امیر اسماعیل آذر در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز درباره مهاجرت نخبگان اظهار کرد: هر شخصی که نام نخبه می‌گیرد، قطعا انتظاراتی هم دارد. یکی از این انتظارات امنیت شغلی است. علاوه بر اینکه دولت باید ابزاری فراهم کند، نخبگان هم باید از اندیشه خود در جهت موفقیت خود و دیگران استفاده کنند.

وی افزود: وظیفه دولت این است که برای نخبگان ابزار فراهم کند. متاسفانه ابزاری فراهم نمی‌شود. همچنین موقعیت نخبگان درک نمی‌شود. زمانی که در راس کارهای مدیریتی، افرادی هستند که بینش و دانش آن را ندارند، عدالت شغلی ایجاد نمی‌شود. بنابراین یکی از دلایل فرار مغزها این است که هرکسی در جایگاه خودش قرار نمی‌گیرد و نخبگان از این مسئله رنج می‌برند.

آذر خاطرنشان کرد: در همه جای کشور ایران، نخبگان شرایطی را ایجاد کردند که صدها نفر از آن بهره می‌برند. علاوه بر نخبگانی که مهاجرت می‌کنند، عده‌ای از آن‌ها در کشور خود می‌مانند، زحمات بیشتری تحمل می‌کنند و سعی می‌کنند بسازند که به غیر از خودشان دیگران هم بهره ببرند.

این استاد ادبیات گفت: من در زمان دکتر ستاری، در سازمان ملی نخبگان همکاری داشتم و از نزدیک با افراد نخبه در ارتباط بودم. موضوع مشترک در همه، مسئله عاطفی بود. دور بودن از خانواده و دوستانشان، موضوع ناراحت کننده و بزرگی برایشان است.

این مدرس دانشگاه خاطرنشان کرد: زمانی که اسباب و ابزار کار مهیا نباشد، قطعا رنجیدگی و ناامیدی به همراه دارد. این رنجیدگی سبب می‌شود که نخبگان ترک وطن کنند. نخبگان هر کجا که بروند ابزار کار، برایشان فراهم است. البته کشور ما با ایجاد شرایطی تا حدی تلاش خود را برای بهبود وضعیت موجود کرده است، اما چون مدیریت‌ها انسجام ندارند و در اکثر مواقع نظام‌مند نیستند، به نتیجه نمی‌رسند. اگر بخواهم در یک جمله تمام ساختار ذهنی خود را برای نخبگان محترم بیان کنم به این نکته میرسم که اکثر مدیرانمان لایق مدیریت نیستند و از طریق ارتباط گماشته می‌شوند.

وی تصریح کرد: اگر مسئولان توجه بیشتری را برای ساختن شرایطی بهتر، داشته باشند که هر مدیری در شرایطی می‌تواند مدیریت کند که در آن سمت از نظر علمی بی‌مانند باشد، تبعا باید انتظارهای خوبی هم داشته باشیم. برای مثال وقتی یک پزشک در صنعت مشغول به کار می‌شود یا شخصی که تخصص در صنعت دارد، در بیمارستان مشغول به کار است. این موضوع پسندیده نیست.

آذر اظهار کرد: امیدوارم در ریاست جمهوری جدید این وضعیت بهبود پیدا کند و قسمتی از این مشکلات برطرف شود. دانشگاه‌ها برای تامین امنیت شغلی، کاری نمی‌توانند انجام دهند و داستان ارتباط صنعت و دانشگاه همیشه در غالب چند جمله عنوان می‌شود. البته اساتیدی مانند دکتر شفیعی در گذشته بودند که پیوند بین دانشگاه و صنعت از وظایفشان بود؛ اما این کار هم انسجام نداشت. دانشجو نمی‌توانست مستقیم از دانشگاه به صنعت راه پیدا کند. این مهم است که دولت به میان بیاید و ابزار را فراهم کند.

عضو هییت علمی دانشگاه آزاد اشاره کرد: به قول سعدی شیرازی؛ پای در زنجیر پیش دوستان/ به که با بیگانگان در بوستان. مسئولین باید بدانند که چه کسانی را در راس کار بگذارند. ما مدیران کاردانی نداریم، به گونه‌ای که رهبر فرزانه انقلاب هم به این موضوع اشاره داشتند. مردم هم این موضوع را می‌فهمند. نخبه هم جوان است و جویای نام آمده است. پس بهتر است بهترین تدابیر را در کشور خودمان داشته باشیم تا آن‌ها هیچ گاه به فکر رفتن نباشند. نکته دیگر این که مثل سابق و گذشته‌های دور با تلاش نمی‌شود که کسی بتواند به هدف خود برسد و مشغول به کار شود. البته که در تمام دنیا این موضوع مصداق دارد اگر که ابزار آن فراهم باشد.

خبرنگار: سیما بابایی

انتهای پیام/