به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، تاکنون مهاجران بسیاری از کشور افغانستان وارد ایران شده‌اند؛ افراد بسیاری هم در ایران زندگی می‌کنند که تبعه افغانستان محسوب می‌شوند اما متولد ایران بوده و سال‌ها در این کشور زندگی می‌کنند. سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا متولدین ایران که پدر و مادر ایرانی ندارند می‌توانند شناسنامه ایرانی داشته باشند؟ در این گزارش نگاهی داریم به قوانین حوزه تابعیت که در ادامه می‌خوانید.
مطابق ماده ۹۷۶ قانون مدنی اشخاص ذیل تبعه ایران محسوب می‌شوند:
۱) کلیه ساکنین ایران به استثنای اشخاصی که تبعیت خارجی آنها مسلم باشد تبعیت خارجی کسانی مسلم است که مدارک تابعیت آنها مورد اعتراض دولت ایران نباشد.
۲) کسانی که پدر آن ها ایرانی است اعم از اینکه در ایران یا در خارجه متولد شده باشند.
۳) کسانی که در ایران متولد شده و پدر و مادر آنان غیر معلوم باشد.
۴) کسانی که در ایران از پدر و مادر خارجی که یکی از آنها در ایران متولد شده بوجود آمده‌اند.
۵) کسانی که در ایران از پدری که تبعه خارجه است بوجود آمده و بلافاصله پس از رسیدن به سن هیجده سال تمام لااقل ۱ سال دیگر در ایران اقامت کرده باشند و الا قبول شدن آنها به تابعیت ایران بر طبق مقرراتی خواهد بود که مطابق قانون برای تحصیل تابعیت ایران مقرر است.
۶) هر زن تبعه خارجی که شوهر ایرانی اختیار کند.
۷) هر تبعه خارجی که تابعیت ایران را تحصیل کرده باشد.
تبصره - اطفال متولد از نمایندگان سیاسی و قنسولی خارجه مشمول فقره ۴ و ۵ نخواهند بود.
در قانون اصلاح ماده ۹۷۷ و تبصره ماده ۹۸۸ قانون مدنی هم آمده است که:
بند الف - هر گاه اشخاص مذکور در بند "۴" ماده "۹۷۶" پس از رسیدن به سن ۱۸ سال
تمام بخواهند تابعیت پدر خود را قبول کنند باید ظرف یک سال‌درخواست کتبی به ضمیمه
تصدیق دولت متبوع پدرشان دایر به این که آنها را تبعه خود خواهد شناخت به وزارت
امور خارجه تسلیم نمایند.
بند ب - هر گاه اشخاص مذکور در بند "۵" ماده "۹۷۶" پس از رسیدن به سن ۱۸ سال تمام
بخواهند به تابعیت پدر خود باقی بمانند باید ظرف یک سال‌درخواست کتبی به ضمیمه
تصدیق دولت متبوع پدرشان دایر به این که آنها را تبعه خود خواهد شناخت به وزارت
امور خارجه تسلیم نمایند.
در ماده ۹۷۹ همین قانون شرایط کسانی که می‌توانند تابعیت ایران را تحصیل کنند عنوان شده است که به شرح زیر است:
۱) به سن هیجده سال تمام رسیده باشند.
۲) ۵ سال اعم از متوالی یا متناوب در ایران ساکن بوده باشند.
۳) فراری از خدمت نظامی نباشند.
۴) در هیچ مملکتی به جنحه مهم یا جنایت غیر سیاسی محکوم نشده باشند.
در مورد فقره دوم این ماده مدت اقامت در خارجه برای خدمت دولت ایران در حکم اقامت در خاک ایران است.
بر اساس ماده ۹۸۰ این قانون اصلاحی ۱۳۷۰/۸/۱۴]- کسانی که به امور عام المنفعه ایران خدمت و یا مساعدت شایانی کرده باشند و همچنین اشخاصی که دارای عیال ایرانی هستند و از او اولاد دارند و یا دارای مقامات عالی علمی و متخصص در امور عام المنفعه می‌باشند و تقاضای ورود به تابعیت دولت جمهوری اسلامی ایران را می نمایند در صورتی که دولت ورود آنها را به تابعیت دولت جمهوری اسلامی ایران صلاح بداند بدون رعایت شرط اقامت ممکن است با تصویب هیات وزیران به تابعیت ایران قبول شوند.
ماده ۹۸۲ قانون مدنی اصلاحی ۱۳۷۰/۸/۱۴ هم به این موضوع پرداخته است که اشخاصی که تحصیل تابعیت ایرانی نموده یا بنمایند از کلیه حقوقی که برای ایرانیان مقرر است بهره‌مند می‌شوند لیکن نمی‌توانند به مقامات زیر نائل شوند:
۱) ریاست جمهوری و معاونین او.
۲) عضویت در شورای نگهبان و ریاست قوه قضائیه.
۳) وزارت و کفالت وزارت و استانداری و فرمانداری.
۴) عضویت در مجلس شورای اسلامی.
۵) عضویت شوراهای استان و شهرستان و شهر
۶) استخدام در وزارت امور خارجه و نیز احراز هر گونه پست و یا ماموریت سیاسی.
۷) قضاوت.
۸) عالیترین رده فرماندهی در ارتش و سپاه و نیروی انتظامی.
۹) تصدی پست‌های مهم اطلاعاتی و امنیتی.
انتهای پیام /
نظر شما