به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایسکانیوز، نشریه آمریکایی «نشنال اینترست»  در گزارشی به قلم «جوزف لیبرمن» به بررسی دلایل اهمین مسئله اوکراین برای ایالات متحده آمریکا پرداخته است. از نظر این تحلیلگر آمریکایی، اظهارات اخیر جو بایدن مبنی بر اینکه حمله روسیه به اوکراین «جهان را تغییر خواهد داد» درست است. وی در ادامه به بررسی دیدگاه طیف‌های مختلف در آمریکا در این خصوص می‌پردازد. به عنوان مثال، به اعتقاد طیف راست جمهوری‌خواه‌هان افراطی، در مناقشه بین روسیه و اوکراین منفعتی برای آمریکا وجود ندارد و نباید جان و مال آمریکایی‌ها صرف دفاع از اوکراین شود. اما صرف نظر از این واقعیت که هنوز نشانه‌ای دال بر جدی بودن حمله روسیه به اوکراین وجود ندارد، لیبرمن بحران اوکراین را فرصتی برای دولت بایدن قلمداد می‌کند که می‌تواند از آن برای ترمیم چهره آمریکا در جهان استفاده کند.

متن کامل گزارش مذکور بدین شرح است:

بحران کنونی در اروپای شرقی فقط درباره این موضوع نیست که آیا ایالات متحده و ناتو می‌توانند روسیه را از حمله به اوکراین، که اهمیت بسزایی هم دارد، بازدارند یا خیر. بلکه درباره علل بزرگتری چون استقلال شخصی و فرصت‌هایی است که ما آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها آن را بسیار گرامی می‌داریم. تاریخ معاصر به ما می‌آموزد که اگر ما به یک مستبد توسعه طلب مانند رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین اجازه دهیم که اراده خود را با زور بر یک ملت - اوکراین - تحمیل کند، سرانجام استقلال و امنیت سایر نقاط اروپا و ایالات­ متحده نیز به خطر خواهد افتاد و احتمالا دوباره در جنگی بسیار بزرگتر، مرگبارتر و پرهزینه تر قرار خواهیم گرفت. به همین دلیل متوقف کردن پوتین در این زمان بسیار حائز اهمیت است.

در مقطع کنونی که شاهد حزب گرایی انعکاسی و نابخردانه در سیاست داخلی هستیم، این مسئله موجب دلگرمی است که اکثر اعضای هر دو حزب از جمله رهبران جمهوری‌خواه مانند سناتور «میچ مک کانل» این درس­های تاریخ را درک می‌کنند و گردهم می­آیند برای حمایت از سیاست‌های مستحکمی مانند آنچه دولت بایدن برای تسریع بیرون راندن نیروهای روسیه از اوکراین شروع کرده است.

همچنین یک گروه یک‌صدای دو حزبی متشکل از انزواطلبان جناح چپ افراطی حزب دموکرات و جناح راست افراطی حزب جمهوری­خواه وجود دارد که معتقدند حمله روسیه به اوکراین و تحت سلطه درآوردنش برای آمریکا اهمیتی ندارد.

 به نظر می‌رسد رهبران ترقی­خواه مجلس نمایندگان، از جمله نمایندگانی چون «رامیلا جایپال» و «باربارا لی» بیش از آنکه نگران استقلال و حاکمیت مردم اوکراین باشند، نگران اهانت به روسیه هستند. آنها اظهار می‌کنند که خواهان راه‌­حلی دیپلماتیک از طریق «مذاکره و مصالحه» هستند و هشدار می‌دهند «استقرار نیروهای جدید، تحریم‌های بی­رویه و طغیان سلاح‌های مرگبار» فقط باعث افزایش تنش‌ها می‌شود.

در جناح راست افراطی حزب جمهوری خواه، انزواطلب­ها صریح‌تر بوده‌اند. نماینده «پل گوسار» می‌گوید: «در جنگ اوکراین منفعتی برای ما وجود ندارد». «تاکرکارلسون» پا را فراتر می‌گذارد «چرا باید طرف اوکراین را بگیریم و نه  طرف روسیه را» و «مت روزندل» نماینده مجلس اظهار می‌کند «علیرغم ادعاهای جنگ افروزان در هر دو جناح، هزینه کردن جان و مال آمریکا در راستای منافع ملی ما نیست».

نمی‌توان این درخواست‌های انزواطلبانه افراطی‌های هر دو جناح را نادیده گرفت. چرا که در این صورت حمایت از آنها افزایش خواهد یافت. حامیان آنها باید درس‌های تاریخ را یادآور شوند و به چالش کشیده شوند تا درک کنند اگر ما عقب‌نشینی کنیم و به روسیه اجازه دهیم به اوکراین حمله کند ارزش‌های بنیادین آمریکایی اعم از استقلال و فرصت برابری که خودشان با شور و حرارت از آن حمایت می‌کنند، چگونه به شدت زیر سوال می‌رود. شاید قسمت‌هایی از تاریخ یاری رسان [این امر] باشد.

سناتور «آرتور وندنبرگ» یک سناتور شدیدا محافظه‌کار جمهوری‌خواه از میشیگان بود که در دهه ۱۹۳۰ به یک صدای انزواطلب پیشرو علیه هرگونه دخالت ایالات متحده در تجاوزاتی که در اروپا و آسیا آغاز شده بود، تبدیل شد. پس از واقعه «پرل هاربر» موضع معکوسی را در پیش گرفت و به سادگی توضیح داد «در پرل هاربر انزواطلبی برای هر واقع‌گرایی جان باخت.» و پس از آن به شدت از دخالت ایالات متحده در جنگ جهانی دوم حمایت کرد. در ۱۰ ژانویه ۱۹۴۵ در حالی که جنگ رو به پایان بود، او به صحن مجلس سنا رفت تا درباره تغییر موضع خود از انزواطلبی به جهان گرایی بحث کند و اعلام کند که قصد دارد در سال‌های سخت پیش رو یک جهان‌گرا باقی بماند. به عنوان رئیس کمیته روابط خارجی سنا، وندنبرگ شریک ضروری رئیس‌جمهور «هری ترومن» در تمام ابتکارات مهم اقتصادی، نظامی، دیپلماتیک و بین المللی شد که امنیت جهان پس از جنگ را نیز تضمین کرد قلمرو آزادی را گسترش داد و  شکوفایی شگفت‌آور آمریکا و جهان را ممکن ساخت.

وقتی هم قطاران جمهوری‌خواه او شکایت کردند که حمایت از سیاست‌های ترومن باعث نیرو بخشیدن به رئیس‌جمهور دموکراتی می‌شود که امیدوار بودند در سال ۱۹۴۸ شکست بخورد، وندنبرگ به طرز مطلوبی پاسخ داد «سیاست در لبه آب متوقف می‌شود»  این اصل اصیل در طول جنگ سرد توسط روسای جمهور از ترومن تا رونالد ریگان و سناتورها از وندنبرگ تا بایدن تا زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در اوایل دهه ۱۹۹۰ دنبال شد.

رئیس جمهور جان اف کندی و ریگان به ترتیب رهبران لیبرال دموکرات، و محافظه کار جمهوری‌خواه مدافع استقلال در دوران جنگ سرد بودند.

 سخنرانی افتتاحیه کندی در ژانویه ۱۹۶۳ در این لحظه سرشار از خرد است:

 اما امروز نه فقط پیروزی یک حزب، بلکه جشن استقلال را مشاهده می‌کنیم. همان باورهای انقلابی که اجداد ما برای آنها جنگیدند هنوزهم در سرتاسر جهان مطرح است این باور که حقوق انسان‌ها نه از سخاوت دولت بلکه از اراده خدا نشات می‌گیرد.

و سپس کندی پیام مستقیمی برای مسکو فرستاد «ما هر بهایی را می‌پردازیم، بار هر مسئولیتی را متحمل می‌شویم، با هر مشقتی مقابله می‌کنیم، از همه دوستان­مان حمایت می‌کنیم و با همه دشمنان‌مان مقابله می‌کنیم تا پایداری و پیروزی استقلال را تضمین کنیم.»

ریگان در اولین کنفرانس مطبوعاتی خود در سال ۱۹۸۱ رهبران اتحاد جماهیر شوروی را محکوم به تلاش برای ایجاد «دولت سوسیالیست-کمونیستی واحد جهانی» کرد. او در یک سخنرانی در پارلمان بریتانیا در ژوئن ۱۹۸۲ اعلام کرد پیشروی استقلال و دموکراسی مارکسیسم لنینیسم  را به زباله دان تاریخ خواهد افکند؛ همانطور که ظلم و استبدادهای دیگری که استقلال مردم را سرکوب کرده بود در آن افتاده‌اند. هرچند بعدها ریگان به درستی اتحاد جماهیر شوروی را «امپراطوری شیطان» نامید.

 این مهم است که بدانیم کندی و ریگان جنگ سرد را اساسا درگیری با شوروی بر سر قلمرو نمی‌دانستند. آنها فهمیدند که این جنگ قبل از هر چیز یک جنگ ارزشی و ایدئولوژیکی است.

 روسیه در زمان پوتین دیگر رسما کمونیست نیست اما به اندازه اتحاد جماهیر شوروی از نظر سیاسی سرکوبگر، از نظر اقتصادی تحت کنترل دولت، و از نظر استراتژیک توسعه طلب است.

 اظهارات اخیر بایدن مبنی بر اینکه حمله روسیه به اوکراین «جهان را تغییر خواهد داد» درست است. اگر او با حمایت اکثریت دو حزبی کنگره بتواند از چنین تهاجمی، بدون تسلیم شدن در برابر روسیه، جلوگیری کند این امر باعث بهبود نظر جهانیان نسبت به او و آمریکا، که با عقب نشینی فاجعه بار از افغانستان خصوصا در پکن، تهران و پیونگ یانگ تضعیف شده بود، می‌شود. این اقدام تلاش وقیحانه روسیه توسط پوتین برای تسخیر مجدد سرزمین اوکراین و تحمیل مجدد سیاست‌های غیر اخلاقی و غیر انسانی دوران شوروی بر مردم ساکن آنجا را متوقف خواهد کرد.

انتهای پیام/