به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ فرهاد یوسف‌زاده با اشاره اینکه جمعیت کاملا جدیدی از اجرام اسرارآمیز را در اطراف قلب کهکشان راه شیری پیدا کرده، می‌گوید: این اجرام در امتداد صفحه کهکشانی قرار گرفته‌اند و در جهت مرکز کهکشان حرکت می‌کنند.

او می‌افزاید: رشته‌های مغناطیسی کشف شده احتمالا بقایای جریان خروجی‌ از سیاه‌چاله پرجرم «کمان ای» یا Sagittarius A* است که چند میلیون سال پیش با گاز اطراف خود برهمکنش داشته است.

جوان‌ترین ستاره‌شناس جهان و کارمند ناسا کیست؟

اگرچه کمان ای هم‌اکنون بسیار ساکت است، اما این بقایای کهکشان نشان می‌دهند که مرکز کهشکان ما اخیرا فعال بوده است؛ یعنی در مقیاس‌های زمانی کیهانی. و کشف آنها به این معناست که مرکز کهکشان ما همانطور که قبلا هم می‌دانستیم وحشی و پشمالو است و اسرار جذاب‌تری در کمین دارد.

یوسف‌زاده می‌گوید: کشف ناگهانی جمعیت جدیدی از ساختارها که به نظر می‌رسد به سمت سیاه‌چاله نشانه رفته‌اند، شگفت‌آور بود. پس باید کارهای زیادی انجام می‌دادیم تا ثابت کنیم خودمان را گول نمی‌زنیم. متوجه شدیم که این رشته‌ها تصادفی نیستند، اما به نظر می‌رسد که به خروجی سیاه‌چاله ما گره خورده‌اند.

رشته‌های شناور در اطراف مرکز کهکشان یافته جدیدی نیست. یوسف‌زاده در دهه ۱۹۸۰ به همراه دو نفر از همکارانش این رشته‌های شناور را کشف کردند؛ حدود هزار ساختار دراز، عمودی و مغناطیسی به طول حدود ۱۵۰ سال نوری که در آرایش‌های شگفت‌آور منظم مانند سیم‌های چنگ آویزانند. این رشته‌ها می‌توانند نتیجه بادهایی باشند که از یک سیاه‌چاله پرجرم فعال یا تلاطم در محیط بین کهکشانی به وجود آمده‌اند.

این رشته‌های شناور برای اولین بار توسط تلسکوپ رادیویی MeerKAT در آفریقای جنوبی تصویربرداری شدند. یوسف‌زاده و تیمش در حال تحلیل داده‌های ارسالی این تلسکوپ، پس‌زمینه‌ها را حذف کردند که به یکباره رشته‌های عمودی بیشتر نمایان شدند. او در مورد این کشف می‌گوید: به یکباره به جمعیتی از «رشته‌های چنگ» کهکشانی مواجه شدیم. ما همیشه به رشته‌های عمودی و منشاء آنها فکر می‌کردیم.

این کشف در مقایسه با ساختارهای عمودی کاملا چیز دیگری است. زیرا این ساختارهای جدید بیشتر شبیه خط تیره هستند تا رشته‌های کوتاه. در واقع صدها ساختار با طولی در حدود ۵ تا ۱۰ سال نوری هستند که به صورت افقی در امتداد صفحه کهکشانی قرار گرفته‌اند، نه عمودی. در ضمن، این ساختارها مغناطیسی شده‌اند و این باعث می‌شود که برخلاف ساختارهای عمودی که تا نزدیک به سرعت نور شتاب می‌گیرند، تشعشعات حرارتی از خود ساطع کنند.

آنها همچنین به صورت شعاعی فقط در یک طرف مرکز کهکشانی قرار دارند؛ در حالی که ساختارهای عمودی به صورت موازی در اطراف مرکز کهکشان قرار گرفته‌اند. این آرایش شعاعی نیز به نظر می‌رسد با جهت‌گیری کمان ای مرتبط باشد و نه تنها به سیاه‌چاله، بلکه به یک جریان خروجی شعاعی اشاره می‌کند که توسط جت‌های اخترفیزیکی که در اطراف سیاه‌چاله‌ها فوران می‌کنند، به وجود می‌آیند.

نشانه‌های دیگری نیز وجود دارد که نشان می‌دهد کمان ای جت‌های خود را در گذشته نسبتاً نزدیک شلیک کرده است، مانند حباب‌های غول پیکری که فواصل زیادی را در بالا و پایین صفحه کهکشانی گسترش می‌یابند. به گفته یوسف زاده و همکارانش، خط تیره‌های شعاعی می‌تواند نتیجه فشاری باشد که توسط جریان خروجی جت از کمان ای ایجاد می شود و تجزیه و تحلیل وسعت و موقعیت آنها نشان می‌دهد که این اتفاق در حدود ۶ میلیون سال پیش رخ داده است.

یوسف‌زاده معتقد است که حتی شناسایی ساختارهای جدید نباید ما را از دانستن تاریخچه و پویایی کامل مرکز کهکشان راه شیری دور کند. او می‌گوید: کار ما هرگز کامل نمی‌شود، چون نیاز داریم که مشاهدات جدیدی داشته باشیم و به طور مداوم ایده‌های خود را به چالش بکشیم و تحلیل‌های خود را سخت‌تر کنیم.

انتهای پیام/