به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری ایسکانیوز، ایران درودی تحصیلکرده رشته نقاشی در دانشکده بوزار در پاریس می باشد که تاکنون در ۶۴ نمایشگاه مستقل و ۲۵۰ نمایشگاه گروهی آثار خود را به دید عموم گذاشته است

آنتونیو رودریگز نقاش شناخته شده مکزیکی ، درودی را یکی از چند نقاش بزرگ جهان در قید حیات خوانده است.

ایران درّودی (Iran Darroudi) بعنوان فرزند دوم خانواده از پدری اهل خراسان و مادری قفقازی به دنیا آمد و تنها یک خواهر بنام پوران دارد که بعدها طراح لباس شد.

پدر و مادرش بعد از انقلاب کبیر و تشکیل کشور شوروی از قفقاز به ایران مهاجرت کردند.

 شغل پدر تا زندگی در آلمان

پدرش تحصیلکرده رشته معماری در روسیه بود و کلکسیون آثار نقاشی، نقاشان بزرگ روسیه را داشت و مادرش نوازنده دلی پیانو بود.

یکسال بعد از بدنیا آمدن ایران، پدرش تجارت خانه ای در هامبورگ آلمان افتتاح کرد و به این ترتیب راهی این کشور شدند.

بازگشت به ایران

در نهایت اما با شروع جنگ جهانی دوم و کشیده شدن جنگ به داخل آلمان ، سال ۱۳۱۹ زمانی که ایران ۴ ساله بود دوباره با خانواده به ایران و مشهد بازگشتند.

در نهایت با ورود متفقین به ایران، پدرش بخاطر تجارتی که با آلمانی ها داشت دستگیر و مدتی به جزیره خارک تبعید شد.

 شروع نقاشی تا دانشگاه

بعد از مشهد به تهران رفتند و بخاطر علاقه اش به نقاش و استعدادی که نشان داد با تشویق پدر و مادر در کلاس های آزاد طراحی شرکت کرد.

در نهایت سال ۱۳۳۳ وقتی ۱۸ ساله بود بعد از پایان تحصیلات متوسط برای تحصیل در دانشگاه بوزار پاریس نزد خواهرش رفت.

از ماجراجویی تا دوره ها

از سال ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۶ با ماجراجویی به سر برد و از هر آشنایی استقبال کرد.

او سپس برای شفاف کردن رنگ های نقاشی دوره ویترا را در آکادمی سلطتنی بروکسل (بلژیک) گذراند و در مدرسه لور فرانسه تاریخ هنر را آموخت.

برای یادگیری تهیه کنندگی و کارگردانی هم مدتی عازم انستیتوی RCI نیویورک شد.

از نمایشگاه تا تهیه کنندگی و تدریس

ایران درودی سال ۱۳۳۹ وقتی ۲۴ ساله بود به ایران بازگشت و در تالار فرهنگ تهران اولین نمایشگاه نقاشی خود را برپا کرد.

ایشان سپس بخاطر تحصیلات فیلمسازی بعنوان نفر ۴۶ ام به استخدام تلویزیون درآمد و در مدت شش سال ۸۰ فیلم مستند از هنرمندان ایران و جهان ساخت.

او سپس بعنوان استاد افتخاری برای تدریس به دانشگاه صنعتی شریف دعوت شد و تدریس تاریخ و شناسایی هنر را برعهده گرفت.

 ازدواج و مرگ همسر

ایران درودی در زمستان سال ۱۳۴۶ وقتی ۳۰ ساله بود با همسرش پرویز مقدسی ، تحصیلکرده تهیه کنندگی و کارگردانی ازدواج کرد.

زندگی این زوج ۱۸ سال بعد در سال ۱۳۶۴ با مرگ زود هنگام مقدسی به پایان رسید اما تاثیر بسیار عمیقی بر درودی گذاشت و او دیگر ازدواج نکرد.

تاثیر همسرم بر زندگی ام

خودش می گوید آزادگی و بلند نظری پرویز در رشد فکری و نحوه دیدم به زندگی ، تاثیر مهمی داشت و نهایتا در نقاشی هایم

او حتی بوم های مرا می ساخت ، نمونه کامل یک مرد خوب ایرانی بود با خصیصه های کم نظر ، آزاده ، گشاده دست ، مهربان و …

 نقاشی نفت

خانم درودی در سال ۱۳۴۷ به سفارش شرکت ITT که لوله کشی نفت آبادان به ماهشهر را برعهده داشتن تابلوی نفت ایران را کشید.

تصویر این تابلو با تیتراژی میلیونی در روزنامه های مهم جهان از جمله لایف ، نیوزویک ، تایمز و … به چاپ رسید و احمد شاملو در سال ۱۳۵۲ برای آن شعری سرود.

چاپ کتاب آثار

در سال ۱۳۵۲ کتاب آثار درودی به سه زبان با مقدمه ای از «اندره مالرو» نویسنده و سیاستمدار فرانسوی و «ژان کوکتو» شاعر و نقاش فرانسوی و شعری از «احمد شاملو» و پیشگفتاری از «هوشنگ طاهری» در تهران منتشر شد.

 انقلاب و مرگ عزیزان

آخرین نمایشگاه درودی قبل انقلاب سال ۱۳۵۷ برگزار شد تا اینکه بعد انقلاب ۱۴ سال طول کشید تا بتواند سال ۱۳۷۱ در مجموعه آزادی آثارش را به نمایش بگذارد.

او در دوران بعد انقلاب بیشتر در فرانسه به سر می برد و کمتر به ایران می آید ، چرا که در این سال ها پدر ، همسر و هوشنگ طاهری همسر خواهر و عموی او در فاصله هفت سال فوت کردند.

 مبارزه با سرطان

از سال ۱۳۷۸ مبتلا به سرطانم اما هیچگان آن را جدی نگرفتم ، سرطان معجزه زندگی من بود که زنده بودن را یادآوری کرد و هر ثانیه ام را لبریز از عشق کرده است.

هر اثری که می کشم من را به حالت عرفانی می برد و نقاشی هایم به گونه ای ترجمان و تصویر دنیای ذهنیات من هستند ، این چیزی است که من را بعد از ۲۳ بار جراحی سرپا نگه داشته است.

 وصیت نامه

مفتخرم نامم ایران است ، وصیت کرده ام روی سنگ قبرم فقط نام «ایران» را بنویسند ، برایم خوشحال باشید و دعا کنید موزه ام را ببینم.

درست است که زندگی سختی داشته و عزیزانم را از دست دادم اما با عشق زندگی کردم و توانستم ظرفیت دوست داشتن را داشته باشم به همین خاطر بعد از مرگم هیچگاه برایم ناراحت نباشید.

علت فوت

ایران درودی این نقاش برجسته ایرانی ، در نهایت بعد از ۲۲ سال مبارزه با بیماری سرطان روز ۷ آبان ۱۴۰۰ در سن ۸۵ سالگی دار فانی را وداع گفت.

ایشان دو ماه قبل در حالی که ویروس کرونا ، ریه و دستگاه گوارش وی را درگیر کرده بود را شکست داد.

کتاب ها

● آثار ایران درّودی – ۱۳۵۲

● زندگینامه «در فاصله دو نقطه…!»  – ۱۳۷۶

● آثار نقاشی «چشم شنوا» – ۱۳۸۳

 نمایشگاه های انفرادی

● مرکز هنرهای میامی بیچ – ۱۳۳۷

● دانشگاه کلمبیا، آمریکا – ۱۳۳۷

● هتل «هیلتون»، تهران – ۱۳۳۸

● «تالار فرهنگ»، تهران – ۱۳۳۸

● «انجمن ایران و آمریکا»، تهران – ۱۳۳۸

● «تالار فرهنگ»، ایران – ۱۳۴۰

● موزه «ایکسل»، بروکسل – ۱۳۴۲

● گالری «سنتاماریا پیزا»، میلان – ۱۳۴۳

● گالری «بورخس»، تهران – ۱۳۴۳

● «انجمن ایران و آمریکا»، تهران – ۱۳۴۴

● گالری «نگار»، تهران – ۱۳۴۸

● هتل «هیلتون»، تهران – ۱۳۴۹

● دانشگاه «صنعتی شریف»، تهران – ۱۳۴۹

● انستیتو «گوته»، تهران – ۱۳۵۱

● گالری «اسپس ۲۰۰۰» نیویورک – ۱۳۵۲

● انستیتو «گوته»، شهرهای ایران – ۱۳۵۲

● گالری «دروآن»، پاریس – ۱۳۵۲

● گالری «آرتیوم آرتیست»، ژنو – ۱۳۵۲

● گالری «۲۱»، زوریخ – ۱۳۵۳

● «شرکت ملی نفت ایران»، آبادان – ۱۳۵۳

● دانشگاه «فردوسی» مشهد – ۱۳۵۳

● گالری «دروّدی»، تهران – ۱۳۵۴

● گالری «دروآن»، توکیو – ۱۳۵۴

● گالری «لاگالریا»، مکزیکوسیتی – ۱۳۵۴

● گالری «اریتاژ»، تورنتو – ۱۳۵۵

● موزه «هنرهای زیبا»، مکزیکوسیتی – ۱۳۵۵

● دانشگاه «فردوسی» مشهد – ۱۳۵۵

● دانشگاه اصفهان – ۱۳۵۵

● «شرکت ملی نفت ایران»، آبادان – ۱۳۵۵

● «تلویزیون ملی ایران»، شیراز – ۱۳۵۵

● گالری «الکساندر»، تهران – ۱۳۵۵

● «باشگاه نخست‌وزیری» تهران – ۱۳۵۷

● هتل «اینترکنتینتال»، ژنو – ۱۳۵۷

● گالری «موت»، ژنو – ۱۳۵۶

● گالری «بایول»، پاریس – ۱۳۶۶

● سالن «رولان گاروس»، پاریس – ۱۳۶۷

● استودیو «کیو»، نیوجرسی – ۱۳۶۷

● گالری «آرت دکور»، واشینگتن  – ۱۳۶۷

● «فرست کردیت بانک»، لس آنجلس – ۱۳۶۸

● مرکز فرهنگی «M.O.R.C. A» پاریس – ۱۳۷۰

● «بنیاد فرهنگی ایران»، دوسلدورف – ۱۳۷۰

● «مجموعه فرهنگی آزادی»، تهران – ۱۳۷۱

● گالری «سپهری»، تهران – ۱۳۷۱

● گالری «۵۴» نیویورک – ۱۳۷۳

● «سازمان ملل»، نیویورک – ۱۳۷۳

● نگارخانه «برگ»، تهران – ۱۳۷۴

● گالری «حوریان» سانفرانسیسکو – ۱۳۷۸

● دانشگاه «ویرجنیاتک» آمریکا – ۱۳۷۸

● دانشگاه «U.C.L.A.» لس‌ آنجلس – ۱۳۷۸

● «خانه هنرمندان»، تهران – ۱۳۸۱

● موزه «هنرهای معاصر»، اصفهان – ۱۳۸۱

● گالری «پگاه»، کرمان – ۱۳۸۲

● موزه «هنرهای معاصر»، تهران – ۱۳۸۷

● گالری «شیرین»، تهران – ۱۳۸۷

● «خانه هنرمندان»، تهران – ۱۳۹۲

● موزه «هنرهای معاصر» تهران – ۱۳۹۲

انتهای پیام/