رضا منتظری منتقد سینما در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز با بیان اینکه یکی از مهمترین واژه‌هایی که ما در ادوار گذشته از زبان مسئولان فرهنگی دولت‌های مختلف به خصوص برخی از مدیران سینمایی شنیدیم همواره روی مساله عدالت فرهنگی تاکید داشتند گفت: این عدالت فرهنگی شعار قشنگی است اما واقعاً در عمل این موضوع را می‌بینیم؟ متاسفانه اغلب مدیران فرهنگی بر ضد این شعار زیبا عمل کردند.

وی ادامه داد: عدالت فرهنگی یعنی همین طوری که من و شما در کلان شهری مثل تهران به سالن سینما دسترسی داریم، به کنسرت‌ها دسترسی داریم، به تئاتر دسترسی داریم، به کتابفروشی‌های بزرگ و معظم دسترسی داریم و همینور به تمام محصولات و کالاهای فرهنگی دسترسی داریم اصولاً باید این دسترسی در اقسام نقاط کشور و در محروم ترین نقاط ایران هم باشد و نکته بعدی اینکه باید این محصولات به گونه‌ای به مردم ارائه شود که تمام اقشار حتی قشر متوسط تا ضعیف که اکثریت جامعه ایران را تشکیل می‌دهند بتوانند به این موارد دسترسی داشته باشند.

منتظری با اشاره به اینکه کالای فرهنگی را نباید فقط به نام برای یک عده از افراد متمول بخواهیم بلکه کالای فرهنگی باید در اختیار عموم مردم قرار بگیرد اظهار داشت: دولت و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید یارانه ویژه‌ای را به کالای فرهنگی اختصاص دهد. برخی معتقدند که هزینه ۱۰۰ هزار تومان برای بلیت سینما پول زیادی نیست و آن سینمادار چگونه باید پول خود را دربیاورد؟

وی با بیان اینکه من هم معتقدم ۱۰۰ هزار تومان واقعا امروز پول یک سطل ماست هم نیست افزود: باید ببینیم آیا یک خانواده طبقه متوسط یا طبقه کارگر این ۱۰۰ هزار تومن را میتواند برای خانواده چهار پنج نفره خودش تامین کند؟ امروزه سینما رفتن با احتساب اینکه مثلاً یک خانواده چهار نفره چهار عدد بلیت سینما بخرند و با هزینه رفت و آمد و احیانا مداری خوراکی حداقلی چیزی حدود یک میلیون تومان آب خواهد خورد در صورتی که حداقل حقوق یک کارگر رقم بسیار ناچیزی است و با آن یک میلیون تومان می‌تواند بخشی از مشکلات زندگی خود را حل کند که قطعاً سینما، فرهنگ و هنر از سبدش حذف می‌شود.

این منتقد سینما اظهار کرد: وقتی ما در کشورمان دم از عدالت فرهنگی میزنیم این عدالت را می‌بایست ترویج و گسترش بدهیم. من دیدم یک سری از مدیران با برخی رسانه‌ها مصاحبه کردند و قیمت بلیت سینما را با دلار و با برخی کشورهای منطقه قیاس کردند که دو تا سوال مرح می شود؛ اول اینکه کدام یکی از سالن‌های سینمای ما به کیفیت سالن‌های سینمای کشورهایی که مثال زدند است؟ دوم اینکه کدام یکی از فیلم‌های کیفیتی مانند کیفیت فیلم‌های آنان را دارد؟

وی سرانه درآمد قشر متوسط و کارگری کشورمان را با سرانه درآمد قشر متوسط و کارگری سایر کشورها مقایسه کرد و گفت: این قیاس یک قیاس مع الفارق است که فقط انجام می‌دهیم تا از سر خودمان باز کنیم. یک سری مسائل را انگار اساساً برای خودفریبی و دگر فریبی انجام می‌دهیم. ما نباید خودمان را قیاس کنیم که مثلاً در امارات متحده عربی قیمت بلیت سینما چقدر است و ما بر آن اساس جلو برویم.

منتظری با اشاره به اینکه باید به کالای فرهنگی یارانه اختصاص بدهیم گفت: سینما امروز یک رسانه مهم، اثرگذار و استراتژیک در جهان است و باید کاری کنیم که همه مردم بتوانند دسترسی به این کالای استراتژیک را داشته باشند؛ البته و متاسفانه فیلم‌هایی هم که تولید می‌کنیم اینقدر بی کیفیت و بد کیفیت هستند که اصولاً آن قشر متمولی هم که میتواند به سینما برود ترجیح میدهد از خیر سینما رفتن بگذرد و این فیلم ها را تماشا نکند و بماند که ضعف‌های ما به یک مورد و دو مورد در سینمای ایران ختم نمی‌شود.

وی خاطرنشان کرد: بحث من اساساً سر موضوع اقتصاد است، سر این وضعیت وخیم و بغرنجی است که هیچ کس به فکر اصلاحش نیست و گویی طبقه فرودست را کسی قرار نیست ببیند و به آنان توجه کند.

این منتقد سینما با اشاره به فیلم سینمایی «فسیل» به عنوان پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای اشاره کرد و افزود: این فیلم فروشی زیر ۱۰ درصد داشته است یعنی فقط ۱۰درصد مردم ایران به سینما رفتند و این فیلم را دیدند و این اتفاق بسیار تلخی است. این یعنی اغلب مردم با سینما هر هستند و مدیران فرهنگی باید کاری کنند تا مردم تشویق به سینما رفتن شوند.

وی خاطرنشان کرد: مدیریت فرهنگی به این است که فکر کنیم چطور می‌توانیم یک کالای فرهنگی را در اختیار عموم افراد جامعه قرار بدهیم، مدیریت فرهنگی زمانی شکل می‌گیرد که بتوانیم کالای خوب و متناسب با فرهنگ غنی ایرانی اسلامی تولید بکنیم.

منتظری در پایان با اشاره به اینکه مبحث ما در مورد اقتصاد فلج سینماست گفت: در ماه مبارک رمضان طرح افطار تا سحر طرحی که یک زمانی استقبال خوبی از آن می‌شد هم شکست بخورد و باید یک بار از خودمان بپرسیم درد کجاست؟ مشکل کجاست؟ چرا نمی‌توانیم عموم افراد جامعه را به سالن‌های سینما دعوت کنیم؟ آن صف‌های طویلی که یک زمانی برای تماشای فیلم‌های سینمایی شکل می‌گرفت کجاست؟

انتهای پیام/