صابری‌پور روانشناس در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز درباره مصادیق خشونت‌های خانگی گفت: خشونت خانگی یعنی خشونتی که در محیط خصوصی خانه اتفاق می‌افتد و معمولا بین افرادی است که میانشان صمیمیت و ارتباط خونی یا قانونی وجود دارد. انواع آن شامل خشونت جنسی، جسمی، روانی، عاطفی، مالی و همسرآزاری، کودک آزاری و ضرب و جرح و فرزندکشی و اختلافاتی است که بین خود فرزندان اتفاق می‌افتد. خشونت‌های خانگی در کودکان می‌تواند در آینده آن‌ها تاثیرگذار باشد و منجر به اختلالات شخصیت، اضطراب در بزرگ سالی شود. علاوه بر این خشونت خانگی علیه کودک می‌تواند برای او تبدیل به الگوی رفتاری شود و در نسل‌های بعد هم اتفاق بیفتد. کودکی که شاهد خشونت از سوی والدینش بوده همین رفتار را در بزرگسالی و علیه کودک خود تکرار خواهد کرد.
بیشتر بخوانید
دلایل افزایش خشونت خانگی علیه دانش‌آموزان چیست؟
او با اشاره به افزایش آمار خشونت خانگی علیه کودکان در دوران کرونا عنوان کرد: در دوسال کرونا کودکان از حضور در مدرسه محروم بودند و این مسئولیت بر دوش والدین قرار گرفته است و این موضوع تبعاتی هم داشته است. ما در این دو سال مراجعه‌کنندگان بسیاری داشتیم که والدین از مشکلات رفتاری و درسی کودکان شکایت داشتند. بچه‌هایی که در مقاطع تحصیلی اول و دوم ابتدایی هستند، تجربه رفتن به مدرسه نداشته و با معلم ارتباط نداشته‌اند و به همین واسطه بار مسئولیت بر دوش والدین سنگین‌تر شده است و گاها والدین تکالیف بچه‌ها را انجام داده‌اند و این شرایط باعث شده که بچه‌ها منفعل شوند. بچه‌های این گروه سنی هنوز قانونمند نشده‌اند و والدین شکایت دارند که مدام باید دنبال بچه‌ها باشند.
صابری‌پورادامه داد: در مقاطع بالاتر هم ممکن است که والدین دخالت کنند و فضای مسئولیت‌پذیری برای دانش‌آموز ایجاد نکنند. اگر بخواهیم راهکار بدهیم باید بگوییم که برای بچه‌های کلاس اول و دوم باید قانونمندی اتفاق بیفتد، کودکان در این دوره چندان حرف شنوی ندارند و مادر مجبور می‌شود که تکالیف دانش‌آموز را خود انجام دهد. بیشتر مسائلی که ما در این دوسال با آن مواجه شدیم بار مسئولیت‌پذیری است که خود والدین برعهده گرفته‌اند و زمانی که از کودک می‌خواهند مسئولیتش را انجام دهد، این اتفاق نمی‌افتد و والدین سعی می‌کنند با تنبیه فیزیکی و داد زدن و محروم کردن کودک (محرومیت‌هایی که از نظر روانشناسی قابل قبول نیست) کودک را وادار به انجام کار کنند.
این روانشناس توضیح داد: برای جلوگیری از بروز این مشکلات والدین باید برنامه‌ریزی و قانونمندی داشته باشند یعنی زمان مشخصی مخصوص حضور در فضای آموزش مجازی باشد و بعد از آن زمانی برای بازی و استراحت اختصاص پیدا کند، بعد از آن کودک باید تکالیف آن روز را انجام دهد. در این زمان باید محرک‌هایی مانند اسباب بازی، تلویزیون، موبایل و خوراکی‌هایی که بخواهند به بهانه آن حواسشان پرت شود را باید از کودک دور کرد. در این زمان با نظارت والدین کودک خود باید تکالیفش را انجام دهد. بعد از این زمان می‌تواند بازی کند.
صابری‌پور عنوان کرد: متاسفانه چون به دلیل آموزش آنلاین گوشی همراه مدام در دست بچه‌هاست والدین روی این موضوع نظارت کمی دارند و متوجه نمی‌شوند که کودک سراغ بازی با موبایل رفته و تکالیفش را انجام نداده است. نکته مهم به ویژه برای بچه‌های بزرگ‌تر این است که والدین زمانبندی تعیین کنند که مثلا از ساعت دو تا شش دانش‌آموز باید تکالیفش را انجام دهد و بداند که بعد از این زمان کمکی از سوی والدین برای انجام تکالیفش نخواهد داشت.
او ادامه داد: والدین بهتر است به جای تنبیه فیزیکی و داد زدن دانش‌آموز را با خود معلم مواجه کنند، برای اینکه بداند که خودش باید با معلم در ارتباط باشد و اگر تکالیفش را انجام ندهد کسی برای او وساطت نمی‌کند که متاسفانه والدین برای اینکه وجه کودک پیش معلم تخریب نشود خودشان تکالیف را نوشته و ارسال می‌کنند.
این روانشناس بیان کرد: زمانی که والدین از خشونت برای آموزش و تربیت استفاده می‌کنند، این تبدیل به الگوی تربیتی شده و نسل به نسل ادامه پیدا می‌کند. از طرفی خشونت اضطراب، ترس، انفعال و رفتارهای ضداجتماعی را در کودکان بیشتر می‌کند زیرا زمانی که والدین از داد زدن و تنبیه فیزیکی استفاده می‌کنند کودک هم می‌آموزد که از همین رفتار در برابر والدین استفاده کند. والدین با داد زدن، فحاشی و تنبیه فیزیکی ضعف رفتاری خود را نشان می‌دهند و کودک متوجه می‌شود که پدر و مادرش افراد ضعیفی هستند که نمی‌توانند راه‌های دیگری را برای برقراری ارتباط انتخاب کنند. درحالی که می‌توان با شیوه‌های مختلف یک رفتار بد در کودک را اصلاح کرد.
او افزود: کودکی که خشونت دیده خشمی درونی در خود نسبت به والدین دارد که در بزرگسالی برای او مشکل‌ساز می‌شود. والدین به جای دادزدن باید ببینند که با انجام چه کاری حرف شنوی فرزندشان بیشتر می‌شود یا از چه تنبیه و محرومیت‌هایی می‌توان استفاده کرد که الگوی رفتاری کودک تغییر کند. البته راهکارها در هر کودک متفاوت است مثلا ممکن است که بازی با موبایل برای کودکی جذاب باشد و محرومیت از این کار برای او تاثیرگذار باشد اما این روش در کودک دیگری موثر نباشد. شناخت از کودک می‌تواند در ارائه راهکارها موثر باشد. در نهایت اگر والدینی احساس کردند که نمی‌توانند رفتار کودک را اصلاح کنند و مجبور به خشونت می‌شوند باید از یک روانشناس کمک بگیرند.
انتهای پیام
نظر شما