری دقیقی از معلولان انجام نشده، سازمان برنامه و مجلس هم نمی‌توانند تصمیم‌گیری‌های درستی داشته باشند. ما با خلا اطلاعاتی مواجه هستیم و نهادهای تصمیم‌گیر تنها به آمار بهزیستی اکتفا می‌کنند.
وی ادامه داد: از طرفی باید نظارت دقیق‌تری در هزینه‌کرد بودجه وجود داشته باشد. وقتی بودجه محدود می‌شود، باید اولویت‌ها درست‌تر مشخص شوند و نظارت افزایش پیدا کند.
مدرس دانشگاه با بیان اینکه خیریه‌ها باید به سمت آموزش‌های مبتنی بر شغل بروند، عنوان کرد: هرچقدر هم افزایش بودجه داشته باشیم، اگر تولیدی وجود نداشته باشد، مشکلات حل نمی‌شود. اگر بتوانیم فرد دارای معلولیت را به حدی از بهره‌وری برسانیم که خود کسب درآمد کند، بیشتر به او کمک کرده‌ایم. اگر بخش خصوصی سازمان یافته‌تر شود و به سمت آموزش مهارت و ایجاد فضای اشتغال برود، مشکلات حوزه معلولان کاهش پیدا خواهد کرد. می‌توان وقف‌ها و نذورات را به سمت ایجاد کارگاه‌های مهارت‌آموزی سوق داد.
وی افزود: به طور کلی توجه ویژه مسئولان به اجرای قانون حمایت از معلولان، فرهنگسازی و یادآوری مسئولیت‌های اجتماعی افراد و سازمان‌های غیردولتی می‌تواند در توانمندسازی معلولان موثر باشد. علاوه بر این مناسب‌سازی و تسهیل در تردد معلولان در اجتماع نقش مهمی در حضور فعال آن‌ها خواهد داشت. مناسب‌سازی باید به طور جدی مورد توجه قرار بگیرد و حمل و نق عمومی و اماکن برای حضور افراد دارای معلولیت آماده شوند.
صادقی توضیح داد: بهتر است که سیاست‌ها به جای توجه به بسته‌های معیشتی به سمت افزایش مهارت‌آموزی معلولان برود. با این کار کرامت انسانی افراد مورد توجه قرار می‌گیرد و اعتماد به نفس آن‌ها افزایش پیدا خواهد کرد. فرهنگسازی در میان جامعه دارای معلولیت هم اهمیت دارد چراکه بسیاری از آن‌ها به توانمندی‌های خود واقف نیستند.
انتهای پیام /
نظر شما