به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایسکانیوز، در روزهایی که مجلس در حال بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت سیزدهم و دادن رای اعتماد به آنان است، بدون تردید چشم همه ناظران بین‌المللی به گزینه پیشنهادی برای وزارت امور خارجه –یعنی دکتر حسین امیرعبداللهیان- است. در شرایطی که چندین پرونده بین‌المللی و خارجی ایران از جمله توافق هسته‌ای، موضوع مذاکرات با عربستان سعودی و موضوعاتی از قبیل راهبرد جمهوری اسلامی در قبال همسایه شرقی در سایه حکمرانی طالبان و موضوعات دیگر همچنان باز هستند و انتظار می‌رود دولت جدید رویکرد خود را در قبال آنها مشخص نماید.

به منظور بررسی بیشتر میزان شناخت آمریکایی‌ها از گزینه پیشنهادی وزارت خارجه و همچنین موضوعات مشترک فی مابین ایران و آمریکا، گفتگویی با دکتر «جان کالابرس» -استاد دانشگاه «امریکن» واشنگتن دی سی- انجام شد. به گفته ایشان، همسویی گزینه پیشنهادی وزارت خارجه با نهادهای تصمیم‌ساز ایران در خصوص موضوعات کلیدی از جمله روابط با ایالات متحده به نتیجه‌گیری بهتر آن کمک می‌کند. وی در خصوص آینده توافق هسته‌ای معتقد است، در حال حاضر دو کشور درگیری‌های مهمتری دارند که احتمالا ترجیح می‌دهند فعلا تمرکز خود را به آن معطوف نمایند؛ مقابله با کرونا و دست و پنجه نرم کردن با بحران افغانستان در آمریکا و همچنین حل مشکلات اقتصادی و مواجهه با کرونا در ایران مهمترین دغدغه‌های دو کشور خواهد بود.

از نظر این استاد سیاست خارجی، تا زمانی که درگیری‌ بین ایران و عربستان پایان نیابد، تنش در خاورمیانه از بین نخواهد رفت؛ از همین رو، ایالات متحده آمریکا باید از آن حمایت کند. وی همچنین معتقد است که این امر می‌تواند بر روند مذاکرات هسته‌ای تاثیر غیرمستقیم داشته باشد.

بخش اول گفتگو با «دکتر جان کالابرس» بدین شرح است:

- همانطور که مستحضرید، آقای حسین امیرعبداللهیان به عنوان گزینه پیشنهادی آقای رئیسی برای تصدی وزارت امور خارجه معرفی شده است. آیا محافل سیاسی و نخبگانی آمریکا شناختی از ایشان دارند و فکر می‌کنید چه تصویری از ایشان در آمریکا وجود دارد؟

جانشین فردی مثل ظریف شدن «کار بسیار سختی» است. وی در کل جامعه سیاسی ایالات متحده و غرب به طور گسترده شناخته شده و مورد احترام است. این امر صرفا ناشی از مهارت‌ها و استعدادهای او نیست، بلکه به این دلیل است که او سال‌ها در کانون توجه قرار داشت. برای جانشین او مدت زیادی لازم است تا به شهرت و اعتبار بالایی دست یابد.

وزیر خارجه جدید چندان برای جامعه سیاست خارجی [آمریکا] شناخته شده نیست. با این حال، «دنبال‌کنندگان ایران»، متخصصان خاورمیانه و مهمتر از همه، مقامات وزارت خارجه که بر منطقه تمرکز دارند، او را می‌شناسند. آنچه ما و آنها می‌دانیم چند چیز است: 1) او یک دیپلمات با تجربه است که در بحرین، عراق و وزارت خارجه خدمت کرده است. 2) به زبان‌های انگلیسی و عربی مسلط است که در تعاملات وی با همتایان آمریکایی و منطقه‌ای بسیار ارزشمند خواهد بود. 3) او در مذاکرات برای توسعه توافق بلند مدت با چین -شریک مهم ایران- حضور داشت. و 4) او مورد تایید سپاه پاسداران است و این امر به تضمین صدایی «واحد» در ساختار رهبری / حلقه تصمیم‌سازان ایران در مورد موضوعات کلیدی از جمله روابط با ایالات متحده کمک می‌کند. چیزی که من در مورد آن زیاد نمی‌دانم این است که چرا ظریف او را برکنار کرد؛ این موضوع می‌تواند چیزهایی را در مورد نظرات او فاش کند که قابل تامل است.

- جنابعالی به عنوان کارشناس مسائل بین الملل و یک استاد آمریکایی چه سناریوهایی برای آینده برجام متصور هستید و فکر می‌کنید که توافقی بین دو کشور حاصل خواهد شد؟

من نمی‌توانم پیش بینی کنم که مذاکرات برای احیای برجام چه مسیری را طی خواهد کرد. من معتقدم که ایران از نظر اقتصادی با شرایط بسیار سختی روبرو است و با توجه به چالش‌های بیماری «کووید-19»، به طور قابل درک، احتمال نارضایتی وجود دارد. با این وجود، احتمالا دولت جدید رئیسی نمی‌خواهد شتابزده وارد مذاکرات شده و یا این تصور را ایجاد کند که ضعیف و سازش‌کار است. در عین حال، دولت بایدن مشغول مقابله با ویروس [کرونا] و دست و پنجه نرم کردن با بحران افغانستان است. بنابراین، در حالی که احتمالا تیم‌های دیپلماتیک که وظیفه مذاکره مجدد بر سر برجام را بر عهده دارند، با وجود این مشکلات و مشغله‌ها به کار خود ادامه خواهند داد، اما من مطمئن نیستم که رهبری عالی دو طرف در هفته‌های آتی چقدر زمان و توجه به این موضوع اختصاص خواهند داد.

- گفته می‌شود که آمریکا در تلاش است از طریق عراق، روابط بین ایران و عربستان را احیا نماید. چقدر این خبر صحت دارد و انگیزه دولت بایدن از این کار چیست؟

من نظری در مورد صحت این ماجرا ندارم. هرچند که من حتی قبل از روی کار آمدن بایدن به شدت از این موضوع حمایت و دفاع می‌کردم. کاهش تنش منطقه‌ای [در خاورمیانه] ضروری است. تا وقتی که توافقی بین تهران و ریاض به دست نیاید و یا حتی کانال‌های گفت و گو مستقیم تداوم نداشته باشد، بی‌ثباتی و درگیری ادامه خواهد داشت. ایالات متحده نمی‌تواند نظم ایجاد کند یا روابط بین این دو کشور مهم را تعریف کند. اما ایالات متحده می‌تواند گفتگو را تشویق و تسهیل کند. این امر ممکن است تأثیر غیرمستقیم و مثبتی بر مسئله هسته‌ای داشته باشد.

انتهای پیام/